De hel dat miskraam heet

Dit is kort mijn verhaal, het is erg zakelijk geschreven misschien, maar anders lukt het niet zonder tranen. Maar wat een hel zijn wij (mijn man en ik) de afgelopen maanden doorgegaan.  

• 20-4: ik ben zwanger!

• 7-5: onze trouwdag! We hadden de dag ervoor onze ouders en broers, zussen verteld dat we een kindje verwachten. Een heerlijk weekend met alleen maar leuke dingen!

• 25-5: eerste echo, vruchtje is erg klein, hartje klopt traag. Beeld is geen 8 weken, maar eerder 5-6 weken. Kom over 2 weken maar terug, hopelijk is het gewoon gegroeid, misschien had ik een late eisprong, gewoon minder lang zwanger dan ik dacht?

• 6-6: eerste bloeding, niet veel, maar genoeg om ongerust te zijn.

• 8-6: tweede echo, hartje klopt niet meer. Vruchtje is nog kleiner dan de vorige keer. Contact met verloskundige. Besloten tot afwachtend beleid, lichaam zoveel mogelijk zelf laten doen.

• 15-6: ik meld mij ziek, er lijkt wat los te komen, maar helaas.

• 16-6: contact verloskundige, ik red het niet meer, wil graag geholpen worden, doorverwijzing naar het ziekenhuis

• 20-6: poli gynaecologie, ik krijg medicatie mee om de miskraam op gang te brengen

• 22-6: miskraam zet door, mijn zus komt langs. Heel fijn, zeker nu m'n ouders op vakantie zijn. 

• 26-6: laatste x echt bloedverlies

• 27-6: weer aan het werk, start verlies oud bloed

• 30-6/4-7: rock werchter, verlies af en toe nog wat stolsels, maar geen gekke dingen

• 4-7: controle poli: miskraam is compleet, er zit nog mimimaal bloedverlies, maar niets geks. We mogen na volgende menstruatie weer proberen zwanger te worden.

• 6-7: s avonds na het douchen verlies ik ineens veel bloed. Contact verloskundige, verwijst door naar het ziekenhuis.

○ 23.30 in het ziekenhuis, bloed prikken en echo, miskraam duidelijk niet compleet. Er wordt geprobeerd om via eendenbek iets weg te halen. Dit lukt niet. Besloten wordt dat ik medicatie krijg (rectaal).

○ We moeten een uur wachten, kijken wat er voor resultaat komt. Ik verlies nog een paar flinke stolsels. AIO vind het teveel om mij naar huis te sturen, maar te weinig voor acuut curettage.

○ Er moet alvast een infuusnaald geprikt worden, stel dat het acuut wordt, dan heb je die alvast. Er moesten 4 naalden en 3 verpleegkundigen aan te pas komen voordat ie goed zit. Het is ondertussen 03.15 en mogen we gaan slapen. W. ligt naast mij op een slaapbank

• 7-7: rustig wakker worden, nuchter blijven, want de arts wil mij nog zien, er zou een echo gemaakt worden en aan de hand daarvan beleid besproken worden.

○ Artsenvisite, ik wordt verwacht op de triagekamer. Opnieuw een echo, er zit nog best wel veel weefsel/stolsels. En weer de eendenbek erin, dit doet zeer, veel zeer. Deze arts (assistente?) is een harde/snelle werker. Even poetsen, nog meer schraap/graaf/wroeten, weer poetsen. Ze heeft het over de grootte van mandarijnen wat eruit komt. Het doet zo'n zeer. Knijp W. z'n handen helemaal fijn, tis dat ik de kracht niet heb om te schoppen… En weer die echo erin, tja we hebben nog niet alles, even overleggen wat we gaan doen. Er zijn weer 2 opties: medicatie of curettage. Nou, opties… voor mij was alleen curettage nog een optie. Ik kan niet meer. Ik ben leeg, op, doodmoe, ik kan alleen maar huilen. Ik wordt op de spoedlijst geplaatst, en dan is het wachten

○ W. is net even naar huis, schone spullen halen voor mij. Maar ik mag al naar OK. Hij is nog geen 10 minuten weg. Het gaat nu snel, om 12.00 wordt ik weer wakker, krijg nog wat morfine tegen de pijn. Alles doet zeer. En wil het liefst naar huis. Wat mag om 15.00 godzijdank. Ik krijg te horen dat alles weg is, en dat ik over 3 a 6 weken terug moet voor controle. 

Als je dan de brieven leest van t ziekenhuis naar de huisarts, lijkt er net of er niets aan de hand is. Een ongecompliceerde curettage staat er. Niets over het bloedverlies, niets over de opname 's nachts.

Het verteld niet dat ik na bijna een week nog niet kan werken. Dat ik dit mentaal en fysiek nog niet kan. Dat boodschappen doen al te veel is. Het verteld niet van mijn verdriet, mijn pijn. Het verteld niet van de onmacht van W. Die letterlijk niet meer kon dan mijn handen vasthouden.

Het verteld niet dat ik al een maand bezig ben om dit vruchtje kwijt te raken. Dat ik al een maand alles aan het verwerken ben. Hoe traumatisch dit is voor ons.

Het verteld niet waarom ze bepaalde keuzes hebben gemaakt in het ziekenhuis. Waarom ik na zoveel tijd toch weer ineens veel bloed verloor.