"Eindelijk is mijn kleine ventje thuis"

Eindelijk, eindelijk is mijn klein ventje thuis. Hier heb ik echt naar uitgekeken. Het is totaal niet op de manier die ik had willen hebben of had gehoopt, maar het is echt een geruststelling. 

Het kan misschien voor sommige mensen vreemd overkomen, maar ik praat en zing nog steeds voor hem. Voor andere kan het als kattengejank klinken, toch ben ik ervan overtuigd dat hij het mooi vind en mij hoort.   

Op sommige momenten kijk ik uit het raam naar boven, naar de sterren en zeg ik hoe graag ik hem zie. Dan komt daar ineens een geur voorbij, een geur die ik herken en enorm hard mis. Mijn lieve Leon is bij mij en af en toe maakt hij zich kenbaar. 

Zo zijn er nog zaken gebeurd die andere misschien als toeval kunnen bezien, maar het is te mooi om het als toeval te beschouwen. 

Zo zaten we samen in de auto onderweg naar het crematorium en speelde er een liedje af op de radio: 

'Ik wil je, blijf bij me, hou van me, ga nooit meer weg.' 

Ik dacht 'oh zo lief, ik hou ook van jou lieve schat en mama blijft voor altijd bij jou.' 

Dan kwam het volgende liedje op de radio: 

'Every breath you take, and every move you make. Every bond you break. Every step you take. I'll be watching you.' 

Ik zei 'Kijk maar mee met mama hoe ze verder de wereld tegenaan gaat en je trots gaat maken.' 

Een paar uur voor ik de auto instapte met hem had ik met een vriendin gebeld en vertelde ik haar hoe ik mij gefaald voel als vrouw, kun je u al voorstellen wat het ander liedje was dat daarna op de radio kwam? 

Oh ja 'Man I feel like a woman' van Shania Twain. 

Zo heb ik elke dag wel toevallige voorvallen die het mij duidelijk maken dat hij dichtbij mij is. 

Mijn lieve Leon, ik mis je zo. Graag had ik het anders willen zien. Mama en papa proberen enkel positiviteit in huis te houden, lachen en plezier maken. Praten over jou en hoe mooi je ter wereld bent gekomen. Hoe knap je bent. Daar worden wij gelukkig van. Over jou praten en de momenten die we hebben gehad koesteren. 

Twee dagen was hij thuis en toen kwam de vraag. Moet ik een geboortekaartje maken voor hem of niet? 

Mijn antwoord was er eigenlijk echt al vrij snel en deze was ja! 

Ja want, voor een 'levend' geboren kind maak je toch ook zo'n kaartje dus waarom niet voor mijn stilgeboren kind? 

Hier heb ik mij dan een uurtje of twee mee bezig gehouden en de proefdruk besteld. 

De proefdruk kwam de dag erna aan en dan kwam er een klap in het gezicht...

Er zat een 'gratis cadeautje' bij. Dit gratis cadeautje waren mijlpaalkaarten... Voor foto's te nemen als je kindje 1 maand oud is...2 maanden... eerste hapjes... 

Dit was bij mij echt in het verkeerde keelgat geschoten.

Met dat ik zo boos was, ik kon mijn huis echt afbreken, heb ik een bericht gestuurd naar dit bedrijf. Hier heb ik in vermeld dat dit echt confronterend is voor een moeder die nog niet eens de kans heeft gekregen om haar kind te horen wenen. Ze hebben hier wel vol begrip op geantwoord en zeiden dat ze dit intern gingen aanhalen, zodat dit hopelijk niet meer kan gebeuren in de toekomst. 

Ze hebben dan ook om hun te verontschuldigen de voorkant van het geboortekaartje opgestuurd gedrukt op een tegel. Niet dat ik er veel mee ben maar ik apprecieer de moeite! Hoe meer tastbare herinneringen dat ik kan hebben van ons kindje, hoe beter.