Durf ik ooit nog wel een nieuwe zwangerschap aan?

Hoewel het nog maar kort geleden is, dat we door een hel gingen, van het verliezen van ons lief klein engeltje Jaime,  houdt die vraag me toch wel met enige regelmaat bezig. Het spookt wel door mijn hoofd.

Durf ik in de toekomst nog wel weer opnieuw zwanger te worden?

En het antwoord is, ik weet het echt niet.

Als eerste is er natuurlijk, ik denk ook logisch, de angst dat er bij een volgende zwangerschap weer iets mis zal gaan, of we weer een kindje verliezen. Dat is toch iets wat je echt niet nog een keer mee wil maken. En zoiets weet je natuurlijk nooit echt zeker, er kan altijd iets mis gaan. Maar omdat het ons overkwam, is de angst alleen maar groter geworden. Omdat we aan den lijve hebben ondervonden op een keiharde manier, dat niet elke zwangerschap goed verloopt, ben je je er nu héél bewust van. Een eventuele volgende zwangerschap zal sowieso nooit meer onbezorgd zijn. De angst om een kindje te verliezen zal hoe dan ook heel groot zijn.

Hoewel ik er feitelijk niks aan kan doen dat het CMV-virus in mijn lichaam terecht kwam en Jaime zo ziek maakte, dat hij/zij het niet overleefde, voel ik me wel ontzettend schuldig. En mede daardoor heb ik ook een beetje het vertrouwen in mijn lichaam verloren. Mijn buik had 40 weken lang een veilige plek moeten zijn voor Jaime, maar in plaats daarvan gooide een rotvirus roet in het eten. Ook heb ik het gevoel dat mijn lichaam me zo voor de gek heeft gehouden, zodat ik niks in de gaten had (ik was namelijk nog steeds misselijk, en dacht schopjes te voelen).

Ook heb ik eigenlijk geen moment kunnen genieten van de zwangerschap van Jaime (en bij die van ons zoontje Jack ook eigenlijk amper). In het begin van de zwangerschap zat ik al niet goed in mijn vel en was ik zo verkouden, wat dus achteraf bleek dat het voor Jaime het vernietigende CMV-virus lekker in mijn lichaam huishield waardoor Jaime nu een sterretje aan de hemel is. Toen voelde ik me dus al niet lekker. Toen dat na een paar weken wat beterde, begon wederom de misselijkheid, die aanhield, zelfs toen Jaime al overleden was in mijn buik. Ook tijdens mijn zwangerschap van Jack was ik ook wel tot zeker een week of 18/20 behoorlijk misselijk. En niet zoals zovaak wordt omschreven in de ochtend, maar gewoon de hele dag door. En als ik iets verschrikkelijk vind, is het wel die misselijkheid, ik zou nog liever ergens pijn hebben, dan de hele dag door die misselijkheid. Die angst is ook eigenlijk best groot, het idee om daar weer maanden doorheen te moeten gaan. (En dan dus ook niet de zekerheid hebben dat het goed zal aflopen).

Ik denk dat de tijd het zal leren, voorlopig staan de traumatische gebeurtenissen nog te vers in mijn geheugen. Voor nu is het antwoord absoluut een Nee, maar wie weet wat de toekomst gaat brengen...