Finn💙

2022 zou ons jaar worden, trouwen en een paar maand later voor het eerst papa en mama worden. Het is allebei gelukt, maar het verloop hadden wij anders bedacht. 

De wereld gaat door, die stopt niet, maar voor ons lijkt het wel of die gestopt is. Alles voelt nog als de dag van gisteren. Alsof het gisteren was dat wij dat mooie koppie voor het eerst zagen. Alsof het gisteren was dat wij die mooie oogjes voor het eerst open zagen gaan. Alsof het gisteren was dat hij bij ons op de borst lag. Alsof het gisteren was dat hij voor het laatst bij mij in de armen lag. Alsof het gisteren was dat hij ons voor het laatst aankeek en voorgoed ging. Alsof het gisteren was dat wij hem voor het laatst konden zien en een kus geven. Finn💙

En dan moet je proberen de dagen een andere invulling te geven dan dat de bedoeling was. En dat is verrekte lastig, want bij alles wat wij doen missen wij Finn💙 Wij hadden onze toekomst zo anders gezien. Lekker wandelen in het zonnetje met Finn💙 in de kinderwagen, maar nu wandelen wij naar de begraafplaats toe en staan wij vaak huilend bij het grafje. Op zondag stukjes toeren in de auto met Finn💙 op de achterbank, maar nu doen wij dat nog steeds met z'n 2en. En dat hoort niet, en dat klopt nog steeds niet, en dat doet vaak dondersveel pijn.

Wij zijn een maand na het overlijden terug geweest naar het wkz voor een nagesprek. Wat is het pittig als je weer het ziekenhuis in loopt, de lange gang inloopt van de nicu. 5 weken liepen wij daar elke dag met een doel heen, ons mooie ventje hopelijk snel zien opknappen zodat wij hem mee zouden kunnen nemen, naar huis toe, maar helaas mocht dit niet zo zijn. En dan krijg je het dagboekje terug wat wij daar bij hielden, en gipsafdrukjes van de handjes en voetjes van Finn💙 en dan knap je helemaal. Maar wij hopen met ons hele hart dat wij daar nooit meer een voet over de drempel hoeven te zetten.

Wat missen wij onze lieve Finn💙 Wat hadden wij hem hier nog graag bij ons gehad, even knuffelen, even dat kleine handje vasthouden, hem trots aan iedereen laten zien, nu kunnen wij hem helaas alleen via foto's laten zien en dat voelt zo oneerlijk.

WAAROM? Waarom moest ons mooie ventje dit stomme onbekende kutsyndroom krijgen? Waarom moesten wij hem na 5 weken alweer laten gaan? WAAROM? Op die vraag zullen wij nooit geen antwoord krijgen, maar de pijn van het missen is er elke dag en lijkt ook elke dag meer te worden.

Verjaardagen en feestjes, van ons mogen die dagen snel voorbij gaan, want wij zijn niet meer compleet, wij hadden daar bij moeten zijn met een klein ventje en niet zoals nu met z'n 2en. En als wij dan weer bij het grafje staan komen de tranen. Tranen omdat wij op zulke dagen er niet met z'n 3en zijn. Tranen omdat wij Finn💙 dan extra missen. Soms vraag ik mij af wanneer de tranen eens op zijn, hoeveel kun je huilen als mens? Maar ik denk dat de tranen nooit opraken. Ze komen wanneer ze willen, ook al willen wij ze op sommige momenten liever niet, want wat kun je moe worden van huilen. 

Moe zijn wij sowieso, ik denk een nasleep van alle gebeurtenissen. Moe als wij wakker worden en het liefst op bed blijven liggen, maar je er toch een keer uit moet omdat de was zichzelf niet draait en ophangt en de boodschappen niet naar je toe komen en zichzelf opruimen. Moe als wij naar bed gaan maar niet kunnen slapen omdat er van alles rond spookt in je hoofd, en als je dan eindelijk in slaap valt de wekker alweer afgaat. 

Toch kunnen wij ook goed terug kijken op die 5 weken in het wkz. Want wat hebben wij, ondanks de zorgen, ook kunnen genieten van ons mannetje. Genieten als hij zijn oogjes open deed en hij dan een lief rimpelkoppie kreeg. Genieten als hij onze vinger vastpakte met dat kleine handje. Genieten als hij bij papa op de borst lag en kwijlde. Genieten als hij tijdens het verschonen tegen het hoofd van mama plaste omdat papa niet aan het opletten was. Die 5 weken pakt niemand ons nooit meer af, en die weken zullen wij voor altijd koesteren.

Finn💙 zijn leven stopte 3 maand geleden hier op aarde maar hij blijft altijd voortleven in onze harten. Hij nam die dag een stukje van onze harten mee naar de hemel, maar op een dag zullen wij dat stukje weer ophalen, dan zijn onze harten weer geheeld, dan zullen wij weer compleet zijn omdat wij dan weer samen zullen zijn met Finn💙

Wij missen jou ontzettend lieve Finn💙