Er komt maar geen einde aan (2/3)

Allereerst, wauw, ik ben verrast door de hoeveelheid mensen die me de afgelopen week zijn gaan volgen! Zo blijkt maar weer dat mijn verhaal aanspreekt, herkenning oproept of meer informatie geeft voor lotgenoten. 

In mijn laatste blog vertelde ik over hoe er bij controle bekend werd dat er nog steeds wat restweefsel of stolsels in mijn baarmoeder zat. Ik koos voor de snelste oplossing, ik moest er gewoonweg vanaf. 

De operatie had nogal wat administratieve voeten in aarde, ik werd tweekeer gebeld met soortgelijke vragen. Ik hoorde pas laat op de dag op wat voor tijdstip ik me moest melden, uiteindelijk werd dit 09.30u. Vanaf 04.00u in de nacht mocht ik niks meer eten en vanaf 09.00u ook niks meer drinken. 

De nacht voor de operatie sliep ik gelukkig goed door, stapte nog even lekker onder de douche en pakte braaf de twee tabletten misoprostol. Ondertussen pakte ik een tas in met wat spullen, ik had maar weinig gelezen of gevraagd dus ik hoopte maar dat ik voldoende spullen bij had. Ik had er overigens heel bewust voor gekozen om niet teveel vragen te stellen, leg me maar neer en ik zou wakker worden als het voorbij was. Dat dit achteraf niet helemaal zo werkte is eigenlijk wel logsich.
Omdat ik niet wist hoe ik ging reageren op de misoprostol nam ik wat vuilniszakken mee, indien ik zou moeten spugen. 

Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik enkel mijn buik een beetje rommelen. Tot zover ging het goed met de tabletten. Om 09.30u hadden we een kort gesprek op de opname afdeling met een vriendelijke verpleegster. Ze stelde wederom nog wat vragen en liet me op de weegschaal staan. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van mijn vriend. Dit voelde wel wat gek, vanaf nu stond ik er alleen voor. Ik liet hem achter en hij beloofde me dat het goed kwam en dat hij er zou zijn zodra hij bij me mocht komen. Eenmaal door de deur lagen er nog een aantal mensen te wachten op hun operatie, wat voelde het gek om naast ze in bed te kruipen. Het meisje naast me had zo'n pijn aan haar infuus dat ze geen staart meer kon maken. Ik bedacht me dat ik dat beter voor kon zijn en maakte me een knotje voordat ze me gingen prikken.

Het werd mijn allereerste infuus ooit. Vol van spanning prikte ze in mijn linkerhand, tering dat deed pijn! Mijn hand werd meteen dik en ik kreeg de mededeling dat het niet was gelukt. Ze had door mijn bloedvat geprikt omdat ik een flinke spanning had in mijn hand. Het infuusbuisje werd er weer uitgehaald en ik kreeg een dikke roze pleister op de plek. Vol van spanning en emotie kwamen mijn eerste tranen die dag eruit, wat een klotezooi! Ze gaf aan dat ik het maar moest laten lopen en dat het oke was, ik voelde me zo alleen!

Oke, poging 2 infuus prikken. Ze gaf niet aan wanneer ze ging prikken en mijn andere hand, die toch al kapot pijn deed, balde ik stevig in een vuist. Het tweede infuus zat er zo in en ze haalde er nog een buisje bloed uit om mijn bloedgroep te bepalen. Helaas kreeg ze hierna te horen dat er nog helemaal niks bekend van me was en dat ze nóg een buisje nodig had. Ze mocht dit echter niet opnieuw uit mijn infuus halen en dus moest ze nog bloedprikken. 

Daar lag ik dan, met twee kapotte handen en een pleister van het bloedprikken te wachten op de operatie.

Sneller dan verwacht werd ik eerder opgeroepen om naar de OK te komen. Ok, BAM opnieuw spanning. Ik liet me door de gangen vervoeren en leek in een roes te leven. Eenmaal in de tussenkamer voor de OK stonden 3 man op me te wachten. Ik moest opnieuw vragen beantwoorden en grapte zenuwachtig dat ik hoopte dat ik de antwoorden nog wist. Ik liete vervolgens naar binnen rijden en lag gespannen af te wachten op wat ging komen. De OK vond ik koud en er was veel licht. Verder heb ik niet veel om me heen gekeken, ik hoopte maar dat ik snel zou slapen. Ik mocht overschuifelen op het OK bed. De gynaecologe kwam even vertellen wie ze was en keek me aan alsof ze me van een eerdere afspraak herkende. Ik vraag me dat wel eens af, of ze tussen al die mensen die ze zien nog onderscheid kunnen maken en weten dat ze mensen gezien hebben. Ach... wat maakt het eigenlijk ook uit. Ondertussen werd er een bloeddrukmeter geplaatst en werden er plakkers op mijn borst geplakt. Goed om te weten dat mijn hart dus ook in de gaten werd gehouden. Ik vond er maar veel toeters en bellen aanzitten, maar wist ik veel.

Niet veel later lag ik tussen de kabeltjes en voelde ik de bloeddrukmeter oppompen terwijl er een zuurstofmeter aan mijn vinger zat. Ik hoopte nog steeds dat ik snel zou slapen. Niet veel later kreeg ik een masker op mijn neus en mond, het zou zuivere zuurstof zijn, maar ik vond het stinken. Terwijl ze boven me nog over vanalles aan het kletsen waren, vertelde de anesthesist dat ik licht kon worden in mijn hoofd. Nog voordat ik me dat besefte was ik weg. Boem, uitgeschakeld!

Het volgende moment werd ik wakker, niet wetende waar ik was. Er piepte vanalles en iemand sprak tegen me, iets met ijs en hallo. Ik wilde graag nog even slapen en ik denk dat ik weer in slaap ben gedommeld. Toen ik weer wakker werd, kwamen opnieuw de tranen. Ik wist niet waar ik was en wat er gebeurd was. Ik voelde me leeg en alleen. Ik kreeg een tissue in mijn handen en wederom de woorden dat het oke was. Eenmaal een beetje bekomen van de emotie kreeg ik de vraag of ik een ijsje wilde, mijn mond voelde droog. Maar.. ik had geen pijn! Al het leed van de eerste mislukte poging  misoprostol werd verzacht. De operatie was pijnloos verlopen!

Het ijs werd een aangename verrassing op de uitslaapkamer. Nadat ik meer wakker werd kreeg ik ook steeds meer mee, er kwam een kindje binnengereden die iets van een kiesoperatie had gehad en een mevrouw waarbij de beademingsbuis uit haar keel mocht. Gelukkig mocht ik op dat moment vertrekken naar de afdeling. Al die geluiden al die mensen, ik trok het niet. 

Het laatste restje leven was weg, mijn leven leek ook nog maar op een zielig hoopje op dat moment. Wat een akelige dag..

Lees in mijn volgende blog meer over het herstel vlak na de operatie en de nasleep van deze periode!