De echo van de hersenen zag er niet goed uit...
Hoe hoop veranderde in wanhoop
Het heeft me meer tijd en moeite gekost om te beschrijven wat er vanaf nu gebeurde. Toch merk ik dat het helpt erover te praten of te schrijven. Wanneer het teveel wordt stop ik even om later weer verder te gaan, maar het helpt om te verwerken wat er is gebeurd.
Terwijl Nolan op de NICU lag, lag ik aan de andere kant van de verdieping om de kraamafdeling bij te komen van de keizersnede. Met bed en al werd ik naar zijn kamertje gereden om bij hem te mogen zijn. De eerste keer vond ik dat zo heftig en emotioneel dat ik al vrij snel vroeg of ze me terug wilde brengen. Ik moest er gewoon van bijkomen. Als ik daar nu aan terugdenk doet dat pijn, want de tijd die ik met hem had was al zo kort. Dat wist ik toen echter nog niet. De volgende keer dat ik naar hem toe mocht, mocht hij op zijn kussentje op mijn bed worden gelegd zodat hij toch dicht bij me was. Hij werd in slaap gehouden en hij lag in een koelpak om zijn hersentjes te beschermen tegen eventuele schade. Hij had allemaal snoertjes aan z'n hoofd van de EEG. Hij werd dag en nacht in de gaten gehouden. Nog steeds had ik er vertrouwen in dat hij het zou halen. Hij was zo levendig in mijn buik en had zich goed hersteld. Het kon gewoon niet waar zijn dat dit mis zou gaan. Tot ik die 2e avond dat ik alleen bij hem was de arts sprak. Ze hadden alvast een echo gemaakt van zn hersenen en dat zag er niet goed uit. Ze wilden wachten op de mri omdat ze dan meer informatie hebben, maar de kans op forse schade was aanwezig. Dat betekende ook dat de kans dat hij er goed uit zou komen er ook nog steeds was maar die kans was een stuk kleiner. Ik begon hard te huilen en zei dat de manier waarop ze dit zei, het leek of hij misschien wel dood kon gaan. Haar ernstige gezicht zei genoeg. Ze zei dat er inderdaad ook een kans was dat hij het niet zou halen. Ik weet niet wat ik toen voelde, ik had nog nooit zoiets gevoeld. Alsof iemand mn hart uit mn lijf rukte en m aan stukken scheurde voor mn ogen. De pijn die ik voelde, ik was gebroken. Dat dit een mogelijkheid zou zijn, dat kon gewoon niet waar zijn.
CRJL
Jouw verhaal doet me denken aan mijn verhaal 24 jaar geleden. Onze zoon heeft ook zuurstoftekort gehad en met de ambu richting ziekenhuis. Gereanimeerd en naar het Isala gebracht. Helaas na epileptische aanvallen geen hersenactiviteit meer en drie dagen na zijn geboorte moesten we hem weer loslaten. Veel sterkte ❤️
Anoniem
Lieve mama, jou verhaal is precies mijn verhaal. Of ik dit zelf hebt geschreven. Ook dit hebt ik vorige week allemaal mee moeten maken. Afgelopen zaterdag 13 juli hebben wij onze lieve zoon moeten laten gaan. Ook hier in wens ik jou heel veel sterkte. 💔😭
Donja Zandbergen
Voor ons is het inmiddels een jaar geleden, juni 2023. Ik heb nu pas de kracht gevonden hierover te schrijven. Wat ongelofelijk verdrietig dat je helaas hetzelfde mee moest maken. Ik wens jou en je familie heel veel kracht toe voor nu en de komende tijd. Onze zoontjes zijn er misschien niet meer, maar de liefde voor hen, die is voor altijd en kan niemand ons afnemen. 💙
Anoniem
💖
Anoniem
Lieve mama,