Een onschuldige verkoudheid of toch niet? (deel2)

Op 24 februari hadden wij onze 20 weken echo. Wat was ik gespannen zeg. 'S ochtends op mijn werk zei ik nog, als alles maar goed is. 

Er was veel gebeurd die dag. Vijf minuten voor de echo reed ik de achterruit op de parkeergarage bij het echocentrum de autoruit van de auto van mijn partner aan diggelen in de stromende regen. Het was een donderslag bij heldere hemel waarvan ik nog een beetje van in shock was. Een aanrijding die ik zelf had veroorzaakt. Veel tijd om er bij stil te staan was er niet. Onze afspraak voor de 20 weken echo was binnen vijf minuten. Ik lag gespannen stil op de tafel voor de echo en keek strak naar het echoscherm. 

Ook hier werd de opmerking gemaakt dat ik hem vast veel voelde bewegen omdat de placenta aan de achterkant van de baarmoeder lag. Ik vertelde de echoscopist dat dit juist niet het geval was en ik vertelde haar over mijn ervaringen in vergelijking met mijn andere zwangerschappen. "Een rustig kindje denk ik dan", sprak ik gespannen en zenuwachtig hardop uit. Ik was wel benieuwd hoe een rustig kindje zou zijn, maar de echoschopiste vond dat de baby wel erg rustig was en ze wilde hem graag wat actiever zien. Ik stelde opnieuw de vraag naar de hoeveelheid vruchtwater, omdat het voor mijn gevoel zo veel minder leek in vergelijking met mijn andere jongens. Ze liet mij weten dat ze daar zeker extra aandacht aan ging besteden en na een poosje meten, meten en nog eens meten, vroeg ze of de termijnecho wel goed was uitgevoerd. Op alle fronten was de kleine kleiner dan voor deze termijn de verwachting was. “Oh?!?” De hoeveelheid vruchtwater paste wel bij de grote van de kleine man. Zijn blaas was gevuld, niertjes zagen er goed uit. Dus daar maakte ze zich niet zoveel zorgen over. Ze bleef alleen sterk twijfelen aan de uitgevoerde termijnecho en ging daarover contact opnemen met mijn verloskundige en adviseerde om in elk geval over twee weken de groei opnieuw te laten meten. Ik wist zeker dat de termijnecho goed uitgevoerd was. Op 10 juli  was ik uitgerekend. Nu kwam de verloskundige echter op een uitgerekende datum van 18/19 juli.

Na een hele tijd stil gelegen te hebben waarbij mijn gedachtes over een mogelijk overlijden, afwijkingen, of andere dingen me overspoelde, begon ik te huilen. Alle spanning en onzekerheid kwamen eruit. De auto aan gort gereden en dan krijgen we ook nog te horen dat ze zich zorgen maakt over zijn groei! “Wat nu? Wat moeten we nu doen? Wat betekent dit nu? Dadelijk gaat hij er vandoor?” Lees verder in deel 3 en volgende blog...