Deel 3: Blinde paniek

Nadat mijn moeder had opgehangen met de chirurgisch oncoloog stond de wereld even stil. We belden mijn vader en hij haalde ons op. Eenmaal bij het huis van mijn ouders aangekomen ontplofte er van binnen een soort vulkaan en er ontsnapte een soort oerkreet uit mij. 

Mijn partner lag op het moment dat het telefoontje plaats vond nog op de ok en ze waren nog even bezig met een stoma aanleggen en alles sluiten. Mij reste de taak om zijn moeder in de lichten. Dit doe je niet via de telefoon vond ik, dus samen met mijn ouders ging ik naar haar toe. 

Gezien de situatie stond ze samen met haar partner op een camping in de buurt zodat ze dichtbij waren en wanneer nodig ons zoontje konden opvangen. 

Wat was dit onmogelijk, een moeder vertellen dat ze haar zoon niet konden helpen. We huilden, we knuffelden, dronken snel wat (het was 30 graden) en gingen daarna richting Nijmegen. Half 3 zou er een familie gesprek zijn en werd verwacht dat mijn partner dan aanspreekbaar zou zijn.

De gang naar de kamer was de vorige dag al lang, maar nu leek hij oneindig. We gingen de kamer binnen en daar lag mijn sterke vent, aan meerdere infusen, vloeibare voeding via de halsslagader, een maaghevel, zuurstof en noem maar op. 

"Sorry schat" zei hij.. waarop we beiden in tranen uitbarstte. 

De behandelend arts, de anesthesist, verpleegkundige en maatschappelijk werk druppelde binnen en we hoorde opnieuw wat we via de telefoon ook hoorde. Ze hadden met moeite nog een plek kunnen vinden voor de stoma. Nu was het wachten tot maag en darmen weer op gang zou komen, daarna konden we kijken of levensverlengende chemo een optie kon zijn.

Het ziekenhuis was zo niks voor jou. Als een gekooide vogel, zo voelde jij je. Gelukkig was de verpleging super lief en konden ze je emotioneel ook aardig opvangen.

De dagen verstreken en ondertussen liep jij met je "staf" (jou bijnaam voor de infuuspaal) over de gangen. Dit in de hoop dat je maag en darmen weer een teken van leven zouden geven.

Dit mocht niet zo zijn. 5 dagen na de ingreep kwam de arts weer en vertelde ons dat elke dag ging tellen nu. We werden voorbereid op het ergste. De zakken vloeibare voeding die hij via infuus in de hals kreeg, hielden hem nu in leven. Zodra die afgekoppeld zouden worden en de stoma stil zou blijven restte jou nog 3 heldere dagen.

"Is er iets wat je nog heel graag zou willen" vroeg de verpleegkundige toen. "Trouwen" was jou antwoord. Dit stond op onze planning en jij wilde koste wat kost trouwen met mij. Ik ook met jou.. en zo ging de hele afdeling aan de slag om dit te realiseren. 

Terwijl jij probeerde op krachten te blijven, paste ik de trouwjurk van mijn moeder, regelde mijn zus stiekem een trouwboeket, werd de gemeente Nijmegen gestalkt door meerdere verpleegkundige en werd in de nacht van 19 naar 20 juli de pauzeruimte van de verpleging omgetoverd tot een heus trouwzaaltje. Een vriendin fotograaf werd opgetrommeld.. waar mensen normaal een jaar over doen, deden wij in nog geen 24 uur.

20 juli om 14:00 werd jou vloeibare voeding afgekoppeld en om 14:30 liep ik met mijn vader, in mijn moeders trouwjurk naar jou toe. Wij zouden gaan trouwen, niet voor de tijd die wij nog hadden, maar puur en alleen uit liefde voor elkaar.

14:45 waren wij dan officieel man en vrouw. Opgelucht dat het was gelukt kroop jij je bed in en werd er contact opgenomen met de hospice. Je kon komen. Gezien de drukte met de 4daagse feesten liet de ambulance op zich wachten en besloten we dat we dan maar met eigen vervoer zouden gaan. 

Half 9 in de avond bracht ik samen met mijn vader en ons zoontje, jou, op onze trouwdag, naar de hospice..

Lees ook: Deel 2: Van stress naar darmkanker