Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Daar lig ik dan. In mijn blauwe ziekenhuisjurk klaar om naar de operatiekamer te gaan. Ik kijk nog snel even naar mijn buik want dit is de laatste keer dat ik een buik heb zonder littekens. Over een paar uur wordt ik wakker met drie, hopelijk niet al te grote, littekens en een eileider minder.

Het was maart 2019 toen ik mijn eerste positieve zwangerschapstest ooit van in m’n handen vast hield. Ik was in paniek want de situatie waarin ik zat was verre van ideaal. Ik belde een van mijn beste vriendinnen en kon gelijk langs om m’n hart te luchten. Eigenlijk niet veel later na het luchten van m’n hart verdween de paniek en kwam het besef. Er zat een kindje in m’n buik. Ik wordt moeder. Een droom die ik van jongs af aan al koester. Ik was gelukkig!

De dagen die daarop volgde voelde raar. Ik had pijn in m’n buik. Veel pijn. En er kwam ook bloedverlies. Het voelde niet goed en ik belde de huisarts. ‘Ga er maar vanuit dat het een miskraam wordt’ waren de woorden van de assistente die nog in mijn hoofd nadreunde nadat ze de telefoon had opgehangen. Ze zei het alsof het niets was. Ik had pijn en alles in mij voelde dat het niet goed zat. Ik voelde me door haar afgewimpeld. Niet serieus genomen.

Daar sta je dan als 24 jarige meid met een positieve zwangerschapstest, buikpijn, bloedverlies en het gevoel dat het niet klopt. Mijn twee beste vriendinnen zijn ontzettend lief voor mij en diezelfde middag sta ik met een van hen nog net voor sluitingstijd op de stoep van de huisarts. ‘Het klopt gewoon niet! De pijn het bloed. Er moet een echo komen!’ Mijn vriendin doet gelukkig het woord want ik kan niet meer dan huilen. Met pijn en moeite krijg ik een verwijsbrief van een andere assistente die zich er inmiddels mee is komen bemoeien. Ik mag een echo laten maken in het LUMC.

In de ochtend loop ik samen met m’n partner het LUMC binnen naar de afdeling gynaecologie. Ondanks de buikpijn en het bloedverlies heb ik nog altijd een sprankje hoop dat alles goed zit. Zenuwachtig ga ik zitten op de stoel en doet de gynaecoloog een vaginale echo. Er is geen kindje te zien, wel bloed in m’n baarmoeder… ‘Ga maar uit van een miskraam’ krijg ik weer te horen. Ik moet nog bloedprikken om te kijken of het HCG hormoon in mijn lichaam de aankomende week zal dalen. Verdrietig rijden we terug naar huis.

De pijn wordt diezelfde dag alsmaar erger. Zo erg dat ik niet meer normaal kan lopen of zitten. Mijn partner probeert me een beetje op te vrolijken en ik moet lachen, maar het lachen slaat al snel om in huilen want de pijn in m’n buik is ondragelijk. We bellen het ziekenhuis en mogen gelukkig terugkomen voor nog een echo.

Voor de tweede keer die dag lopen we het ziekenhuis in en er wordt weer bloed geprikt. De gynaecoloog kijkt verbaasd wanneer ik strompelend de kamer in loop. ‘Doet het echt zó veel pijn?’ Vraagt ze. Opnieuw maakt ze een vaginale echo en dit keer ziet ze veel meer bloed in m’n buik. Dit is niet goed.. vermoedelijk een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en het stijgende HCG hormoon in m’n bloed bevestigd dit. ‘Je wordt met spoed geopereerd’.

Dus daar lig ik dan. In m’n blauwe ziekenhuisjurk klaar om naar de operatiekamer te gaan. Mijn ouders zijn inmiddels op de hoogte en blijven net zo lang bij me tot ik wordt opgehaald. Mijn vader maakt nog snel een foto van me en dan wordt ik naar de OK gereden. Het personeel op de OK stelt me gerust en ik mag een droom uitkiezen. Een paar uur later wordt ik wakker met drie littekens en nog maar één eileider. De ander eileider is verwijderd inclusief het kindje dat nooit de kans heeft gehad om te groeien in mijn buik. We noemen haar ‘Hope’.

.

.

.

Hoihoi! Ik ben Brenda en wat leuk dat je mijn eerste blog hebt gelezen. We zijn sinds mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap 3 jaar verder en samen met mijn -inmiddels- man heb ik twee prachtige zoontjes van 1 en 2. Vanaf vandaag neem ik je mee in mijn leven als mama en vertel ik je zo eerlijk mogelijk over de dingen die ik meemaak en waar ik tegenaanloop in het moederschap. Verder kun je mij volgen op mijn insta @moe.der.stuin waar je een kijkje krijgt in mijn moestuintje en in mijn leven met de kids.

Liefs, Brenda