De termijnecho: het hartje klopte niet meer

Opgewekt en vol goede moed gingen we naar de termijnecho. Ik voelde me goed en zwanger.

Nadat ik op de behandeltafel had plaatsgenomen krijg ik de gel op mijn buik en gaat de echo beginnen. Maar het kindje is niet te vinden. De sfeer slaat om en de paniek slaat toe. Ik kijk Jelle aan, die probeert me te kalmeren. Ook de verloskundige geeft aan dat dit voor kan komen op dit termijn en dat ze een inwendige echo gaat doen.

Mijn hart bonkt in mijn keel, dit klopt toch niet!? De vorige keer was ons kindje zo te zien en nu niet. Ik weet niet meer hoe ik me moet voelen, ik houd mijn blik gericht op het echo scherm. En dan zien we het: geen  hartslag meer, ons kindje is niet meer.

Alle prikken die we hebben gezet zijn voor niks, alle keren bloedprikken zijn voor niks, alle pijn die ik er fysiek van heb is voor niks, alle stress en spanning daar rondom waren voor niks. Al onze inspanningen zijn voor niks. Althans, zo voelt het.
Kan ik dit nog wel een keer aan? Willen we voor nog een zwangerschap gaan? Op dit moment wil ik gewoon verdwijnen, terug naar een paar weken geleden, naar dat kloppende hartje op het echo scherm.

Vol ongeloof en in tranen neem ik weer plaats bij de verloskundige aan tafel. Ik heb een missed abortion. Mijn lichaam heeft nog niet door dat het kindje er niet meer is, vandaar dat ik me nog zwanger voel. 

Maar hoe nu verder? De verloskundige kan mij alleen de algemene antwoorden geven: afwachten, medicatie of curettage. Ik weet helemaal niet wat bij mij verantwoord is....... Ik hoor dingen over bloeden en meer kans bij medicatie. Maar bloeden........ Ik slik antistolling......... Ik moet zelf niet doodbloeden....... 

We spreken af dat ik mijn cardioloog zal benaderen, aangezien ik nog geen gynaecoloog in het ziekenhuis heb (wat we ook vreemd vinden).

Buiten bij de praktijk bellen we in tranen onze moeders om het slechte nieuws te vertellen.
Ik ben vooral boos omdat we net deze dag de auto niet hebben en we met de bus zijn, moet ik ook nog in een bus met vrolijke mensen, bah.

Mijn cardioloog krijg ik maar niet te pakken, bah niks lukt vandaag. Uiteindelijk lukt het om contact te leggen en hij verwijst me door naar de gynaecoloog. Die willen me de volgende dag al zien.

Thuis ga ik verdoofd op de bank liggen. Het is eigenlijk super warm, maar ik heb het ijskoud.
Mijn kindje, mijn kindje waar ik al zoveel van hield leeft niet meer.
De opties gaan door mijn hoofd, afwachten vind ik spannend, want wat als het gaat gebeuren en ik ben in de supermarkt..... Medicatie vind ik ook niet fijn, er wordt gezegd dat je dan kans hebt op pijnlijkere krampen en meer bloedverlies. En dan nog de curettage, ga ik daarvoor onder narcose of niet? Narcose spreekt me ook niet aan. Ik weet het niet meer. Ik weet ook niet wat verantwoord is. Toch maar afwachten dan.

Jelle vertelt met dat het eerste wat bij hem binnenkwam bij de echo is dat ons kindje (Frummel liefkozend genoemd door ons) bij Rob is. Rob was mijn stiefvader (in de jaren '90 bestond het woord bonusvader nog niet) en hij was 2 jaar eerder overleden. Hij had heel graag opa willen worden. Ik vertel Jelle dat ik dezelfde gedachte had. Frummel is bij Rob. En samen huilen we.

We zijn een jaar geleden verhuisd en de trap moest nog steeds aangepakt worden. Mijn zwangerschap was het teken voor Jelle om deze veilig te maken. Hij was al van plan om de trap te gaan schilderen en ondanks de missed abortion moest dat doorgaan. Jelle heeft die middag de trap geschilderd.

Jelle wordt 's nachts ziek, die maakt me wakker en ik ben gedesoriënteerd. Huh, wat heeft hij mijn miskraam gekregen. Oef, nee de realiteit komt terug; Ik lig in bed, nog steeds met een zwangerschap in mij en Jelle roept me. Jelle kan niet mee naar de afspraak met de gynaecoloog, gelukkig is mijn moeder bereidt te rijden.

In mijn volgende blog vertel ik over het ziekenhuis.