De zwartste dag van mijn leven

Nou daar zit je dan. 3 september.. morgen is het dan zover 2 jaar. 2 fucking jaar dat ik je moet missen.

Ik zal de dag nooit vergeten. Het moment dat je bij haar binnen komt en je gelijk al je alarm bellen af laat gaan en je weet dat ze er niet meer is. Haar koude lichaam in mijn handen. En dat klote gevoel dat wanneer ik haar oppakte ik wist dat het gedaan is.

Het moment dat ik eerst mijn moeder belde en daarna pas de politie.  

Ik kon alleen maar roepen:

M'n kind is er niet meer.. ze is overleden.. Ik ben zo goed geholpen. Voor mij was er maar een optie over. Ik moest met Emily langs de deuren. Want mijn andere prinses mag niet zien wat ze allemaal doen.

Het moment dat ik de buurvrouw heb gevonden riep ik het weer. JE MOET EMILY PAKKEN ASHLEY IS OVERLEDEN. Een grote schock vol ongeloof maar ze wist wat ze moest doen.

Ik draai me om en dan is het net een grote film scène. Ik hoor de sirenes en het zijn er veel. Ik probeer het op me af te laten komen , maar kom snel tot realisatie kak ze komen voor ons. Dan gebeurt er iets wat ik nooit meer zal vergeten. 

Ik zie en hele stoet aan broeders langs me heen rennen. En het enige wat ik kon doen is met mijn vinger naar onze deur wijzen. 

En vanaf dan is het een grote sleur en een grote muur. De schreeuw van m'n schoonmoeder, alle huilende gezichten is iets wat je niemand gunt.

Maar wat ben ik trots op ons als gezin. We doen het gewoon even! Ik hoop ook dat dit is wat emily zichzelf kan herrineren wanneer ze ouder wordt.

Ik ben trots op emily alleen. Wie haar zelf heeft moeten herontdekken. Zichzelf sterker heeft moeten maken , moeten leren dat ze nu het enigste kind is. Trots op dat ze het aan het zwemmen is en nieuwe ontwikkelingen heeft in haar motoriek terwijl er niemand is wie het haar voordoet omdat haar kleine zusje haar altijd en stap verder is.

Ik ben trots op sander. Hij heeft eindelijk weer krachten gevonden wie hij heel lang kwijt was. Hij heeft weer zin om te leven en z'n boksen op te pakken.

En het engste. Ben trots op mezelf. Ik ben meer van mezelf gaan houden. Geleerd dat huilen mag en verdriet hebben al helemaal. Trots dat ik mezelf omring met mensen waarvan ik weet dat ze goed voor mezelf zijn.

Al met al gaan ook wij er weer komen.

♡