De jaren na jou verlies

En dan… de jaren na jou afscheid.

Zoals ik eerder al beschreef heeft jou verlies mij voor altijd veranderd.

De buitenwereld ziet me vaak als koud en afstandelijk, hard. Iets wat ik niet ben.

Het leven ging door, iedereen ging door. Ik ook, ik genoot ervan je zusje iedere dag te zien opgroeien en heel dat is ook de enige actieve herinnering die ik heb van die jaren.

Waar ik rechts ging in mijn rouw ging mijn partner links. We raakten elkaar dan ookal snel kwijt.

Ik besloot dat ik wilde scheiden, en bouwde samen met jou zusje ons leven opnieuw op. Ons eigen huisje, onze hond & jij. Jij was altijd aanwezig. In mijn hoofd in mijn hart en ik alle tastbare herinneringen die ik had. Foto’s je afdrukjes. We woonde 5 minuten van je graf, we gingen vaak. Ik besloot van baan te wisselen en ben sindsdien werkzaam op een pg afdeling 25 minuten van huis.

Met hulp van mijn ouders stopte ik hart en ziel en alle liefde die ik had in mijn werk. Hun paste op zodat ik kon voldoen aan alle onregelmatige werktijden. Kon helpen als collega’s dat vroegen.

Ik vond het fijn nieuw werk te hebben, daar was ik niet automatisch die collega met die dode baby.

Natuurlijk deelde ik ook daar jou verhaal, maar wanneer ik het wilde, hoe ik het wilde en met wie. Mijn leven was vol, ik werkte veel, ik genoot van je zusje mijn hart bleef deels leeg.

Ik mis je…

Nooit toe geven aan je emoties en altijd maar bezig zijn eisen op den duur zijn tol.

Op een donderdag middag reedt ik naar huis na een ochtend dienst en zag ik in de binnen spiegel van de auto dat de linker kant van mijn gezicht hing. In plaats van te stoppen bracht ik mezelf wel even naar de dokter, typisch ik..

Een kleine hersenbloeding,. Gelukkig dat ik er zo vanaf ben gekomen. Het gevoel in mijn linker arm was weg, het lopen en mijn gezicht herstelde gelukkig snel.

In plaats van herstellen en rust nemen , ging ik ook hier weer na een paar weken aan het werk, want doorgaan dat moet je. Daar was ik van overtuigd

Ik heb geluk gehad want uiteindelijk ben ik bijna volledig hersteld. Ik heb wat kracht verlies in mijn linker arm maar niets wat me belemmerd.

Ik ben een paar jaar alleen geweest, toen ik een nieuwe partner kreeg.

Liefde of eenzaamheid? Dat zou ik je nu niet kunnen vertellen.

Mijn kinderwens was altijd daar, zwanger worden lukte wel. Zwanger blijven niet. Miskraam na miskraam. Dat praatte ik met niemand over. Vallen en opstaan en vooral altijd doorgaan.

Eind 2017, een zwangerschap die langer standhield dan 6 weken.. zal het ? De hoop groeide, ik had bloeding na bloeding..

Na vele onderzoeken kwamen we erachter dat ik een hematoom had in mijn baarmoeder. Een blauwe plek, die bleef bloedingen veroorzaken. Toekomst ? Onzeker.

Met de geslachte echo kwamen we erachter dat we een jongetje kregen, dat maakte me bang.

Ik moest me ziekmelden op het werk en rusten rusten rusten.

Mijn beste vriendin Astrid 💫 die nu ook een stralende ster aan de hemel is, was mijn steun en toeverlaat. Wederom nam ik meer en meer afstand van mijn partner, verdriet is iets moeilijks, als je dat anders verwerkt en niet kan delen creeert dat afstand.

Lange leve Astrid, mijn ouders en familie woonde een uur verderop en dat maakte het moeilijk.

De weken vordere, we deelde het nieuws met de wereld…

15,16,17,18,19, 20 weken iedere week was een mijlpaal een feestje. Een stapje dichter bij het moment dat jij oud genoeg was om buiten mijn buik te leven.

De bloedingen bleven ook komen….

Tot 14 mei 2018… ik werd wakker met buikpijn. Ik stond op en ging naar beneden. Ik wilde niemand wakker maken. Dit gebeurde immers meerdere keren per week. Maar de buikpijn stopte niet, en de bloeding ook niet… ik wist het… deze keer is het anders..

Deze nacht zou ik jou ontmoeten, maar je was te jong om te blijven.

Daarover de volgende keer meer 💫🌟💫