Er zit weer leven in haar kamer..

Lynns kamer was “over”. Na een grote verbouwing vlak voor ze weer ziek werd, hadden de kids allebei een grote kamer met alles wat ze wilden erop. En de kleine kamer was de “game-room” geworden. Waar Lynn uiteindelijk uren in vertoefd heeft omdat ze zich bijna niet in drukke groepen mocht bewegen. Dus fortniten met vriendjes en ondertussen kletsen met ze, dat was altijd gezellig. Ook de avondjes met vriendinnetjes met Netflix of Disney plus staan ons nog bij. Daar genoot ze intens van.

Maar Lynn stierf.. Maar haar kamer bleef haar kamer.. Ook voor Luke. En ja, we rommelden er wat in. Kwamen wat briefjes tegen, wat geurtjes, wat friemeltjes.

We hebben kussens en knuffels en hartjes laten maken van haar kleding. En de kleding die over was, die zijn verdeeld onder haar vriendinnen. Die zijn komen “shoppen”.

Maar toch bleef de kamer weer leeg. Geen hoopje kind in dat bed.

Voelde dat goed? Nee, maar ook ja..

Luke vroeg afgelopen zomer of hij naar Lynns kamer mocht verhuizen. Onder het mom van; dan kan mijn kamer de nieuwe gameroom worden, en kan mijn Lego beter uitgestald worden. Maar ik wist wel beter. Hij miste de connectie, de connectie met z’n zus. Hij sliep steeds slechter in zijn eigen bed. Moeite met inslapen, avonden tot 23.30 u rondspoken. Tot we een concreet plan maakten met hem.

Het voelde voor mij niet goed om Lynns kamer helemaal opnieuw te behangen etc. Luke wilde dat ook niet gaf hij aan, want hij vond het juist mooi zoals het was. 

En toen.. afgelopen week: ik zat in de auto en reed naar de winkel. Ik parkeer mijn auto en ineens schrik ik van een geluid in mijn auto; een vlinder. Een hele grote dagpauwoog. Die kwam op m’n hand zitten. En alsof ik een soort bevestiging kreeg. “Mama, geef Luukie m’n kamer maar, het is goed”

Dus vanmorgen was het tijd.. we gingen aan de schuif, aan de opruim en aan de snuffel. Want we kwamen weer wat kadotjes tegen; hemdjes die achterin de kledingkast lagen, die nog naar Lynn roken.. Snel in een afsluitbare zak gedaan. Het was zo fijn om haar weer even te ruiken.. maar ook emotioneel.

Luke was zó blij, en hij kroop meteen in “hun” bed, een boek van Lynn erbij. “Even 15 min lezen, mama. Dit boek vond Lynn zó leuk.”

Hij rouwt ook nog steeds en als hij die connectie zo voelt.. waarom dan niet?

Klik, de lamp uit, en nu ligt er weer een hoopje kind in dat bed💙 er zit weer leven in die slaapkamer.