Een nieuwe start, een nieuw verlies

Een nieuwe relatie, nog zoekende wat het is. Een nieuwe partner die nog geen kinderen heeft en jijzelf een huisje vol. Het gaat snel, het is veel en er wordt op de rem geduwd. 2 streepjes, zo plots en onverwachts. Bad timing, dat was het zeker. 

Een weekje later gaan we met Matthis en Ellie lekker naar Walibi, een leuke familie dag van m'n werk. Wat een super leuke dag was eindigde toch wel in wat onrust! Ik ging naar toilet en de eerste roze veeg was daar. Niet veel later was er helder bloed. Vele dingen spoken door mijn hoofd, maar ik probeerde positief te blijven. Ik maak een afspraak in het UZ Gent zodat ik zeker kan zijn. Het kon 3 kanten uit gaan.. Een zwangerschap waar gewoon wat bloedverlies is, een miskraam of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Vooral dat laatste wou ik laten uitsluiten na mijn verlies in 2019.

29 augustus moet ik langs de huisarts om mijn HCG waarden te laten vaststellen. Moesten ze in het UZ geen zwangerschap vinden, dan hadden ze toch zekerheid dat er wel een zwangerschap geweest is. Een dagje later ga ik naar de gynaecoloog. Die bevestigde wat ik al vreesde. Een miskraam, maar alles zag er proper uit, ik moest geen schrik hebben voor een BBZ. Als ik opnieuw zwanger wou worden mocht ik gewoon foliumzuur nemen en de natuur zijn gang laten gaan.

Nog geen 2 weekjes later ga ik met spoed binnen. Het bruinig verlies dat al 2 weken aanhield werd helder rood bloed en krampen in mijn buik deden me alarm slagen. Op het spoed werd er gezegd dat mijn HCG waarden met 700 gestegen zijn afgelopen weken. Een waarde van 994 zei dat de zwangerschap doorgroeide maar dit cijfer kwam niet overeen met de zwangerschaps duur. Ik wist verdomme al hoelaat het was. Er wordt een echo genomen.. Een lege baarmoeder en een verdikking werd gezien. De twijfel was er of het een follikel was op m'n eierstok van een eisprong, of toch de eileider die enorm aan het verdikken is.

Ondanks mijn geschiedenis stuurde ze me naar huis. Ik mocht niet alleen blijven, m'n vriend moest bij me blijven en ik moest de volgende ochtend weer mijn HCG laten controleren. Zo gezegd, zo gedaan. HCG werd geprikt en 2 uur later kom ik te weten dat dit op 24u met meer dan 300 gestegen is! Een andere gynaecoloog wou me toch even zien want het feit dat dit zo door groeit gaf haar hoop op wel een goeie zwangerschap.

12 augustus 2023, de baarmoeder is leeg, die verdikking zint niemand! Er wordt gebeld naar het OK om de operatie uit te voeren. De gynaecoloog wou zeker zijn en beloofde me de eileider niet weg te halen als dit geen vruchtje was dat de verdikking veroorzaakte.

We moeten ons nog even bezighouden en mogen ons om 15u melden in het ziekenhuis. Nog geen half uur later kwamen ze me al halen. De tranen vloeide over m'n wangen, ook m'n vriend kreeg het ontzettend moeilijk! Ik werd weggebracht en daar gingen we weer.

Paniek overvalt me als ik weer alleen in een kamertje voor het OK wordt geduwd. Ik was bang.. ontzettend bang. Al wou ik deze keer iets beter wakker worden uit de narcose dus ik probeerde de klik te maken. Eens ik op het OK lig worden m'n armen weer vast gebonden, net zoals 4 jaar geleden. Alles begint te draaien en ik snap er even niks van. Als ik dit uitspreek lachte de anesthesist doodleuk dat hij de narcose al aan het inspuiten was. M'n masker werd opgezet en ik ging heel rustig slapen.

Ik word wakker, maar krijg mezelf niet wakker. Hoeveel moeite ik ook deed, ik was niet wakker wakker of zelfs bewust van wat er gaande was. Ik doe m'n ogen terug dicht. Het vechten om wakker te geraken bracht niks op. Pas als de verpleging tegen me babbelt en het zuurstof masker weghaalt lukt het me om 5 minuutjes bij te blijven. Een uurtje gaat voorbij als ik hoor dat ze me terug naar de kamer gaan brengen. Een prik in de billen en hup!

Op de kamer aangekomen zie ik m'n vriend vol opluchting kijken. Het heeft enorm lang geduurt en dat bleek doordat ik heel veel bloed was verloren. Ze vertelde dat de eileider wel is weggenomen. Ik voelde de vraagtekens door m'n hoofd gaan maar het enigste dat ik kon zeggen was: "Ik ga mezelf echt niet kunnen wakker houden." En weg was ik. Ik weet dat m'n vriend nog tot savonds laat bij me is gebleven maar wat ik allemaal gezegd heb daar heb ik geen gedacht van. 

De volgende dag kan de gynaecoloog niet langskomen dus doet de verpleging zijn best om haar toch telefonisch te contacteren. De gynaecoloog vertelde me dat op die enkele uurtjes tijd mijn eileider toch al gesprongen was, dat ik deze keer toch door het oog van de naald gekropen ben..

Hier ben ik dan.

Hallo, ik ben Delana, 26 jaar.
Mama van 3 kindjes hier bij me. Matthis (2018)💙, Ellie (2020)🩷 en Warre (2022)🩵. 
Maar ook van 3 sterrenkindjes (2019, 2022, 2023). 

Ik heb sinds kort een nieuwe vriend. Maar zwanger worden op een natuurlijke wijze, dat zal ons niet lukken. 💔

Tijd om alles eventjes te laten bezinken, tranen rollen over m'n wangen maar zoals altijd moet ik weer sterk zijn. Matthis, Ellie en Warre hebben me nodig! En ik? Ik slaag me er wel door, het zal alleen weer veel tijd en moed vragen! 

Hoe plots en onverwachts je er was, zo snel was je ook weer weg. Je was zo welkom, maar de natuur besliste daar anders over. 3 kindjes hier bij me, 3 kindjes in de sterren. Ik hou van jullie, onvoorwaardelijk!

Ik hoop, zo ontzettend hard dat m'n volgende blog eentje met enorm veel vreugde wordt! ❤️