Deel 4: Onze baby op 17 weken overleden

Zondag 2 april

Daar ging de bel ineens om 08.00.

Ik schoot wakker en moest eerst goed nadenken; was dit nou een droom?! Welke dag is het? Wie komt er nu om deze tijd langs?

Snel kleedde Cornelis zich aan en ondertussen keek hij op de camera van de deurbel. Hij zag een man in zwart pak, maar liep ook alweer weg. Wie was dat?Cornelis zag dat hij 3 x gebeld was door de begravenis ondernemer. Dat was dus de man in pak. ‘Het was geen droom, het was dus echt, maak ik dit nu echt mee?’ dacht ik. Nou die man wacht maar even zeiden we. We gaan eerst onze dag rustig beginnen met Noah. Geen idee hoe hij er namelijk uit zou zien.

Voorzichtig openden we de koelkast en haalde het bakje met Noah eruit. Wauw wat was hij mooi geworden. Nu konden we duidelijk zijn gezichtje zien. Wat had hij een knap jongetje geweest zeiden we. En weer met alle trots keken we naar hem.

Rond 10.00 kwamen er steeds meer mensen binnen. Onze ouders, een paar vrienden en de kraamzuster.

Daar had ik dus recht op een paar uurtjes per week. Zo raar, een kraamzuster, terwijl er geen baby is om voor te zorgen. Maar ik ben natuurlijk een kraamvrouw en dat landde maar niet bij mij.

Deze week kwamen er veel mensen over de vloer. Maar dit vonden we fijn. Zo konden we ons verhaal delen en Noah laten zien. We kregen deze week zoveel kaartjes, cadeautjes, vlees, soep en taart. Zo fijn, dat er mensen echt met je meeleven en je proberen te steunen zover ze kunnen. Dit heeft ons er echt doorheen gesleept die paar dagen.

De tranen van mensen om ons heen, gaf me een dubbel gevoel. Enerzijds voelde ik me niet alleen, door dit verdriet niet alleen te voelen. Maar ook het gevoel of ik me zelf niet helemaal begreep. Ik voelde liefde en trots en dat straalde van me af, als ik naar Noah keek. Een grote glimlach verscheen als ik hem zag. Want dit was ONS kind, onze zoon. Het besef dat hij niet leefde voelde ik die week nog niet intens. Ik voelde me sowieso heel raar die paar dagen. Of ik in een soort droom zat, waarvan ik nog van wakker moest worden.

De laatste avond voor de begravenis, besloten we alleen te zijn met zn 3en. Onze laatste avond met Noah.

Woensdag 5 april

Vandaag was de dag, dat we Noah gingen begraven. Wat zagen we tegen deze dag op. Het is onmenselijk om zoiets te moeten doen. Je kind begraven, of je hart eruit wordt gerukt.

Deze ochtend kregen we een ontbijtje van onze lieve snoar. Samen met Noah, gingen we ontbijten. Dit hadden we nog niet eerder gedaan, maar omdat iedere seconde samen telde, weken we niet af van Noah’s zijde. Na de kost, kwam mijn vriendin langs met taart. Ondanks deze droevige dag, werd ik blij van taart, maar vooral haar komst. Dat ze nog eventjes een laatste keer wilde kijken naar Noah, vond ik fijn. Weer het besef dat ik zo gezegend ben met de mensen om me heen.

Hierna kwam de kraamzuster voor de laatste keer langs. Zij zou foto’s maken van ons laatste moment met Noah. Samen met Cornelis, haalden we Noah uit het water. We legden hem neer in zijn omslagdoekje en wikkelden hem in. Voor de laatste keer mochten we hem tegen ons aan houden. Dichtbij ons hart, waar hij voor altijd zal voortleven.

Deel 5, laatste deel: Afscheid nemen.