Deel 5: onze baby op 17 weken overleden

Toen kwam toch echt het moment dat we naar de begraafplek moesten. Toen we aankwamen, stond de rolstoel al klaar voor mij. Ik bloedde namelijk nog heel erg, dus te lang lopen en staan zou niet lukken.

De beide gezinnen stonden ons op te wachten. Met het mandje op mijn schoot, geduwd door Cornelis, liepen we naar het grasveld met het monument. Dit is een plek voor stilgeboren baby’s tot 24 weken. Op het monument staan allemaal naamplaatjes van de babytjes die op het grasveld liggen begraven.

Daar stonden we bij een open graf, met het mandje in mijn armen. Ik wilde graag iets oplezen voor onze zoon, maar ook met dank aan onze Vader. Maar voordat ik het wilde oplezen, begon ik nee te schudden. Want nee, ik kan dit niet. Ik kan niet Noah begraven. Ik kan hem niet laten gaan. Maar ik heb geen keus, ik moet.

Dus ik las het op, huilend. Dit was zo zwaar. Hierna speelde het nummer ‘Onze schuilplaats is God’ af. Dit was het teken dat iedereen afscheid mocht nemen van Noah. Ik hield mijn hoofd de hele tijd naar beneden. Want ik kon het niet aan, de tranen van mijn dierbare mensen te zien. Ik had het nu moeilijk genoeg.

Toen iedereen weg was, werd het tijd om Noah te begraven. Dit mochten we zelf doen. Maar wanneer is nou het moment dat je echt afscheid gaat nemen? Dat moment komt niet en bestaat niet. We hebben eerst nog een kwartier naar Noah gekeken. Maar hoe langer we keken, hoe moeilijker het werd. Dus besloot ik de knoop door te hakken, om te zeggen; nu doen we de deksel dicht. Ik kon dit moment niet nog langer aan. Er moest nu een einde aankomen. Cornelis legde het mandje in het graf en voorzichtig schepde hij het zand terug in het grafje. We braken, huilden intens, maar het moest. Steeds stopte Cornelis met scheppen en zeiden we tegen elkaar; we kunnen hem nu nog terug pakken, we kunnen hem nog meenemen. Maar dit zijn gedachten, die natuurlijk niet realistisch zijn. Nu snap ik de gezegde; afscheid nemen bestaat niet. Afscheid nemen is onmogelijk. Degene neem je mee, in je gedachten, in je hart..

Nadat het graf dicht was, keken we er nog even naar en liepen we weg. Gek genoeg, voelde dit voor mij ook als een opluchting. De hele week zag ik tegen dit moment op en die was nu voorbij. Nu zag ik tegen ‘het verwerken’ op. Hoe ga ik dat ooit doen? Hoe ga ik ooit weer écht lachen met een verblijd hart? Ik vond mezelf een sterk en positief persoon, maar dit.. ga ik hier sterk genoeg voor zijn? Het gaf rust om te beseffen, dat ik me zo mocht voelen en dat het tijd nodig heeft. Het gaf me rust, dat ik die tijd kreeg.. van de buitenwereld.

Na het begraven aten we met familie en gingen daarna naar huis. In dit huis, ons thuis, was een leegte. Noah was hier niet meer, Noah zat niet meer in mijn buik, Noah zal hier ook nooit wonen, Noah zullen we niet meer zien. Tot die dag.

De weken na de begravenis voelde ik me verdoofd. Ik kon niks voelen, dus ik voelde geen emotie en kon nergens van genieten. Ik deed wel mijn best om iets te voelen, door muziek te luisteren, er over na te denken en erover te schrijven. Ik probeerde leuke dingen te doen, maar niets maakte me écht blij. Achter mijn lach schuilde zoveel verdriet. Maar stap voor stap, begon ik weer te voelen en wat is voelen heerlijk. Die hele kleine dingen, maakten mij dankbaar.

Ik voelde me schuldig, wanneer ik écht weer begon te lachen. Ik voelde me schuldig, als ik verder ging met mijn leven. En steeds als ik dit voelde, dacht ik nee.. want ik ga dood van binnen als ik blijf hangen in dit verdriet. Het liefst verstopte ik me onder de dekens en ging ik slapen en wilde ik pas wakker worden als alles weer normaal was. Maar dat kan niet. Dus wat doe je dan? Ik wilde na 4 weken weer gaan werken. Want hoe kon ik nou echt mijn leven oppakken, als ik de hele week vrij was. Werk hoorde bij mijn leven, dus besloot rustig aan te beginnen. Ik voelde duidelijk dat ik niet teveel aan kon. Maar zo zocht ik een paar uur per week afleiding op mijn werk.

Soms krijg ik de vraag hoe het nu met me gaat. Deze vraag waardeer ik enorm, maar is ook lastig te beantwoorden. Het gaat met mij in het algemeen goed. Ik heb goede en slechte dagen en iedere dag is weer anders. Goede dagen, zijn niet meer zulke dagen zoals ik ze gewend was. Op mijn goede dagen, kan ik genieten, voel ik me dankbaar en tegelijkertijd voel ik een leegte, maakt mijn hoofd overuren en fantaseer ik over Noah. De slechte dagen, zijn voor mij de dagen, dat de prikkels mij steeds te hoog worden, ik me emotioneel steeds moet herpakken en slecht slaap. Maar gelukkig worden dit soort dagen al wel iets minder. De ‘slechte’ momenten van mijn goede dagen, worden hopelijk ooit beter.

Ik word vaak, heel vaak geconfronteerd met uitspraken over zwanger willen worden, zwangerschap, geboortes en het leven met een baby. Dit is natuurlijk het normale leven en ook dit moet ik opnieuw accepteren. Soms zijn er (voor mij) vervelende opmerkingen. Soms reageer ik, wat ik lastig vind, omdat ik de ander niet het gevoel wil geven dat ze mij pijn doen, terwijl het niet op die manier wordt bedoeld. Maar vaak zwijg ik, want (gelukkig) weten ze ook niet beter. Ik was eerst ook degene met zulke (vrij normale) opmerkingen. Maar nu heb ik ervaren, dat een levende gezonde baby een geschenk is en niet vanzelfsprekend is. Het wringt als een zweer aan mijn hart, want ik had zo graag. Ik had ook zo graag onbezorgd willen zijn. Ik had ook graag durven hopen op een zwangerschap. Ik had ook graag eventjes willen klagen over datgene dat in mijn ogen geen klagen meer is. Ik had ook graag nu om jongenskleding gegaan. Ik had ook graag willen bevallen van een levende baby. Ik had ook zo graag mijn Noah rond 24 augustus in mijn armen willen sluiten. Maar ik moest ineens loslaten, wat ik allemaal zo graag wilde.

Het geeft een bepaalde rust, om te weten dat Noah nu veilig in Jezus armen ligt en dat is de beste plek waar hij kan zijn. Tot die dag.. probeer ik te genieten van het leven en wacht ik om me aan te sluiten in die armen 💛