Een weekend met 2 gezichten

Afgelopen weekend zou het verjaardagsweekend zijn van mijn jongste zoontje Max. En wat werd het een achtbaan!

Omdat Max zondag 10 jaar zou worden, zou hij zaterdag zijn feestje voor de familie vieren thuis en op zondag zijn kinderfeestje met 10 vrolijke vriendjes waaronder zijn broer Bobbie van 11. Zaterdagmiddag zat de visite binnen en werd er gezongen en cadeautjes uitgepakt. En toen, tijdens het taartmoment, kromp Bobbie ineen van de pijn in zijn buik. Op dat moment gaf ik hem aan op zijn bed te gaan liggen en met een pijnstiller rust te nemen. Er heerste buikgriep op school dus wilde het aankijken. Na een half uurtje kwam ik boven en bleek de pijn erger te worden aan de rechterkant van zijn buik. Terwijl de visite beneden zat, belde ik de huisartsenpost. Ik moest urine opvangen omdat hij ook pijn ervaarde bij het plassen en meteen richting de HAP. Terwijl de visite vertrok reed ik naar de HAP en daarna konden we meteen door naar de SEH omdat de huisarts een ontstoken blindedarm vermoedde. En van de SEH zat ik met Bobbie om 21.00 uur op de OK. En werd hij om 22.22 uur meteen geopereerd. Die narcose was verschrikkelijk om voor mij te zien en dan zit je ineens alleen te wachten in de hal op zaterdagnacht. In de tussentijd heb ik t kinderfeestje van Max afgezegd en wachtte ik op Bobbie.

Ze waren er op tijd bij en mocht hij de volgende dag naar huis en konden we alsnog op de verjaardag van Max zijn. Want hij werd jarig zonder ons maar gelukkig had Martijn de boel extra versierd en stond naast zijn bed te zingen en kwam met hem die ochtend naar het ziekenhuis. Als moeder wil je je in zo’n weekend opsplitsen maar kon niet anders. Bobbie herstelt nu thuis en Max zijn feestje doen we over 1.5 maand over. 

Nu deze week bijkomen van alle emoties en besef je dat Martijn in zijn rol als bonuspapa met rust en liefde mij maximaal heeft bijgestaan. De knuffel van papa Rick was op het ziekenhuisbed erbij.❤️