Even thuis met Jaime, als een gezin van 4

Zondag 25 februari 2024

Vandaag is het, in tegenstelling tot de afgelopen dagen, even een rustige dag. Daar zijn we allebei wel aan toe. We zijn allebei kapot, het vreet ontzettend veel energie.

Vandaag worden de kaarten door de post tussen 16-20 uur opgehaald. En we krijgen in de middag nog bezoekvan de oom en tante van mijn partner. Verder doen we het rustig aan, zo rustig als mogelijk.

Als we allemaal gedoucht hebben, gaan we naar beneden en gaan we eten. We halen weer de schaal met daarin Jaime uit de koelkast, en doen onze routine. Ik haal Jaime uit het water, en mijn partner doet en weer schoon, koud water in. Gek, dat je daar al zo snel een soort routine in hebt gevonden, terwijl het verre van een normale situatie is. Nu moeten we blijven zorgen dat ons kindje zo koud mogelijk blijft, om het lichaampje zo goed en mooi mogelijk te houden, terwijl je als moeder (en vader natuurlijk) zijnde je kindje juist zo dicht mogelijk tegen je aan wil houden, en wil zorgen voor warmte, veiligheid en geborgenheid. Twee uitersten, zo liggen zo ver uit elkaar en gaat zo tegen je natuur in. Dat doet pijn...

In de middag krijgen we bezoek van de oom en tante van mijn partner. We vinden het fijn dat ze even op bezoek komen, zeker omdat de oom van mijn partner onlangs een operatie aan zijn rug heeft gehad. Even elkaar omhelzen. Ze hebben een bloemetje en cake meegenomen. We drinken thee en eten de cake. Ze willen Jaime in eerste instantie niet zien, het is toch wel een beetje eng en spannend. Maar ze besluiten allebei toch even bij Jaime te kijken. Ze vinden het bijzonder om te zien, en toch ook wel mooi. En ook allebei breken ze even, bij het zien van ons engeltje.

Tegen een uur of 18 worden de kaarten opgehaald. Wel een fijn idee, want zo weten we dat de kaarten op tijd bezorgd worden bij iedereen.

In de avond, nog net voor bedtijd, besluit ik ook een mooi stuk te schrijven voor de afscheidsdienst. Bewust schrijf ik het op, gewoon met pen en papier. Er vloeien afentoe tranen.

Maandag 26 februari 2024

Het begin van weer een nieuwe week, maar ook de week waarin we definitief afscheid moeten nemen van ons lieve engeltje Jaime...

We staan weer op tijd op. We brengen Jack naar het kinderdagverblijf. Zowel voor ons als voor hem dat die routine gewoon zo blijft doorgaan.

We besluiten daarna even buiten de deur te gaan ontbijten. Als we het menu en de daarbij behorende prijzen van de Hema zien, besluiten we, hoe fout het ook is, naar de MacDonalds te gaan. Ook duur, maar je krijgt wel meer waar voor je geld. Vind ik dan. Onderweg kletsen we nog even met de buurvrouw, die we tegen komen bij de Hema. Als we even later zitten te eten, belt onze uitvaartonderneemster, ze staat bij ons voor de deur. Ze zegt dat ze om 10 uur zou komen, ik meende echt om 11 uur. We spreken af dat ze alsnog rond 11-11:15 bij ons is. Als ik mijn Whats app check, heeft ze toch inderdaad 11 uur getypt.

Niet lang nadat we weer thuis zijn, belt de verloskundige aan, iets eerder dan verwacht. Het is de verloskundige, die ook bij de bevalling van Jack aanwezig was. We praten even fijn, over hoe het nu gaat, geestelijk en lichamelijk. Ook zij kijkt even bij Jaime, ook voor haar bijzonder. Ik denk dat de verloskundige meestal geen kindjes ziet, die bij deze termijn zijn geboren, dus zij zal dit vast ook niet heel vaak zien.

De verloskundige wordt afgewisseld met onze uitvaartonderneemster. Ook zij kijkt even bij Jaime. Het valt haar op, en is ons ook opgevallen, dat het bovenste huidlaagje bij Jaime al wat meer los begint te laten. Het is wel een beetje vervelend om te zien, maar ondertussen weet ik ook dat dat er een beetje bij hoort. Maar toch vind ik Jaime er nog steeds mooi en perfect uit zien. Maar logisch, Jaime is tenslotte ons kindje. En welke ouder vindt zijn/haar kindje niet het mooist? Ook als dat kindje niet meer leeft. Onze uitvaartonderneemster maakt een foto van Jaime, en ze stuurt die naar haar verzorger toe. Ze komen beiden tot de conclusie dat het beter is, om Jaime nu niet meer vast te pakken, en in en uit het water te halen, omdat anders het toch al zo tere en kwetsbare huidje nog meer beschadigd raakt. En dat willen we natuurlijk zoveel als mogelijk voorkomen. Er wordt afgesproken, dat we om water te verversen steeds met een bekertje/kannetje wat water uit het kommetje halen, en daarna voorzichtig weer vers en schoon koud water erbij doen. En regelmatig ijsklontjes om het zo koud mogelijk te houden. Vanaf nu, moeten we Jaime dus in het kommetje laten liggen. Ik moet weleven slikken als de woorden uitgesproken worden; Dus niet meer eruit halen. Dat betekent dat ik Jaime zo goed als niet meer even vast kan pakken. Het doet wel pijn dat te beseffen...

We gaan daarna een begin maken, met het in elkaar zetten van de dienst, en kijken wat we daar nog voor moeten doen. Ze heeft alvast het één en ander voor ons ingevuld. Het begint met de voorkant van de kaart, met een mooi muziekje. Zodra ze ons het muziekje laat horen, breek ik. Het is hetzelfde nummer, als wat ook tijdens de crematie van mijn lievelingstante is gedraaid destijds. Het mag dan meer dan 20 jaar geleden zijn, maar ik mis haar nog steeds. Ze was één van de liefste personen. Het had zo moeten zijn, met de muziek. Voor Jaime, maar ook een beetje voor mijn liefste tante. Daarna komt nog een welkomstwoord, en mijn partner en ik spreken ook allebei, en tussendoor muziek en foto's. We spreken af, dat ze morgenavond rond 19:30 langs komt, om, als dat nodig is nog de puntjes op de I te zetten, voor de dienst op donderdagochtend. En wij gaan vanmiddag aan de slag om de dienst zo in te vullen, zoals we dat willen hebben.

Mijn partner heeft in de middag een afspraak bij de acupuncturist. Ik herschrijf mijn stukje voor Jaime nog een keer en voeg nog wat dingen toe, nu is het goed zo. Daarna ga ik aan de slag met de dienst. Ik zoek de muziek uit. Vanmorgen op de radio een nummer van U2 gehoord, The sweetest thing, toen wisten we dat we dit nummer ook wilden. Die zoek ik uit, en nog een nummer van U2, With or without you, en een nummer van Eric Clapton, Tears in heaven. En als slot, moet een filmpje van Twinkle twinkle little star getoond worden. Maar dat mag mijn partner doen, dat krijg ik zelf niet voor elkaar om dat daarin te zetten (het is tegenwoordig allemaal online). Ondertussen zoek ik nog enkele mooie, geschikte foto's uit om te tonen, en dan, als mijn partner dat filmpje erin heeft gezet, als hij weer thuis is van zijn afspraak, is het klaar. We voelen beiden opluchting, omdat we dat gedeelte nu ook klaar hebben. Zo komen we stukje bij beetje dichterbij het perfecte afscheid voor ons engeltje. Een fijn idee dat het mooi gaat worden, maar ik voel de dagen ook wegtikken, elke dag een beetje dichter bij het definitieve afscheid, waarbij we Jaime voor altijd los moeten laten.

Later op de middag besluiten we nog even het dorp in te gaan. We gaan beiden naar de kapper toe, en we zijn deels geslaagd voor kleding en schoenen. Ook dit wordt vergoed door de uitvaartverzekering. Als we klaar zijn, is het tijd om Jack weer op te halen bij het kinderdagverblijf.