De hardloopgroep..

De loopgroep….

Ongeveer 2 jaar geleden gingen wij op een zondagochtend naar het natuurgebied tussen Bloemendaal en Zandvoort genaamd “het wed” om gezinsfoto’s te maken.

Ik weet nog goed dat ik mezelf eigelijk helemaal niet zo fotowaardig voelde. Ik voelde mezelf futloos, moe en vooral veel te zwaar. Maar tjaaaah….. gezinsfoto’s horen er nou eenmaal bij!

We liepen met onze newborn en opstandige kleuter die er duidelijk net zoveel zin in had als zijn moeder richting het water. Tijdens die wandeling werden wij meerdere malen ingehaald door fanatieke hardloopgroepjes.

Vol bewondering aanschouwde ik dat. Maar ik voelde tegelijkertijd een naar gevoel in me opkomen. Een gevoel wat ik eigelijk helemaal niet van mezelf herkende. Jaloezie…. Pure jaloezie. Jaloers op al die mensen die die ochtend wel de motivatie hadden om hun hardloopschoenen aan te trekken en er zichtbaar van genoten.

Ik ben een ontzettende dagdromer en fantaseerde gelijk dat ik ook één van hun was, ik ook tussen dat clubje hard lachend en hijgend mee rende.

Terug in de auto brak ik. Want ik was niet één van hun en dat zou ik ook nooit worden. Want ik was Lisette, een veel te zware moeder. Een moeder met een flink trauma en vol in de rouw.

Een paar maanden daarna raakte ik mezelf helemaal kwijt. De rouw en trauma sloegen keihard in met paniekaanvallen als gevolg.

Ik zocht hulp maar voelde aan alles dat er iets drastisch moest gaan veranderen en dat kon ik alleen zelf. Mijn eigenwaarde en zelfliefde moest ik weer terug vinden. Ik moest sterk worden. Niet alleen geestelijk maar om te beginnen lichamelijk. Dit was ik aan mezelf verschuldigd maar uiteindelijk ook aan mijn gezin.

Ik haalde mijn hardloopschoenen uit de kast en begonnen 2x in de week met hele kleine stukjes te rennen. Het liefst heel vroeg in de ochtend want dan was het rustig op de straten en zou niemand mij zie. Steeds rende ik van lantaarnpaal naar lantaarnpaal met als eind doel het grafje van onze zoon.

Dit rondje breide ik elke keer ietsjes uit. Langzaam, heel langzaam voelde ik dat ik weer grip kreeg op mijn leven. De kilo’s vlogen eraf en mijn energie kwam weer terug.

Soms huilde ik alleen maar onderweg. Van verdriet, maar soms ook van trots.

Op momenten dat ik het moeilijk had hoorde ik onze zoon in mijn hoofd “kom op mama! Jij kunt dit! Ben zo trots op je!”.

Die ontmoeting met die hardloopgroepjes is altijd in mijn hoofd blijven hangen. Een paar maanden geleden had ik stiekem mezelf online aangemeld voor een proeflesje. Die nacht voor dat bewuste proeflesje, sliep ik slecht en sloeg de onzekerheid weer toe. “Ik kan dit niet. Wat haal ik mezelf in mijn hoofd?”.

Met lood in mijn hardloopschoenen vertrok ik. Naar dat prachtige natuurgebied. Dat natuurgebied waar ik ze 2 jaar geleden vol bewondering had gezien.

Ik werd ontzettend vriendelijk ontvangen en al snel verdween de spanning.

And geuss what……Ik liep gelijk al lekker mee tussen de middelmoot van de groep. Dat gehele uur heb ik mijn glimlach niet meer van mijn gezicht af gekregen. “ kijk mij dan!! Kijk mij eens gaan!! Ik ben wel één van hun!”.

Inmiddels heb ik aardig mijn draai weten te vinden in de groep. Elke zondagochtend om 9 uur treffen wij elkaar. De sfeer is gezellig en de tijd vliegt om. Sommige trainen voor de halve of hele marathon en sommige trainen gewoon omdat ze het lekker vinden. Het werkt motiverend voor me en mijn eigen doelen voelen nu niet meer zo onbereikbaar.

Om af te sluiten nog even een klein (grappig en herkenbaar) stukje uit een artikel uit het magazine Runner’s.

“Er is in een loopgroep altijd één spraakwaterval, die kennelijk de lucht heeft om heel veel en heel hard te praten. Een Zwijger is er ook altijd. Zij- meestal een zij- kijkt strak naar de grond en geniet van de stilte. Bij thuiskomst zegt ze ‘Dat was weer gezellig!’ En dat was het ook.”

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️