De weg naar de begrafenis van Otis

De dagen na dat Otis is overleden ben ik nog gewoon in het ziekenhuis met mijn man. Het liefst wilde ik natuurlijk meteen naar huis met Otis om nog wat "samen" te zijn met het gezin en familie maar dat ging nog even duren. Gelukkig ging de blaaskatheter en de drain er snel uit. De drain eruit was erg pijnlijk maar mischien ook wel omdat mijn hele buik nog beurs was en het ook net onder het litteken zat. Plassen ging met begeleiding goed maar de ontlasting kwam niet op gang en ik moest onder de CT-scan en daar zagen ze dat mijn darmen stilstonden en dat er een sonde moest zorgen dat de maaginhoud leeg was. Het was net zo verschrikkelijk als ik dacht dat het was. Het zat niet goed ook na 2x proberen kwam ik aan het kokhalzen en spuugde ik mijn hele maag inhoud erbijna uit. Hij heeft 2 dagen gezeten en heb die tijd niet kunnen praten of slapen. Als ik praatte kwam het ergens tegenaan zodat ik begon te kokhalzen en als ik sliep bewoog het met bepaalde ademhalings ook zodat Ik weer aan het kokhalzen was. Herkennen meer mensen dit? Intussen ging alles door en moest er een begrafenisondernemer gebeld worden je wil het niet maar het zal toch moeten gebeuren. Hij regelde bijna alles voor ons het kistje moesten we nog wel even aangeven wat het werd. Kinderen en familieleden kwamen nog even langs voor mij maar ook voor Otis. 

We lagen op een afdeling waar meer overleden baby's waren maar helemaal voldragen kwam niet veel voor. Het personeel vroeg ook vaak of ze ons mooie mannetje mochten zien. Zo fijn vond ik dat... hij is overleden maar hij was zo mooi dan voel je je ondanks je verdriet ook zo trots hij is en blijft ons zoontje. Er werd besproken dat ik toch graag naar huis wilde mijn HB nog veels te laag maar ze snapten dat we naar huis wilden. Op woensdag net 3 dagen voor Otis begraven werd mocht ik naar huis. Ze gaven me nog 2 zakjes bloed voor de terugweg in de auto. Mijn schoonzus regelde een bed voor in de woonkamer een stoeltje voor in de douche en een rolstoel want laten we eerlijk wezen eigenlijk kon ik nog niks. Ik kon de wc redden en dan snel liggen anders viel ik flauw. Kraamhulp Intussen geregeld geen idee dat dat nog kon maar alle hulp was welkom want ik zat met 3 Kinderen me man moest af en toe naar z'n melkveehouderij en ik kon mezelf nog niet verzorgen. De Kraamhulp kenden we nog van bij Jolie en ze was van alles op de hoogte en heeft me met alles geholpen. Ook contact voor ons gezorgt bij de WMO van de gemeente want hoe nou verder na dat de kraamhulp weg was? We kochten iniedergeval nog 3 extra dagen moesten we daarna weer verder kijken. 

Het vertrek bij het ziekenhuis (die overigens ook niks meer mag regelen van zorg natijd in huis) ging anders dan normaal de beveiliging werd gebeld en Otis lag bij mij in de rolstoel in een rietenmandje eigenlijk moest dat afgedekt worden voor we onderweg mensen tegen kwamen maar we waren het met het verpleegteam en dokters eens dat hij te mooi was met z'n donkerbruine haartjes en kuiltje in de kin om weg te stoppen. Bovendien leek het eigenlijk nog steeds op een slapende baby. De zuster en beveiliging bracht me via een noodweg onder het ziekenhuis door naar waar de ambulances staan. Mijn man zou met onze auto via de ambulance ingang dan bij ons uitkomen. De auto kwam we namen afscheid van de lieve zuster en de beveiliging en gingen met Otis achterin dat mag blijkbaar zo met verzekeringpapier dacht ik. 

Zo kwamen we toch allemaal thuis maar niet op de manier waarop we het voor ons hadden gezien.. Thuis waren de koelelementen en z'n kistje neerlegd in de box daar legden we hem in. We hadden eerst het idee om hem boven in z'n kamertje te leggen maar dit was eigenlijk net zo mooi. Zo konden we de hele dag bij hem zijn. Amy mocht hem graag savonds nog even vasthouden om hem vervolgens terug te leggen de muziekmobiel aan te doen want zei ze dat had ik normaal ook gedaan als Otis leefde en wilde slapen. Elke dag telde ze dan daarna hoeveel dagen ze nog met hem had tot de begrafenis. Je zit met je eigen verdriet en het dan bij je dochter ook te zien gaat door merg en been heen. Zo hadden we het niet bedacht... we wilden een mooie zomer zonder verdriet.. het liefst wil je ze overal voor beschermen maar dat was nu niet mogelijk.

De donderdag kwam Make a memory eerst dacht ik foto's maken daar zit ik niet op te wachten maar achteraf zo blij. Er zullen namelijk nooit meer meer foto's van ons gezin met Otis zijn. Na de foto's kwam een goede vriendin van ons. Mijn 2e moeder noem ik haar altijd. Ze heeft eerder hetzelfde meegemaakt als ik nu. Met het verschil dat zij haar dochtertje in die tijd niet mocht zien het werd snel weggehaald. Je was nog jong werd toen verteld dan maak je maar een "nieuwe". Het is soms fijn om meedere verhalen te horen soortgelijke. Al vind ik het soms wel moeilijk om te horen hoe anderen nog wel een levende baby hebben gekregen. Gun iedereen het van harte vooral die dit ook hebben meegemaakt maar had het ons gezin ook zo gegund. 

Voor de begrafenis hadden we onze kraamhulp meegevraagd. Wilde niet dat de begrafenis stop gezet moest worden omdat ik niet vol kon houden ofzo. Hoe ik het volgehouden heb weet ik niet. Denk soort van adreline dat ik er van mezelf bij moest zijn. Dit was laatste wat ik voor hem kon doen. Er waren voor de dienst niet veel mensen door corona alleen ons gezin de opa's en oma's en de broers en zussen met kinderen. De dienst hadden we niet zwaarbeladen. Het ging om een kindje en er waren ook kinderen aanwezig. Voor de dienst was er condoleance die was open voor iedereen die maar wilde. Door vakantie verwachten we dat er minder mensen kwamen maar toch waren er zoveel mensen gekomen ook mensen waarvan je het mischien niet verwacht.. Leraren van school.. mensen van ver.. van werk.. fijn te voelen dat iedereen zo mee leefde. De kinderen hadden de meeste liedjes uitgezocht liedjes van school. Diep diep diep in de zee werd door iedereen mooi meegezongen en Jolie danste om Otis in z'n kistje. 

Toen kwam er het moment wat me het ergste leek en achteraf ook het ergste was. De kist dichtdoen en de schroeven erin. Het besef dat dit echt de laatste keer is dat we hem konden zien. Dat is zo hard. Met de rolstoel daarna naar z'n plekje. Een plekje waar alleen maar kinderen liggen. De kist werd even in het gras voor het grafje gelegd en opdat moment vliegt er een vlinder op het kistje raakt het 2 seconde aan en vliegt strak omhoog de lucht in. Ik keek mijn man aan hij had het ook gezien. Bijzonder moment was dat. Daarna werd het kistje door mijn man in het grafje gelegd en zijn we terug gegaan naar de familie. Een broodje gegeten met koffie en daarna was ik kapot en gesloopt. Kraamhulp zei toen ook je bent erg wit we gaan lekker naar huis. Ben in bed gekropen en heb toen 2 uur lang geslapen. Die dag was weer voorbij..

Wil je meer lezen van Otis? Klik hier!