Deel 5: Pluk de dag

Nadat wij als gezin probeerde bij te komen na alles wat er was gebeurd, wilde we als gezin herinneringen gaan maken. 

Ergens wat drinken, daar begonnen we mee. Gezellig bij je beste maatje, Ely met zijn lieve vriendinnen daar. Wat was het fijn om zo met zijn allen weer in een ontspannen sfeer bij elkaar te kunnen zitten. Een klein momentje van paniek toen bleek dat je wat "gewone ontlasting" had. Dit bleek achteraf heel normaal te zijn, maar was jou nooit verteld in de verwachting dat je dit niet meer mee zou gaan maken.

Een familie dagje met mijn kant van de familie naar de Apenheul. Wat heb je genoten, vooral van hoe Ely genoot.. maar wat ging jij je eigen (pijn) grens over. Je had de hele dag daarna nodig om bij te komen en daar bood jij  continu je excuses voor aan bij mij. Maar daar wilde ik niks van weten! 

In de tuin met Ely aan de Tomos werken, want die moest wel even wat liefde krijgen vond je.. die moest ik tzt namelijk maar van de hand doen. Gelukkig had je de beste hulp van de wereld en werd het vooral een sop festijn.. stiekem.. haha.

Toen kwam de levensverlengende chemo weer ter sprake. In eerste instantie wilde je daar niks van weten. Jij wilde de tijd die je nog had kwaliteit, geen kwantiteit. Maar wat nou als je door de chemo zou fietsen.. fluitend.. ook een "maatschappelijke druk" speelde mee en je besloot het te proberen. Maar, het mocht niet ten koste van alles gaan. 

Met volle tegenzin melde we ons voor de eerste chemo. Deze zou drie uur lopen door het infuus. Die ochtend was je al met de pillen gestart en die zou je na de chemo via het infuus nog 2 weken, 2 maal daags moeten slikken. Daarna een rustweek, dan weer aan de bak. 

Echter kwamen we bij het infuus plaatsen al bij een hindernis aan. Je aders waren nauwelijks te prikken en waar het mogelijk kon, was het al "stuk" geprikt. Op naar de OK dan maar. Toen we daar aan het wachten waren zei je tegen mij dat dit wellicht een teken was en dat we misschien maar moesten kappen. 

Tot op de dag van vandaag heb ik spijt van mijn antwoord: "Schat, ik snap je. Maar als je het niet probeert zul je het niet weten. Je bent hierin gegaan, zoals je zelf zei, zodat je kunt zeggen dat je in ieder geval al het mogelijke hebt geprobeerd. Ik ben bang dat je spijt gaat krijgen als je het niet doet.

Uiteindelijk liet hij zich prikken en kon de chemo aangesloten worden. Weer voelde hij zich schuldig omdat ik maar mijn tijd verdeeld om bij hem te zijn. Ik sprak je streng toe, gaf je een kus en een por.. ik hou van je.. daarom ben ik hier.

Helaas begon jij je vlak na thuiskomst al snel slecht te voelen met enorme buikpijn en een lege stomazak. De volgende ochtend voelde je geen geborrel in je buik en zijn we terug naar het ziekenhuis gegaan. De oncoloog heeft je onderzocht en stelde vast dat je maag en darmen een te harde klap hadden gekregen van de chemo. Je buik kon het niet aan. 

Na een stoma clisma te hebben gehad terug naar huis, naar bed.. weer een deksel op je neus gekregen. Er zat nu echt niks anders op dan wachten op het moment dat het mis zou gaan. 

Maar eerst genieten, herinneringen maken, zolang als je kan! Daarnaast wilde je alles tot in de puntjes geregeld hebben zodat je Ely en mij goed achter zou laten, zonder teveel gedoe. Gelukkig kon je dit heel goed met mijn vader doen en dat gaf je enorm veel rust.

Jou agenda had nog twee hele belangrijke punten naar Texel met jou kant van de familie en Duitsland met je maten.. daar ging je voor! Hier haalde jij je kracht uit, hoe moeilijk het ook was, zowel lichamelijk als in je koppie..