Er komt maar geen einde aan (1/3)

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn ervaring met de misoprostol na de missed abortion. Ik koos ervoor om de tweede dosis te skippen, nadat ik me vreselijk ellendig had gevoeld. Ik besef me heel goed dat er veel meer vrouwen dan alleen ik, deze ellendige periode hebben doorstaan. Ik vind het nog steeds fijn om mijn ervaring met jullie te delen, laat je niet ontmoedigen door mijn verhaal, maar probeer je eigen verhaal juist te delen. Het maakt niet uit met wie of waar, ik ben van mening dat het belangrijk is om meer aandacht te geven aan de problemen die zich kunnen voortdoen. Iedereen denkt maar dat het zó vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen. Dat dit in de praktijk helemaal niet zo is, lijkt niemand te weten, of te willen weten. Hoe meer ik deel, hoe meer ik ook de verhalen van anderen hoor. Het is helemaal niet ongewoon, alleen heeft niemand het erover.. zucht. En ja, pijn blijft het doen. En ja, dat mag ook. 

Mijn eerste werkdag na de 'horror'vakantie was pittig, ik had geen behoefte om te vertellen hoe mijn 'vakantie' was en vond het moeilijk om mijn collega's weer onder ogen te komen. Iets verslagen en totaal niet met mijn hoofd bij het werk verliet ik na dag 1 het gebouw. Dag 2 en 3 voelde alweer wat beter, de kop was eraf. Tot dag 3 aanbrak, opnieuw ging ik halverwege mijn werkdag naar het ziekenhuis voor de controle na de medicatie. Het was inmiddels twee weken ná het innemen van de misfegyne en misoprostol. Ik durfde niet overtuigd te zijn van het feit dat de medicatie zijn werk volledig had gedaan. Mijn voorgevoel bleek wederom te kloppen, de gynaecologe zag 'iets' op de echo, mijn baarmoeder was duidelijk niet zo netjes leeg als bij de miskraam in november. Wat het precies was kon ze niet benoemen en herleiden vanuit het scherm, waren het restweefsels of stolsels?
Wat een kutzooi!

Dan maar de minst leuke, maar misschien wel de snelste oplossing die er was. Een operatie.. ze noemen het een curretage, maar ik heb een hekel aan dit woord. Jullie zullen dus operatie blijven lezen. Het leek mij de oplossing die het snelst voorbij zou zijn, waardoor ik ook mijn hoofd weer het snelst rust zou kunnen gaan geven. Zo gezegd, zo gedaan, de planning werd bekeken en ik werd er zomaar tussen geduwd, twee dagen later. Veel tijd om erover na te denken had ik niet, wilde ik dit? Dan moest ik ter plekke toestemmen vanwege het geregel wat er nog achteraan kwam. Zonder aarzeling gaf ik aan dat dit nu voor mij de beste oplossing was!

Lees in mijn volgende blog meer over de ingreep en de nasleep!