De eerste dag met zonder onze Kyan 💙⭐️

De eerste dag na de bevalling van onze Kyan kan ik onmogelijk beschrijven hoe mijn gevoel was.

Zoals alles, gaat ook de tijd langs me heen. Ik hoor ineens de deurbel en mijn schoonouders, schoonzusje en ‘schoon’ oma staan voor de deur. Ik kom lijkbleek beneden, dikke rode ogen van het huilen en begin gelijk te snikken. Ik zie de verdrietige gezichten van allemaal en ze zijn er om er voor ons te zijn. Inmiddels komt mijn moeder en stiefvader ook aan en beginnen ook te huilen. Ik plof in de hoek van de bank. Iedereen is aan het praten en aan het luisteren naar Nick. Ik sta uit, kijk voor me uit en probeer me te concentreren op het gesprek. Het lukt me niet en blijf doelloos staren. 

Ik vind de aanwezigheid van iedereen heel fijn, maar nog fijner vind ik het als mijn moeder me aankijkt en zegt tegen iedereen dat het even genoeg is. Ik heb me nog nooit zo leeg en alleen gevoeld in zo’n volle woonkamer. Ik wil gillen en schreeuwen van verdriet maar tegelijkertijd wil ik iedereen vol liefde vertellen over onze mooie zoon. Maar ik kan niks uitbrengen, totaal blanco. Ik sta uit en kan niks uitbrengen. Het enige wat ik kan is slapen en huilen. 

Omdat we wisten wanneer de bevalling ingeleid zou worden, konden we van tevoren ook de uitvaartzorg regelen. Dat was voor de bevalling zo raar, uitvaartzorg regelen voor mijn toen ongeboren kind. Dat terwijl ik vrolijke plopjes in m’n buik voelde. Na de bevalling ben ik blij dat we het al hadden geregeld. Nu hoefde ik alleen maar te bellen om te vertellen dat ons zoontje geboren was. 

De aardige meneer condoleert ons en verteld ons dat ons zoontje Kyan op vrijdag 31-12 opgehaald word in Nijmegen en gebracht word naar Waalwijk en dat zij voor hem gaan zorgen. Wat een fijn idee dat Kyan vlakbij ons is straks, het geeft een soort rust. Ik zeg vast besloten tegen Nick dat ik zondag 02-01 naar hem toe wil. We hadden eerst besloten om Kyan voor ons zelf te houden, maar nu voelde ik aan alles dat ik graag onze familie aan hem wilde voorstellen. Hij is onderdeel van ons, maar ook van hun. Ik wilde laten zien hoe mooi hij is, hoe perfect zijn hoofdje is en hoe lief zijn neusje is. Hoe schattig zijn lipjes zijn en hoeveel liefde hij kan geven ondanks zijn oogjes nooit open zullen gaan.

We nodigen iedereen uit en ze willen graag allemaal mee. Ik hijs me voor het eerst in een spijkerbroek en het verbaasd me dat ik mijn eigen broeken alweer pas. Ik had een hee klein buikje maar toch, ook dat is nu al weg. We lopen met z’n alle naar het gebouw om de afgesproken tijd. De aardige meneer van Monuta staat ons op te wachten en neemt Nick en mij vast mee naar Kyan, een andere collega van hem vraagt onze familie mee te komen naar de aula. 

We lopen de gang af en zie op het naamkaartje zijn naam staan. Alsof het een bevestiging is, zo voelt het. We doen de deur open en we komen in een oase van rust. Overal staan kaarsjes aan, teddybeertjes zijn er overal en er staan ook 2 kleine teddybeertjes bij zijn mandje. En daar is hij, ons mooie lieve kleine ventje. Ontroostbaar zit ik voor hem en raak hem aan, probeer z’n handje vast te houden en probeer hem te sussen. Heel gek, alsof je moederinstinct dit doet. Wanneer we er klaar voor zijn vragen we onze familie erbij. Trots laten we ze kennis maken met Kyan, er word gezegd dat hij mooi is en dat laat me glimlachen. Hij is ook mooi! Op het moment dat mijn schoonmoeder en schoonzusje bij Kyan zijn geweest en naar Nick lopen, breekt hij ‘eindelijk’. Vanaf dat moment kon hij even zijn verdriet laten gaan en dat was nodig voor hem. 

Ik vind het heel fijn dat iedereen er was en dat iedereen Kyan wilde ontmoeten. Helaas moesten we hem wel achterlaten en dat deed ook weer zeer. We hebben nog mooie foto’s gemaakt en hebben hem kleine handkusjes gegeven. 

Toen we weg gingen fluisterde ik; tot snel lieve schat, mama houd van jou!