En toen was jij daar en werd Lilya grote zus

Stilletjes aan kwam ik dichter naar het einde van mijn zwangerschap toe. Alhoewel ik vrijwel zeker wist dat ik mijn termijn niet ging uitlopen Lilya was namelijk ook op 37weken geboren en plus de stres en verdriet waarin we inzaten deed er ook allemaal niet goed aan. Ik had veel last van harde buiken en voelde aan alles dat mijn lichaam zich aan het klaar maken was voor de bevalling, alleen, ik was niet klaar ik wilde niet terug mama zijn want hoe kan dat mijn kleine meid net begraven en terug voor een nieuw kindje moeten zorgen. Het voelde alsof hij haar zou vervangen en dat was totaal niet zo! Want dat kan niemand. Aan mijn gevoel kon ik niets veranderen er spookte zoveel gedachten door mijn hoofd. Ik tikte de 37weken aan, slapen kon ik amper ik was maar steeds aan het nadenken en huilen. Plots voelde ik mijn water breken, ik dacht oooh nee ik heb hier zo geen zin in niet nu nooit. We bleven er vrijwel rustig onder ik douchte me nog rustig maar had al vrijwel meteen weeën. Ik belde het ZH om te vragen of ik nog even thuis mocht blijven maar aangezien ik al weeën had leek dat geen goed idee we waren inmiddels al ongeveer 1u verder. Dus zodoende vertrokken we naar het ZH. De deuren waren nog gesloten dus stond ik daar mijn weeën weg te puffen. Mijn vriendin werkte daar en toevallig was zij daar ook. Ze wenste me succes en we vertrokken naar de dienst. We moesten nog redelijk lang wachten voor ik aan de monitor mocht. Eenmaal dat ik aan de monitor hong was het duidelijk dat ik al veel weeën kort op elkaar had en maakte ze onze kamer klaar voor de bevalling. Toevallig was dit de kamer waar ik van Lilya bevallen was. Ik nam een bad voor de weeën in op te vangen wat was dit zalig! Maar na een tijd kreeg ik ook daar de weeën moeilijker weg gepuft. De vroedvrouw vertelde me dat mijn kindje nog niet helemaal goed was gedraait waardoor ze me op handen en voeten liet zitten. Dit voelde heel pijnlijk aan en vroeg of ik terug op mijn rug kon liggen. Ik was alleen maar bezig in mijn hoofd met geen epudrale ik mag niet kleinzerig zijn mijn dochter heeft ook zoveel pijn moeten doorstaan. De vroedvrouw vertelde me dat ik 5cm opening had ik dacht pff nog maar zo weinig..! Even later kwam de gyneacoloog even langs om te vragen of ik de papieren bij had voor de navelstrengpunctie. De vroedvrouw en gyneacoloog waren net 5minuten weg toen ik de baby voelde komen. Mijn man belde en alsnel kwam de vroedvrouw die idd bevestigde dat ik mocht beginnen persen. Ze piepte de gyneacoloog terug op. De vroedvrouw hielp me intussen want het ging plots heel snel. De gyneacoloog kwam binnen en na een paar keer persen was daar Y. Op 02/06 werd Lilya grote zus. Ik huilde het uit maar was blij dat de bevalling achter de rug was. Ze deden de vruchtwaterpunctie. Mijn man belde mijn mama want die wist nog van niets. Normaal zou dit een moment van vreugde moeten zijn maar daar was weinig sprake van. De eerst uren waren zo ontzettend moeilijk ik huilde ik wilde dit niet ik wilde niet zorgen voor een ander kindje ik wilde mijn dochter gewoon! Ik kon het gewoon niet. Maar als mama zijnde neemt je moedergevoel het over. Het was een flink kereltje. Even later mochten we naar de kamer, iedereen was op de hoogte van onze situatie en kende ons verhaal. Daar zijn in het ziekenhuis op de plek waar ik de laatste maanden zoveel met Lilya was bracht heel veel emoties te weeg. De vroedvrouw van dienst kwam haar voorstellen en praten. Ze regelde ook de psycholoog van het ZH. Even later kwam mijn zus en mama langs. Gelukkig deden ze Y kleertjes aan en namen ze hem even bij hun zodat ik mij ook wat kon opfrissen. De volgende dag kwam de psycholoog praten en ook de vroedvrouwen van dienst kwamen heel vaak langs om te kijken of alles in orde was of te praten zelfs savonds. Mijn kraambezoek mocht ook over heel de dag door komen normaal was het van 14u maar aangezien ze wisten dat ik nu het beste niet alleen wilde zijn mocht dit per uitzondering. Veel hielp dit niet de plek van het ziekenhuis bracht zoveel emoties naar boven het was ook allemaal nog maar net gebeurt. De verpleging van snachts kwam langs en wilde vragen of ik vroeger naar huis kon omdat het me pijn deed daar te zijn en zoiets liever thuis verwerkt. Ik vond het geen slecht idee dus de dag daarop met een laatste controle mochten we vervroegd naar huis. Ik probeerde de band met Y op te bouwen. We deden babyyoga een babymassage en met de tijd werd onze band sterker. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld omdat ik niet de mama was die hij verdiende er niet 100% voor hem was of hij mij zoveel zag huilen. Maar ook schuldig tegenover Lilya, omdat ik niet altijd de aandacht aan haar kon geven. Want ook al is ze niet meer in het echte leven bij ons ze verdient op een andere manier ook haar aandacht. Ze wordt overal in mee betrokken en zal altijd deel uit maken van ons gezin. We probeerde onze gedachten te verzetten maar we wisten nog altijd niets van resultaten. Ik maakte een afspraak met het Berrefonds, samen met mijn mama en Y gingen we naar daar. We werden zo warm en hartelijk ontvangen en konden ons verhaal doen. We kregen iets te drinken en namen rustig de tijd. Ik voelde de rust in mijn lichaam terug keren. Toen kreeg ik het verwachte telefoontje van de genetica arts. Ze had goed nieuws want Y was drager dus kon de ziekte zelf niet creêren. Verder moesten we ons voorlopig geen zorgen maken pas als Y zelf een kinderwens heeft kan hij zijn partner ook best even laten testen. We konden weer ademen het verlossende nieuws een last viel van mijn schouders af. Maar het voelde zo oneerlijk waarom had ik geen 2 gezonde kindjes? Soms is het leven zo oneerlijk. Ik mis hoe het was en nooit meer zal worden. 💔 

Ik mis je !