De gynaecoloog zei: 'Het is geen goed nieuws...'

We hebben eindelijk goed nieuws gekregen en we hadden een appartement! 

Ons eerste appartement samen!!! 

Groot genoeg voor ons, voor ons drieën. 

De verhuis is heel vlot verlopen en op 1 maart 2024 mochten we erin. 

Op 19 februari 2024 hebben we nog een echo gehad en toen was ik 17 weken en alles was in orde. 

Kleine man was goed aan het groeien en alles zag er goed uit. 

De afspraak voor de 20 wekenecho werd gemaakt en zou doorgaan op 18 maart 2024. 

De dag voor de 20 wekenecho ging ik thuis nog eens horen met onze doppler naar het hartje. 

Ik had dit gekocht omdat ik veel stress had en anders elke dag in het ziekenhuis zou staan dus voor mezelf te sussen had ik dit besteld. 

Maar ik wilde dit niet al te vaak gebruiken, dus het was al van 7 maart geleden dat ik zijn hartje nog had gehoord. 

Zondag 17 maart wou ik nog eens luisteren. 

Ik lig in bed en neem de doppler naar boven... hmm ik vind geen hartslag? Normaal vind ik deze echt redelijk snel dus echt vreemd. 

Hier zou ik al 21 weken moeten zijn. Maar ik had kleine man nog steeds niet voelen bewegen want bij de vorige echo zeiden ze dat ik een voorliggende placenta had waardoor het langer kan duren. 

Die zondag heb ik wel 3 keer geprobeerd naar zijn hartje te luisteren maar vond die maar niet. 

Toen dacht ik, ik ga niet naar het ziekenhuis gaan want heb morgen toch een afspraak staan bij de gynaecoloog. 

Dag erna nog eens 2x geprobeerd en nog steeds niets... 

Ik wist al hoe laat het was maar wou die niet uitspreken naar niemand toe. 

Mijn mama ging meegaan voor de eerste keer en had ze al een bericht gestuurd dat ik de hartslag niet kon vinden. 'Komt wel goed schat, tot straks!' 

Later op de avond bij de gynaecoloog gezegd dat ze mijn bloeddruk achteraf pas moet meten want ik heb enorm veel stress. 

Ik mocht gaan liggen en we zouden eens zien. 

Ik keek naar het scherm en ik zag dat het niet goed was en ik keek naar mijn mama en ik schudde mijn hoofd nee. Ik keek naar de gynaecoloog en zag haar gezicht dus ik wist het al. 

De gynaecoloog zei 'Het is geen goed nieuws...er is geen hartslag'

Mijn wereld stortte daar in, ik keek naar het scherm en riep 'Mijn baby!!!' 

Mijn vriend rende naar mij om mij vast te pakken, mijn mama niet weten hoe of wat te doen en zeggen. 

Ik daar maar huilen. 

De vraag was dan, wat nu?