En toen stond alles even stil

Ik heb er over getwijfeld om ons verhaal te delen. Toch een beetje bang om zoiets persoonlijks te delen. Maar aan de andere kant, waarom zou ik het niet delen? Ik merk dat ik mijn gevoelens van mij af wil schrijven. En wellicht zorgt het ervoor dat andere vrouwen zich minder eenzaam voelen die in hetzelfde schuitje zitten of iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.

Ik wist al van jongs af aan dat ik moeder wilde worden. Studies en banen, daar ben ik altijd zoekende in geweest. Maar moeder zijn, dat was altijd al een groot verlangen. Helaas ging zwanger worden niet makkelijk. Uiteindelijk na een operatie,  drie IUI pogingen en één IVF poging, drie en een half jaar later toch zwanger mogen worden. Inmiddels is ons zoontje bijna een jaar. En wat was het een prachtig, maar ook intens verdrietig jaar. 

Toen ik opeens zwanger bleek van ons tweede kindje zonder een fertiliteitstraject aan voorafgaand was ik best even in shock. Waarom kon het nu opeens wel? Daarbij kwam dat ik echt even moest wennen aan het idee om twee kindjes onder twee jaar te hebben. Ons zoontje was net acht maanden toen ik erachter kwam dat ik weer zwanger was. Uiteraard waren we ook ontzettend blij, maar het ging wel gepaard met wat bezorgde gevoelens. Hoe ga ik dit combineren? Ons zoontje wordt nog steeds om de 2 uur wakker en eindigt vaak tussen ons in. Hoe combineer ik dit met een new born.

Al snel was ik toch aan het idee gewend geraakt. Sterker nog, ik was op het idee verliefd geraakt. Wat mooi dat mijn kindjes zo weinig zouden schelen in leeftijd en echt samen zouden opgroeien. De eerste echo vond al snel plaats en daar hebben we een kloppend hartje mogen zien. De afspraak werd toen gemaakt voor de termijnecho. Dat zou bijna vier weken later plaatsvinden.

Hoewel de termijnecho nog niet plaats had gevonden, wilden we het goede nieuws toch met vrienden en familie delen. Kerst was om de hoek en wij vonden dat een mooie gelegenheid om het te vertellen. Ons zoontje kreeg een leuke trui aan met de tekst ,- ik word grote broer', en de kerstkaarten werden uitgedeeld met een foto van ons zoontje en zijn nieuwe trui. Kerst was ontzettend bijzonder en iedereen was verrast en blij voor ons.

Toen kwam januari en was het eindelijk tijd voor de termijnecho. Ik was er toch een beetje gespannen voor. Meer dan normaal.  Meer dan tijdens de echo's gedurende mijn eerste zwangerschap. Ik had een aparte spanning en telde de dagen af tot de termijnecho. 

Het was eindelijk zover. De dag van de termijnecho. Ik zag een hartje kloppen. Opluchting! Het hartje klopte. Ik was zo gefocust op het kloppend hartje, dat ik niet had opgemerkt dat de verloskundige stiller was dan normaal. Totdat ze zei; , 'Ik wil jullie niet laten schrikken, maar.. Ik denk dat ik een verdikte nekplooi zie en volgens mij zie ik ook iets aan het hoofdje.'

En toen stond alles even stil..

Ik probeerde te verwerken wat ze zei. Een verdikte nekplooi. Iets aan het hoofdje. Wat betekent dit allemaal? Ze wilde en kon verder niks concreets vertellen, dus stuurde ze ons door naar het ziekenhuis voor een uitgebreide echo, een GUO. De termijnecho vond plaats op een vrijdag. We moesten dus een heel weekend overbruggen. Nooit heeft een weekend zo lang geduurd als dat weekend. De verloskundige zei nog; 'Ga vooral niet googlen.' Tsja, ik ben het toch gaan googlen. Ik kon mezelf niet inhouden. Ik wilde toch weten wat ons te wachten stond. Met de beperkte informatie die ik had, heb ik alles opgezocht over een verdikte nekplooi. Ik heb geprobeerd me vast te houden aan alle succesverhalen die ik las, maar ergens wist ik dat het niet goed zat.   

Op maandagochtend gingen we met z'n allen naar het ziekenhuis. We hadden geen oppas voor ons zoontje, dus hij ging mee en kon terecht bij de kinderopvang van het ziekenhuis. Gelukkig maar dat het ziekenhuis een kinderopvang had, want ik had van tevoren onderschat hoe lang zo'n GUO duurde. 

Wat was het gek om weer op dezelfde afdeling te lopen als waar we liepen toen we in het fertiliteitstraject zaten. In die periode waren we hoopvol. Nu liepen we daar met een grote grijze wolk boven ons hoofd. 

De GUO. Drie kwartier lag ik daar in die stoel. Op dat moment was ik verwijderd van mijn gevoel, ik voelde me verdoofd. 

Het was inderdaad een verdikte nekplooi. De handjes waren niet goed ontwikkeld. Het kindje had een groeiachterstand. Het blaasje was niet gevuld. De echoscopiste vertelde dit allemaal voorzichtig, terwijl ze het zag. Maar deed haar best niet teveel uitspraken te doen. Ze bevestigde nog wel dat het verstandig was van de verloskundige om ons door te hebben gestuurd naar het ziekenhuis. Toen het klaar was werden we naar een aparte wachtkamer gebracht. Afgezonderd van andere stelletjes. Op dat moment wist ik het al. Het is klaar. Het moest alleen nog uitgesproken worden. Geen enkele arts heeft ons nog echt duidelijkheid gegeven. Zeg het nou maar, dacht ik heel de tijd. Ik wil het weten. 

Weer drie kwartier en wat voelde als een eeuwigheid later werden we opgehaald door een arts en naar een kamer gebracht met drie andere artsen en een groot scherm. Er werd uitgelegd dat ze door middel van bewegende 3D beelden wilden laten zien wat er precies aan de hand was. Dit voelde allemaal heel surrealistisch. We kregen allemaal een 3D bril op en kregen inderdaad bewegende 3D beelden te zien van ons kindje. Verdoofd was ik niet meer. Ik voelde verdriet naar boven komen en de tranen opwellen. Daar was hij in duidelijke 3D beelden. Ons kindje. Het kindje waar ik in het begin niet perse heel enthousiast over was, maar al snel daarna ontzettend veel van ben gaan houden. Wat voelde ik me schuldig. 

Nadat de beelden waren bekeken, bleven er twee artsen over om alles te bespreken. Het eerste wat gevraagd werd was; 'Wat denken jullie zelf dat er nu speelt. Ik zei; Dat het kindje ernstig ziek is. Dat klopt; zei de arts.'

De rest van dat gesprek is een waas als ik erover terugdenk. Het enige wat ik mij kan herinneren is dat ik op een gegeven moment hard begon te huilen en snikkend heb gevraagd hoe nu verder. Onze opties werden besproken. We zijn na dat gesprek ons zoontje op gaan halen bij de kinderopvang. Met een lach en een traan, want ons zoontje begon meteen te lachen toen hij ons zag en hoe kun je als moeder niet terug lachen. 

De volgende dag heb ik een vlokkentest laten doen. Dat was de enige manier om zekerheid te krijgen over een chromosoomafwijking. Die middag had ik de behoefte om het kindje toch nog een keer te bekijken middels een echo. Gelukkig konden we meteen terecht bij het verloskundige centrum en heb ik het kindje en zijn kloppend hartje nog één keer, de laatste keer heel goed bekeken. Ik probeerde alles tot me op te nemen. Ik brak. Ik wist .. dit is de laatste keer. Zodra wij de uitslag van de vlokkentest hebben gekregen en het is slecht nieuws, kan ik het mentaal niet meer aan om weer naar het hartje te luisteren. De verloskundige zag hoe verdrietig ik was en kreeg ook tranen in haar ogen. We vertrokken en ze wenste ons heel veel sterkte. 

Op donderdag. een dag na de vlokkentest werden we gebeld met de uitslag. Er werd verteld dat het om trisomie 18, het Edwards syndroom ging. Ik had alles al gelezen over dat syndroom en wist dat het voor ons geen optie was om de zwangerschap voort te zetten. Kindjes met het Edwards syndroom komen meestal te overlijden tijdens de zwangerschap of kort na de bevalling. 

Met 14 weken heb ik de zwangerschap beëindigd. We zullen op 22 januari altijd stil blijven staan bij het feit dat het niet zo heeft mogen zijn. Dat ons zoontje, Benjamin niet geboren heeft mogen worden. Lieve Benjamin, wat zijn we van je gaan houden.  Wat was je gewenst.