De wet van Murphy: trombose en operatie

Nu is het alweer even geleden dat ik een post heb geschreven, ik kon even de moed, de energie, en de kracht niet vinden om te kunnen schrijven.

Ondertussen zijn we alweer bijna een jaartje verder in ons vreemde leven, ouders van 2 prachtige kinderen, onze dochter dan wel in de hemel maar toch ben je ouders van 2 kinderen. Dat voelt eigenlijk heel erg gek, je zorgt voor je oudste zoon maar alles wat je doet denk je toch: Wat zou Isabella nu al kunnen en doen? Zou ze ondertussen al een klein beetje zichzelf aan de box optrekken? Zou Tristan dan helpen om haar overeind te krijgen? Zouden ze samen al een bondje vormen, om ons een beetje te testen hoever ze kunnen gaan? Oftewel ik heb echt waar geen idee hoe het nu gegaan zou zijn als ze hier wel was geweest. Het enige dat ik nu weet zijn de feiten die rondom mijn/ons gebeuren. Dagen met emoties, dagen met somberheid, dagen met geluk, dagen met liefde, dagen die ons samen sterker maken. Het zijn allemaal dingen die nu in ons leventje spelen; omgaan met de emotie en verdriet rondom Isabella maar toch door moeten gaan om iedereen in ons gezinnetje gelukkig te zien. maar je blijft altijd vragen houden; wat zeg je tegen mensen die je nog niet kent? Wil je het wel tegen de buitenstaanders zeggen? voel je je dan niet schuldig tegen over Isabella dat je haar verzwijgt tegen vreemde mensen?, het zijn allemaal vragen waar je bijna dagelijks mee blijft zitten.

Het is ook een jaartje geweest van veel dingen in mijn lichaam, de meeste noemen het 'de wet van Murphy"(als er iets verkeerd gaat, zal het ook verkeerd gaan), En ja dat klopt ook.   Na de kraamweek kreeg ik veel last van mijn bekken, Ik dacht ik zal wel veel te veel gedaan hebben(je wordt natuurlijk geleefd in zo een week), met die pijn heb ik een weekje rondgelopen en aangekeken wat het zou kunnen zijn. De pijn werd alleen erger en erger, Ik had elke dag de huisarts aan de lijn en die gaf aan dat ik pijnstillers moest gaan slikken. Ik natuurlijk trouw aan mijn pijnstillers gehouden maar toch ging de pijn niet weg, ik heb een week lang meerdere malen de huisarts aan de lijn gehad totdat mijn temperatuur ging stijgen, maar heel licht maar toch genoeg om even langs te mogen komen voor wat onderzoekjes. Toen ik binnen kwam, kwam gelijk de bloeddrukmeter tevoorschijn maar ook het zuurstof metertje. Toen dat was gemeten ging ze verder kijken, de hartslag was verhoogd dus keek ze meteen naar mijn kuiten, De conclusie: ik moest meteen naar de spoedeisende hulp omdat ze dacht aan trombose. Strakke kuiten, hoge hartslag, verhoogde temperatuur.

We zijn daarna meteen naar het ziekenhuis gegaan om de benodigde tests te doen; bloedprikken, echo, het hele rattenplan weer in het ziekenhuis (de plek waar ik niet wilde zijn). Er speelde nog steeds Corona, en aangezien ik natuurlijk een verhoogde temperatuur had moest ik eerst een Corona test laten doen om zeker te weten dat ik het niet had(gelukkig kom je met verschijnselen van trombose in het ziekenhuis en het eerste waar ze aan denken ik Corona, gelukkig is tegenwoordig niks meer bedreigender dan Corona). Zo gezegd heb ik de test gedaan en werd ik in een rolstoel kamertje gezet zodat ik door de zij deuren van de Corona zaal mocht wachten op de uitslag (als je het niet zou hebben zou je het daar al kunnen oplopen omdat je daar tussen wordt geholpen). Toen ik daar binnen kwam werd ik wel gelijk geholpen, ze namen gelijk bloed af omdat dat wel alvast kon. Toen mijn uitslag dus negatief was kon ik naar de 'gewone spoedeisende hulp kamertjes'.

Daar kreeg ik de uitslag: Mijn observaties en de bloeduitslag zeggen dat je trombose hebt, ik heb nu alleen geen plek voor de echo dus die mag je morgen doen en nu mag je gelijk starten met antistollingsmiddelen en krijg je een band om je benen voor het vocht. Uhm oké, wat houd dit in? ik ben 29 jaar is dat niet wat vroeg? klopt die diagnose wel?kan de echo wel wachten?. En ja mensen de diagnose klopt, de volgende ochtend kwamen wij terug voor die echo waar ze toen wel tijd voor hadden, met de echo keek hij waar de trombose zat, gek genoeg in mijn bovenbenen en niet in de onderbenen. Wel was de trombose heel erg groot hij legde uit dat ik een trombose had van tenminste 30 cm in mijn linker bovenbeen( eigenlijk mijn gehele bovenbeen). De arts zei nog dat ik nog jong was en dat mensen van mijn leeftijd een hele hoge kans had om van die gevaarlijke trombose af te kunnen komen(dat het zou oplossen door de medicijnen).

Na dag 3 met de antistollingsmedicijnen en die oer vervelende band(die steeds af zakte) voelde ik mijn weer stukken beter, de medicijnen deden dus hun werk. Ik ben veel gaan lopen want dat had ik gelezen dat dat zou mee werken aan het herstel. In het weekend bleef die band afzakken en was het geen pretje meer want hij begon af te knellen, Ik had weer het ziekenhuis gebeld en mocht een andere kous komen halen die het gemakkelijker zou maken. Toen ik die kous kwam halen zei die mevrouw dat mijn rechterbeen ook wat dikker was geworden met vocht, waarop we zeiden zou het dan ook in mijn rechter been zitten? Dat vrouwtje adviseerde ons om ook een echo van dat been te laten maken want we waren er nu nog vroeg bij.

De zelfde middag kon ik nog terecht voor een echo van mijn rechterbeen, en ja je raad het al het zat ook aan die kant maar was veel minder dan mijn linker been. dus ook aan deze kant een charmante kous tot aan mijn liezen voor het vocht. gelukkig duurde het niet lang of mijn benen konden worden gezwachteld( dat is wel iets comfortabeler dan die kousen tot aan de liezen

Daar zit je dan 29 jaar, Beide benen ingezwachteld, vol emoties en gedachten, antistollingsmedicijnen, en een gezin die aandacht nodig heeft.

Nu bijna een jaar later zit ik met steunkousen waarvan ik nog niet weet of ik mijn leven er aan vast zit of dat ik ze volgend jaar niet meer nodig ga hebben. Wel is tegenwoordig veel meer mogelijk dan toen ik nog de zorg opleiding deed. Ik draag zwarte kousen( wel erg sportief in de zomer onder een jurkje) maar kwam er voor 3 maanden terug achter dat ze ook nog veel meer kleurtjes hebben dus heb nu ook een spijkerblauw paar erbij genomen, het volgende paar word denk ik rood eigenlijk ook wel erg stoer.

Ook ben ik van de zomer geopereerd(waar ik mijn heel erg lang druk over heb gemaakt) aan mijn galblaas; na mijn trombose kwamen de aanvallen weer terug die ik ook had in de zwangerschap van Isabella. Het bleken galstenen te zijn, ze hebben hiervoor mijn galblaas eruit gehaald. De aanvallen werden steeds heftiger totdat ze ook op mijn werk begonnen voor te doen, dit was voor mijn de druppel dat ik gezegd hebt dat ik er klaar mee was. Had ik het nou maar veel eerder gedaan want het stelde eigenlijk bijna niks voor.

Het is een jaartje geweest met heel erg veel ups en downs, veel vakanties, dagjes weg, weekendjes weg, allemaal om het verdriet even weg te cijferen en toch nog gelukkig zijn. Tristan die heel erg veel geleerd heeft in een jaartje tijd. het begin  van het plannen van de bruiloft. En hopelijk mogen wij binnenkort ook aan de wereld weer gaan vertellen dat we weer opnieuw zwanger zijn van ons 3e kindje(wat tot nu toe nog niet gelukt is door de ''wet van Murphy'')

Kun je ook lezen: Opeens mist ze 1 oog..