Een maand na het definitieve afscheid

Wat vliegt de tijd toch...

Op het moment van schrijven, is het precies een maand geleden, dat we definitief afscheid moesten nemen van onze lieve Jaime. 

Een hele maand alweer, het klinkt nu alweer zo lang geleden, maar voor ons voelt het nog als de dag van gisteren. Elke nieuwe dag, is er weer eentje verder van onze Jaime verwijderd. Dat doet pijn, want ik wil Jaime dicht bij  me houden, en er niet steeds verder vandaan staan.

Nu het alweer een aantal weken verder is, ga ik me steeds vaker afvragen, is het wel echt gebeurd? Was het allemaal niet een nachtmerrie? Maar met elke herinnering die ik van Jaime tegenkom, besef ik me maar al te goed dat het helaas de realiteit is, waar ik nu in zit. Een realiteit waar ik absoluut niet in wil zitten, helaas hebben we geen keuze.

In de tussentijd heb ik bedank kaartjes gemaakt en die opgestuurd naar de mensen die er voor ons waren en zijn. Ook heb ik een fotoboek gemaakt, van het moment van de positieve zwangerschap tot en met de dag van de uitvaart. Ook ga ik nog een fotoboek maken, met de foto's van stichting Still. En vorige week ben in naar een tattoozaak geweest, ik wil graag een tattoo met de voetafdrukjes van Jaime op mijn pols. Het ontwerp wordt gemaakt, en ik ben heel benieuwd naar het resultaat! Zo houden we de herinnering aan onze Jaime voor altijd blijvend. Jaime mag immers nooit vergeten worden.

Na morgen mogen we ook de as ophalen bij het crematorium. De afspraak moeten we nog maken, en samen met mijn partner goed bespreken, wat we met de as willen gaan doen en daar de knoop over doorhakken. Ik zie ontzettend op tegen die momenten. Maar Jaime alleen in het crematorium laten staan is absoluut geen optie.

Wat mis ik Jaime toch...

Zo lief en klein,

Zo gewenst,

En nu al zo geliefd bij velen,

Maar het heeft niet zo mogen wezen...