Deel 3: onze baby op 17 weken overleden

Noah was meegenomen na de bevalling voor een rontgerfoto. Toen hij terug werd gebracht, werd hij bij mij neergelegd. Eindelijk kon ik even goed naar hem kijken.

Eerder dacht ik altijd het eng te vinden om naar zo’n klein levenloos babytje te kijken. Maar dit was onze baby, groeide in mijn buik en was zo erg welkom.

Ik vond hem zo mooi, ondanks het bloed en vlies wat er nog op hem zat. Ik had verwacht dat ik me verdrietig en ellendig zou voelen, maar ik voelde me zo rustig, het gevoel of ik bevallen was van een levend kind. Tegelijkertijd vond ik het ook apart dat ik me zo voelde. Ik hoor me verdrietig en ellendig te voelen toch? Dacht ik. Ik voelde me zo ongelooflijk dankbaar ondanks alles. De bevalling was zo snel gegaan en ook nog de placenta was eruit. Mijn gebeden waren verhoord en daaruit vloeide dankbaarheid.

Naast dit dankbare gevoel, keek ik naar mijn baby. Ik kon er niet overuit, hoeveel liefde ik voelde voor dit kleine mensje. Dit had ik nooit verwacht.

Cornelis mocht een sterretje prikken op het geboortebord. Het eerste sterretje van april. En wow, wat zag ik veel sterretjes van afgelopen weken. Het raakte me, dat er dus zoveel ouders dit ook hebben gevoeld en meegemaakt.

Stichting Stil was gebeld en was onderweg. Snel ging ik me douchen en aankleden. Er werd ondertussen voetafdrukjes gemaakt van Noah. De fotograaf maakte foto’s van ons met Noah. We hoefden niet te poseren, het was gewoon ons moment.

Hierna kwamen de beide gezinnen in het ziekenhuis. Dit was een emotioneel moment, maar toch voelde ik me zo trots om ons kind te kunnen laten zien.

‘Ga nou liggen op bed’ hoorde ik mijn moeder steeds zeggen. ‘Ohja, ik ben natuurlijk net bevallen en moet rustig aan doen’ maar zo voelde ik me niet. Ik voelde me gewoon goed. Waarschijnlijk ook de adrenaline. Maar ik wilde naar Noah kijken in zijn mandje, ik wilde niet in dat vreselijke bed.

Wat had ik graag gewild dat dit kindje leefde, dacht ik steeds. Als ik me nu al zo trots voelde, hoe trots had ik me dán wel niet gevoeld. Man, wat had ik nu graag een levend babytje naar huis meegenomen. Slapeloze nachten, geen vrijheid meer zoals ik gewend ben, een veranderend lichaam, kom maar op.. alles had ik er voor over gehad.

Het moment kwam, dat we met zijn 3en naar huis mochten. In een rolstoel, met het mandje op mijn schoot, werd ik naar buiten gebracht. Ook nu weer moest ik mijn kind verstoppen onder een doek. En dat terwijl ik hem het liefst aan de hele wereld liet zien.

Voorzichtig reden we naar huis en kwamen we om 23.45 aan. Samen deden we Noah in een bakje met koud water. We praatte tegen hem en zeiden hem genacht. We sloten de koelkast en gingen naar bed.

Ongelooflijk, ons kind ligt hier beneden in onze koelkast. Wat een dag weer……