Een miskraam beleven

Ook mijn tweede zwangerschap zou eindigen in een miskraam. Bij de 12 weken echo bleek het hartje gestopt met kloppen rond de 10 weken. We besloten te wachten tot mijn lichaam zijn werk zou doen. Maar dat deed het niet. Na 3 weken wachten, besloten we voor medicatie te gaan.

Ik schrijf dit in retrospectief. Onderstaande vond plaats in mei 2021.

Medicatie

Na ruim 2 weken wachten, maakt de verloskundige voor ons een afspraak in het ziekenhuis om de mogelijkheden te bespreken. We zijn wel een beetje klaar met wachten. Aan het begin van de afspraak wordt een echo gemaakt. Ons overleden kindje is te zien. Ons kindje is niet gegroeid, mijn baarmoeder wel. We bespreken de mogelijkheden. Onze voorkeur gaat er naar uit de miskraam op te wekken met medicatie. Deze kunnen we direct mee naar huis nemen. Ik kan zelf bepalen wanneer ik ze inneem. Ik ga het weekend nog weg met vriendinnen, dus ik besluit nog even te wachten.

De miskraam

Maandagavond neem ik de eerste pil in. Hiervan zou mijn baarmoeder al een beetje 'week' moeten worden. 's Nachts slaap ik nauwelijks vanwege de enorme krampen. Blijkbaar doet de pil zijn werk. 's Ochtends breng ik drie pilletjes vaginaal in en blijf ik plat op de bank liggen. Na een uurtje kom ik maar eens overeind, ik voel het direct stromen. Het vruchtwater. De rest van de ochtend breng ik om de 20 minuten door op de wc. Ik dacht aardig voorbereid te zijn op wat ik kon verwachten, maar ik schrik van de hoeveelheid bloed, bloedstolsels en weefsels die ik verlies. Ik hoopte tussendoor nog wel wat te kunnen werken, haha, wat dacht ik. Nee, dat kan niet, dus met terugwerkende kracht meld ik me ziek, voor vandaag en morgen. 

Ons kindje

Allebei willen we ons kindje, onze kleine druif, graag zien. Dus vanaf het moment dat de miskraam begint, vang ik alles op. In dit geval weet ik niet zo goed wat ik moet verwachten, dus de eerste paar keer zoek ik grondig tussen de stolsels. Niks. Wanneer ons kindje er wel bij zit, is het maar al te duidelijk. Een frummeltje van zo'n 4 cm. Ik vul een klein bakje met water en leg onze kleine druif er in. Het frummeltje vormt zich tot een heel klein kindje. Een kindje met armpjes, oortjes, oogjes, alles zit er al op, maar dan in het klein. 

Placenta

Halverwege de middag stopt het bloeden abrupt. Voor een paar dagen bloed ik niet meer. Tot ik in het weekend wat voel zitten. Het komt er alleen met geen mogelijkheid uit. Waar ik van nature heel rustig ben, raak ik lichtelijk in paniek. Na een paar dagen afwachten, besluit ik op maandag het ziekenhuis te bellen. 'U heeft donderdag toch een telefonische afspraak met de arts, dan kunt u het bespreken.' Nee, ik ga niet wachten. Ik wacht al lang genoeg. Ik wil nu iemand spreken. Na veel overleg kan ik op dinsdagochtend terug gebeld worden door de arts. Wanneer de arts belt, doe ik mijn verhaal. Ik mag direct langs komen. De arts probeert handmatig het weefsel te verwijderen, maar dit is geen doen. Om infectie te voorkomen, wordt aangeraden morgen terug te komen voor een spoedcurettage en krijg ik antibiotica mee.

Curettage

In een volgende blog zal ik beschrijven hoe de dag van de curettage er uit zag. 

Mijn verhaal van moment tot moment is te volgen op Instagram (mamavan.janiek).