Een maand later..

Afgelopen oktober was het 5 jaar geleden dat wij onze eerste ziekenhuis bezoek hadden. De afgelopen jaren heb ik veel geschreven en verhalen opgenomen. Pure woorden, pure angst, blijdschap en verdriet. Van het eerste gesprek in 2019 bij het ziekenhuis tot aan de dag van vandaag. Ik vind het tijd om mijn verhaal en pure woorden te delen, omdat ik zelf zoveel kracht hem gehaald uit soort gelijke verhalen, hoop ik dit ook te bereiken bij anderen. Ik neem het letterlijk over wat ik heb getypt of wat ik heb gezegd. Spelfouten zullen daarom misschien zichtbaar zijn. Zo blijft alles zo puur mogelijk 🤍

Zoals je wellicht al hebt gelezen zijn wij onze dochter 15/08/2023 verloren met een zwangerschap van bijna 18 weken. Een maand later schreef ik het volgende: 

Ik kijk in de spiegel, sinds weken. Ik zie mijn buik verdwijnen, mijn pukkels worden minder, mijn haar valt uit. Logisch dat ik de afgelopen weken mijzelf niet kon aanzien.

Schuld gevoel?

Confronterend?

Gemis?

Ik denk dat er een combinatie van alles is. Ik zie eventjes geen sterke vrouw, een meisje zie ik, een meisje met kracht, dat dan weer wel.

Nu een maand later, kan ik zeggen dat het besef er is? Nee. Kan ik zeggen dat het is geland? Nee.

Kan ik zeggen dat ik doorga, nee (maar dit zou ongetwijfeld we zo zijn.

Er is een bubbel, waar we vier jaar lang in zitten. In die bubbel zijn er meerdere hoofdstukken. Achteraf gezien bouwt het zich langzaam op, ik ben klaar voor een positief eind. Dit laat zich voorlopig nog even op zich wachten. Want is er een positief eind als je je eerste dochter niet ziet opgroeien? Als je haar hand niet kan vast houden? Als je haar niet leert kennen op de manier wat had gemoeten? Kan dit een positief eind hebben? Nu is het nog te vroeg om hier antwoord op te geven. Ik denk dat het positieve momenten kunnen zijn, en dat hoe pijnlijk ook, geloof ik erin dat ze mijn leven kracht geeft waardoor ik ooit weer positief in het leven sta.

Nog even terug op die bubbel. Een veilige haven, een hou vast die ik de afgelopen jaren heb gevoeld en af en toe kwijt ben geraakt. Een bubbel die een prachtige hoofdstuk heeft bereikt dit jaar, een hoofdstuk waar ik nu midden in zit, met prachtige maar ook kutste momenten ever. Een bubbel wat mij voor nu veilig voelt, met af en toe een uitschieter. Een bubbel waar ik eigenlijk niet uit wil. Ik wil niet verder, ik wil niet door, ik weet niet hoe? En ja ik ben realistisch om te weten dat dit rouw is, maar fuck rouw, fuck mijn realistische blik, het is kut. Ik wil niet verder in de tijd, hoe verder de tijd tikt, hoe meer tijd er tussen zit dat ik je heb vast kunnen houden. Hoe groter het gemis. De bubbel van mij en je papa, de liefde, de troost die we bij elkaar vinden, ergens is dit zo mooi en bijzonder. Maar ook dit veranderd naarmate de tijd merk ik. Niet minder dan eerst, maar anders. Daarom wil ik niet uit die bubbel. Alleen mensen verwachten dat je door gaat, mensen verwachten dat je zielig in de hoek zit, en eigenlijk is het beiden. Lach ik? Heb ik het idee dat mensen denken dat het goed gaat. Huil ik? Dan heb ik het idee dat mensen denken dat het kut gaat en er geen goede momenten zijn. Alleen beiden is waar. Ik voel mij kut, leeg, eenzaam, verdriet en weet ik veel wat. Maar ondanks dat zie ik ook de momenten dat het goed gaat. Eng, spannend, maar blijkbaar is dat wat doorgaat. Je leven..

ergens weet ik dat een normaal ritme goed is, rust geeft, structuur geeft en je weer doelen in het leven kan hebben. Alleen ik wil het niet, het is verdomd moeilijk om door te gaan zonder haar!🤍