De geboorte van Mats

18 juli 2022 de dag die zo rustig en gelukkig begon en zo vreselijk eindigde. 

De geboorte van Mats. Een dag waar we enorm naar uitkeken, maar eerst nog even genieten van zwangerschapsverlof en vakantie. Alles klaarmaken voor de komst van ons tweede wonder en het lekker rustig aan doen.

Ik was 35.4 weken zwanger, nog aan het werk en alles aan het afronden. Afgelopen vrijdag nog naar collega's benoemt dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap echt al stop met 34 weken. Ik was enorm moe, kon niet meer nadenken, was er eigenlijk gewoon klaar mee en wilde rustig gaan genieten. Maandagochtend de knoop doorgehakt dat ik door de hitte vandaag en morgenvroeg nog zou werken en daarna zou mijn verlof echt beginnen. Bij Eva had ik geen echte zwangerschapsverlof door onze opname in het ziekenhuis, nu was het mijn tijd en kon ik er echt van gaan genieten net zoals iedere andere zwangere vrouw. 

In de ochtend begonnen aan mij laatste to do dingen, collega's gesproken en de laatste dingen overgedragen. Ik zie mezelf terug tijdens een video gesprek met een collega en het valt me op dat ik veel over mijn buik aan het wrijven ben. Na deze afspraak besluit ik even rustig aan te doen, vanmiddag pak ik het werk wel weer op en heb ik nog wat afspraken staan. Ik wil wat eten, maar merk dat ik daar te moe voor ben. Met een reep chocolade ga ik op de bank liggen, maar ik blijf onrustig. Met mijn vriend heb ik afgesproken dat ik dan echt even rust neem en ik strompel naar boven om op bed te gaan liggen. Op bed kan ik ook niet tot rust komen. Ik heb buikpijn, niet op een plek of met menstruatieachtige krampen zoals een paar weken geleden, maar echt pijn in mijn hele buik. Ik besluit onder de douche te gaan zitten, omdat ik van ervaringsverhalen weet dat dit verlichting geeft. Ook onder de douche is het zeer pijnlijk en eigenlijk niet vol te houden. Ik besluit in bad te gaan liggen en hier zakt de pijn. Ik moet wel stil blijven liggen en niet bewegen, zodra ik beweeg is het niet te doen en bijt ik op mijn tanden van de pijn. 

Nu ik dit schrijf en er weer over nadenk, denk ik echt: domme muts, je had gewoon meteen moeten bellen. Als je zoveel buikpijn hebt dan is het toch altijd foute boel! Op dat moment had ik totaal niet in de gaten dat het zo mis was, je belt toch niet meteen de verloskundige? Stel het is begonnen dan moet je altijd een paar uur wachten... 

In bad vraag ik me wederom af hoe ik in godsnaam moet bevallen als dit nog maar het begin is en persweeën dus nog intenser zullen zijn. Maar mijn verloskundige had gezegd dat dit heel anders zou zijn, je gaat er in mee en ik kan dit. 

Na een half uur moet ik van mezelf uit bad om te beoordelen hoe het echt met me gaat. Zodra ik opsta wordt de pijn heftiger en strompel ik naar bed. Ik besluit toch maar naar de verloskundige te bellen en ik merk dat mijn paniek wat afneemt terwijl ik ze aan de lijn heb. Ik kan niet precies uitleggen wat ik voel, heel mijn buik doet zeer. De verloskundige komt even checken en is er binnen een half uur. Ik benoem nog dat de hond wel losloopt, alles staat open en ik ben boven. Ik besluit ook mijn vriend maar te bellen en hij komt meteen naar huis. Ondertussen lig ik op mijn linkerzij en begin ik enorm te zweten. Ik heb zoveel pijn en twijfel of ik nog iemand anders kan bellen, maar deze zullen er nooit eerder zijn. 

Mijn verloskundige en vriend komen vrijwel tegelijk aan en ze doet wat controles. De bloeddrukmeter is warm en waarschijnlijk stuk door de warmte. Het hartje klopt goed en ik heb iets verhoging maar niet veel. Heb ik ernstige griep? Ik benoem dat dit het echt niet is. Ze kijkt of ik ontsluiting heb, maar kan mijn baarmoedermond niet vinden. Ze benoemt dat ze het niet weet, dat ik duidelijk pijn heb en wil me doorsturen naar het ziekenhuis, zodat ze het daar kunnen controleren en meer onderzoek kunnen doen. 

Mijn vriend komt meteen in actie om de auto klaar te zetten en ondertussen belt de verloskundige met het ziekenhuis. Ik zweet steeds meer en heb echt heel veel pijn, maar ik luister rustig naar hun gesprekken en heb vertrouwen. Ik vraag me wel hardop af hoe ik in een auto naar het ziekenhuis vervoerd moet gaan worden, maar ik bedenk ook: elke zwangere kan dit dus mij zal het ook wel lukken. 

De verloskundige luistert nog een keer naar het hartje en dan komt de paniek... Het hartje is nog 70. Ik moet meteen op mijn linkerzijde gaan liggen en het komt iets omhoog naar 90. De verloskundige schreeuwt naar mijn vriend dat ze de ambulance gaat bellen, het is niet goed! De ambulance wordt gebeld en ze geeft aan dat de overdracht later komt, omdat het niet goed gaat met mij. Ik blijf zweten en ik hoor later terug dat ik wit/grijs ben geworden. Samen zetten ze me overeind en krijg ik een shirt aan. Ze benoemen dat ik vast naar beneden moet, zodat we tijd kunnen winnen. Ik geef aan dat ik dit niet kan. Ik heb zoveel pijn. Ze probeert mij te motiveren, maar dan zak ik weg. 

Het volgende moment wordt ik wakker, boven aan de trap en staan de ambulance vrouwen binnen. Ik ben weer bij en benoem dat ik zelf de trap wel afloop. Ik heb natuurlijk geen kracht meer in mijn lichaam en ze tillen mij naar beneden, de brancard op, ambulance in. Mijn vriend mag niet mee. Onderweg heb ik enorm veel pijn en voel ik elke rotonde en drempel. Het duurt voor mijn gevoel echt heel lang... Ik vraag of ze naar het hartje van mijn baby kunnen luisteren, maar dit kunnen ze niet.

In het ziekenhuis staat er een heel team klaar en wordt ik naar een kamer gebracht. De gynaecoloog benoemt dat ze meteen gaat kijken en zet de echo op mijn buik. Ik zie meteen dat dit beeld stil is en de gynaecoloog zegt tegen mij "het hartje klopt niet meer". Ik kan het niet geloven en vraag of ze het nog een keer wil checken. Ondertussen komt mijn vriend binnen en ze benoemt nogmaals dat het hartje niet meer klopt. 

Ze geeft aan dat het mij ook echt niet goed gaat en ze gaat nu kijken wat ik nodig heb. Na een paar minuten geeft ze aan dat ze het niet helemaal zeker weet, ze vermoed een bloeding in mijn buik. Ze wil een keizersnede doen om zo te kunnen zien wat er met mij aan de hand is. Ik heb blijkbaar nog wel gevraagd of ze mij wel kan redden. Ik ben in shock kan niet meer nadenken en wil gewoon gaan slapen. Het duurt nog best lang voordat ik echt mag gaan slapen. Ze vraag of ik aan Eva kan denken en dan ben ik weg. 

Later hoor ik terug dat mijn vriend uiteindelijk wel bij de geboorte van Mats aanwezig is geweest. Hij heeft zijn ouders en mijn ouders gebeld met de vraag of ze naar het ziekenhuis willen komen, heeft gewacht in de familiekamer, omdat hij niet bij mij mocht zijn. En toen ik wat stabieler was mocht hij de operatiekamer in. Hij is enorm dankbaar dat hij Mats lekker warm heeft vastgehouden, hij heeft hem aan mij laten zien en is bij mij komen zitten met onze zoon, terwijl ik onder narcose was.

Tijdens de operatie hebben ze eerst Mats geboren laten worden. Ze hebben mij open gemaakt en mijn baarmoeder had geen litteken. Ik heb bij Eva ook een keizersnede gehad, dus het litteken zou zichtbaar moeten zijn. Nadat Mats geboren is hebben ze gekeken wat er met mij aan de hand was. Mijn baarmoeder bleek gedraaid te zijn en het litteken van de vorige keizersnede was gescheurd. Hierdoor zat er veel bloed in mijn buik. 

Later hoorde ik van de gynaecoloog terug dat ze het besproken hebben in het team en dit in dit ziekenhuis nog niet eerder hebben meegemaakt. Een baarmoeder kan normaal niet draaien... Ze hebben overleg gehad met een ander ziekenhuis en ook hier was het vrij onbekend, ze hadden het wel eens meegemaakt. Waarschijnlijk is mijn baarmoeder al voor de 20 weken gedraaid en is door de rek op mijn baarmoeder in combinatie met indalingsweeën mijn litteken gescheurd. 

Het had ook heel anders met mij af kunnen lopen als ik gewoon in bad was blijven liggen of niemand had gebeld. Ik heb mezelf meteen en nu soms nog steeds afgevraagd of ik het had kunnen voorkomen, wat als ik eerder had gebeld, wat als ze het gezien hadden, wat als, wat als... een vraag die ik mezelf kan blijven stellen, maar wat de uitkomst niet veranderd.