Een andere soort oerkracht

Zo’n eerste zwangerschap is om het maar even simpel te benoemen, spannend. Alles is nieuw en aan alle kanten word je volgestopt met informatie. Je leest verhalen, zowel positief als in de categorie horror. Ergens was mijn zwangerschap redelijk onbezorgd, juist omdat alles nieuw was. Ik probeerde me wel goed in te lezen en voor te bereiden, maar nam veel ook met een korreltje zout. Ik liet alles vooral op me afkomen. Behalve als het op de bevalling aankwam, daar werd ik toch wel behoorlijk zenuwachtig van. Een bevallingsplan maken deed ik niet, ik wilde vooral de rust bewaren en niks plannen. Ik was me er namelijk goed van bewust dat het waarschijnlijk toch niet loopt zoals je hebt gepland. Ik ben nogal control freak, dus loslaten leek mij beter dan een eventuele teleurstelling. Ik had veel gelezen over de “oerkracht” die er toch wel voor zorgt dat je die bevalling hoe dan ook doorstaat. Daar vertrouwde ik op. En het was ook zo. Niets ging zoals ik van te voren had gedacht, maar al met al was het een “fijne” bevalling waar ik positief op terug kan kijken.

En dan raak je zwanger van een tweeling. Een compleet andere wereld. Deze zwangerschap was wél bezorgd. Ik vond dat zwaar. Het maakte dat genieten moeilijker was. Er was minder vertrouwen aanwezig en ik was continu de risico’s aan het overwegen. Ik zag tegen alles op, behalve tegen de bevalling. Ik had allerlei vroeggeboorte scenario’s in mijn hoofd met daaropvolgend een zwaar traject in het ziekenhuis met twee prematuur geboren baby’s. De bevalling was wel het laatste waar ik mij druk om maakte. Een bevalling met 21 weken en 2 dagen was nooit in mijn scenario’s voorgekomen en kwam dan ook volledig onverwacht. Maar hoe doe je dát dan? Bevallen van twee kindjes, wetende dat ze dit niet gaan overleven. Wetende dat wanneer ze jouw veilige buik verlaten, dit betekent dat je afscheid moet gaan nemen.

Nee, sprake van de welbekende oerkracht is er dan niet. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde dat ik NIET mocht persen. Mijn twee jongens moesten in mijn buik blijven!! Maar dat er geen weg terug was wist ik ook. Mijn vliezen waren gebroken, mijn jongens hadden geen vruchtwater meer en ik had volledige ontsluiting. Er werd nog een echo gemaakt waarop eerst gedacht werd dat het eerste kindje, Mason, niet meer leefde. Toen er tóch een kloppend hartje gezien werd, kreeg ik wel een oerkracht.

Weeën heb ik niet gehad. Mijn vliezen braken, maar ik heb geen enkel pijntje gehad. Ik moest Mason dus op eigen kracht op de wereld zetten. En ik kon dit maar één keer doen en ik wilde zó graag mijn kindjes nog even vast kunnen houden, levend! Ik wilde een kans hebben om ze nog heel even al mijn liefde voor hen te laten voelen. Op dat moment voelde ik mij opeens zo sterk. Op die kracht heb ik Mason snel en met heel veel rust op de wereld gezet. En het was gelukt, hij leefde! Ruim 45 minuten lang heb ik hem kunnen knuffelen, hem al mijn liefde kunnen laten voelen. Ik was kapot van verdriet, maar zat helemaal in mijn bubbel. Samen met mijn partner, samen met Mason. En met Jake nog eventjes veilig in mijn buik.

Ik ben verscheurd van verdriet dat ik dit moment met Jake niet heb kunnen beleven. Ik had hem ook zo graag mijn liefde mee willen geven op deze manier. Voor de bevalling van Jake kreeg ik opwekkers, want weeën had ik nog steeds niet. Jake lag hoog in mijn buik, dus van hem zou ik nooit op eigen kracht kunnen bevallen.

Het ging snel mis, ik verloor onwijs veel bloed in korte tijd. Ik wil daar niet teveel over schrijven, want die horrorverhalen lees ik zelf ook niet graag en voor mij ligt hier een enorm groot trauma. Ik verloor veel bloed en kreeg enorme pijn. Dankzij snel handelen van de gynaecoloog was ik snel op de OK en werd ik onder narcose gebracht. Jake is op de OK gehaald, ik ben geopereerd en kreeg een bloedtransfusie.

Als er niet zo snel en goed gehandeld was, had ik dit verhaal nu niet geschreven. Het verlies van de jongens heeft veel verdriet gebracht, maar heeft ook een oerkracht in mij naar boven gehaald. Ik voel me alsof een deel van mij geamputeerd is, maar ben tegelijkertijd sterker dan ooit. Mason en Jake zijn niet geboren voor het verdriet en ik leer nog iedere dag van ze. Op deze manier zullen ze altijd verweven zijn in mijn leven. Ik heb door hen geleerd dat het leven je toch wel onderuit haalt, ook als je op safe speelt. En daarom probeer ik andere keuzes te maken. Ik werk aan mezelf, ik haal het beste uit mezelf en ik doe alleen nog waar ik echt gelukkig van wordt.

Want het geluk dat je voor jezelf creëert, dat pakt niemand je af.