1 jaar geleden
Frustraties - deel 1
Door een niet-voorbereidde bedrijfsarts
Weet je
Eigenlijk besef je pas hoe mensen omgaan met mensen die rouwen, als je zelf degene bent die rouwt.
Omdat ik nu op 100% ziek sta, moest ik naar de bedrijfsarts. Dat is nu eenmaal iets wat er moet gebeuren als je niet kunt werken.
Ik dacht dat een bedrijfsarts het beste met jou voor had en je wel wilde helpen. Helaas is mijn ervaring anders. Ten eerste had mijn bedrijfsarts zich niet ingelezen in mijn situatie. (Terwijl mijn werkgever, met toestemming van mij, de situatie wel had doorgegeven). Toen ik bij hem aan tafel kwam zitten vroeg hij hoelang ik al ziek was. Vond ik persoonlijk een vreemde vraag, aangezien ik niet ziek was. Dit was dan ook het antwoord wat ik gaf. De beste meneer vroeg zich toen wel af waarom ik dan een afspraak bij hem had. Oké, beetje raar.. en zeker geen goede basis voor een gesprek. Maar ja, het moest nou eenmaal.
Nadat ik had uitgelegd waarom ik hier zat, heeft hij mij, voor mijn gevoel, een lange 5 minuten, met open mond zitten aanstaren, want het was toch wel heel erg waarom ik hier zat. Alles om het nog ongemakkelijker te maken en het liefst liep ik weg. Maar ja, daar bereikte ik niks mee.
Daarna vond hij toch wel dat ik zo snel mogelijk weer ging werken, want anders zou ik grote angst gaan ontwikkelen tegen het werken en dan zou ik misschien nooit meer kunnen werken. Oké, beste meneer. Dat gaan we dus even niet doen. Ik bepaal zelf wel wanneer ik weer ga werken en hoe ik dat dan ga doen.
De beste meneer was het daar eigenlijk niet mee eens, maar gaf het uiteindelijk op, omdat hij denk ik wel inzag dat ik niet van mening ging veranderen.
Maar goed. De afspraak was ten einde. Niet echt wat bereikt, behalve het feit dat ik echt voor mijzelf ben opgekomen, ook al werd het mij niet makkelijk gemaakt.
Daar ben ik best wel trots op!
Lees ook: Onverwachts zwanger: 'houd ik dit kindje?'
Anoniem
Hoezo zou je hier trots op jezelf zijn? Je hebt een arbeidscontract met je werkgever. Is toch ook niet meer dan logisch dat je voor je geld ook wat dingen gaat doen? Waarschijnlijk ben je ziek gemeld want je komt niet op je werk. Vind dat geen rare vraag in deze situatie. Kom uit je slachtofferrol en neem regie in je eigen proces. Thuiszitten helpt daar dus totaal niet bij. Het leven gaat door, ook voor jou.
Tanjaaah
Ik denk dat ze alle reden heeft om trots te zijn! Ze is voor zichzelf opgekomen, heeft grenzen aangegeven en dat terwijl ze in een vreselijk heftige, verdrietige situatie zit waarin alles omver is geblazen en grenzen aangeven dan juist een grote uitdaging is. Vind opmerkingen als “het leven gaat door, thuis zitten helpt daar niet bij” totaal niet ondersteunend, invoelend, helpend en empathisch. Heb je niet het idee dat je op basis van zeer beperkte informatie meteen best wel grootste conclusies trekt?
Anoniem
Is trouwens inderdaad geen ziekte maar iets wat je in onderling overleg met je werkgever moet regelen.
Anoniem
Nee Tanja, er zijn rechten en plichten. Daar moet je je gewoon aan houden. Vaak worden de rechten goed onthouden maar de plichten raken wat op de achtergrond. Zou wat zijn als de werkgever ineens besluit om niet meer het loon te betalen. Dan zou de verontwaardiging groot zijn! Hoezo gaan mensen ervan uit dat het allemaal eenrichtingsverkeer is?
Tanjaaah
Maar dan suggereer je (mijn inziens) dus dat iemand opzettelijk zijn plicht niet na wil komen? En hoe weet jij zo zeker op basis van deze (beperkte) informatie dat dat hier de situatie is?
Anoniem
Door de volgende zinsnede ‘ Oké, beste meneer. Dat gaan we dus even niet doen. Ik bepaal zelf wel wanneer ik weer ga werken en hoe ik dat dan ga doen’. Mensen zijn zo gevangen in hun eigen verdriet (en mind you, hetgeen wat ze heeft meegemaakt is vreselijk, zou er zelf niet aan moeten denken) en zien zelf het licht aan het einde van de tunnel niet. Wat ik verder in bovenstaande lees is dat ze is ziek gemeld door haar werkgever. Dan gaat de wet verbetering poortwachter lopen en moeten werknemer en werkgever beide inspanning leveren om het verzuim zo kort mogelijk te houden. Als dit niet wordt gedaan kan de werkgever na 2 jaar een loonsanctie krijgen en die zijn niet mals. Snap dat mensen ageren tegen bedrijfsartsen die mensen naar hun eigen idee te snel aan het werk wil laten gaan maar het is wet-en regelgeving waaraan gehouden moet worden. Ik zou met de werkgever in gesprek gaan over vormen van verlof want dan zit de re-integratie verplichting er niet in.
Anoniem
Ik snap dat je trots bent! Maar realiseer je wel dat je werkgever je door moet betalen. En ook dat het echt noet goed is om te lang thuis te zitten? Het is bewezen dat als je tijdig terug keert in het arbeidsproces, al is het maar een paar uren arbeide therapeutisch, dit echt helpt bij ke verwrkinfsproces?
Anoniem
Hier ook frustratie. Snap dat mensen het druk hebben en vaak meerdere mensen op een dag zien. Maar lees je even 5 min in.
Anoniem
Ho ik was nog niet klaar. Maar heb zelf thuis gezeten na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. En toen ik bij de bedrijfsarts kwam zei hij, zo jij bent dus thuis vanwege dat je zwanger bent? Ik zei ja was. Oh uhm dan heb ik denk ik niet goed gelezen. Erg pijnlijk als je net een kindje verloren bent en een operatie achter de rug hebt.
Anoniem
Arno artsen. Pff. Ik ben wel goeie tegen gekomen, maar ook hele slechte. Een arts die niets wist wat acupunctuur was en die zei dat de zwangerschapsmisselijkheid wel over zou zijn na 12 weken. Ik was 22 weken zwanger 🙈. Wat ik nu geleerd heb, zelf de regie nemen. Jij bepaald de route, ze kunnen je op een andere route wijzen, maar jij bepaald of dat de goeie is.