De doodsoorzaak en de verwerking

De begrafenis is inmiddels achter de rug. Zo fijn om te zien dat onze dierbaren er waren om ons te steunen. Het was een hele zware dag, maar tegelijkertijd wel precies zoals we het gewild hadden voor Kyan. Hij kreeg een waardig afscheid. 

En daarna moest het leven weer verdergaan. Maar hoe doe je dat? Hoe ga je verder nadat je je kind begraven hebt? De pijn en het verdriet is zo intens. Je kan er niet omheen en je kan het niet even uitzetten. Het is er 24/7. Af en toen wat sterker of minder, maar de pijn is er altijd. Ik kan afleiding zoeken, maar nog steeds ligt de verdriet als een zware deken over me heen. 

Ook blijf ik malen over de doodsoorzaak. Ik schrik in de nacht wakker, omdat ik me weer iets herinner wat ik heb gedaan. Zou dat zijn dood misschien veroorzaakt hebben? 

Op 2 november hebben we eindelijk weer een afspraak bij de gynaecoloog. Ze gaat kijken hoe mijn baarmoeder geneest, om te zien of ik ooit nog zwanger mag worden. Ook heeft ze wat meer uitslagen binnen. 

Wat was ik zenuwachtig voor echo, want natuurlijk wil ik nog een kindje. Gelukkig geneest de scheur goed en mag ik weer zwanger worden. Wanneer precies weet ik nog niet, dat moet ik de volgende afspraak navragen. Vaak is dit pas na 1-2 jaar, wanneer alles goed genezen is. 

Wel verteld ze dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap bij een gespecialiseerd ziekenhuis onder strenge controle moet, omdat dit een zogenaamde high risk zwangerschap gaat zijn. De kans is er dat de baby dan gehaald wordt bij 32-35 weken, zodat ze geen enkel risico nemen dat mijn baarmoeder weer scheurt bij het groeien. Het klinkt allemaal eng en risicovol, maar ik ben allang blij dat het mag! Het heft is nu in mijn handen, ik mag kiezen. Of ik het ooit nog durf, dat weet ik niet. Ik hoop het wel.

Vervolgens heeft ze het over de doodsoorzaak. Er zijn wat afwijkingen gevonden, maar geen duidelijke doodsoorzaak. Er zijn nog veel open eindjes waar verschillende specialisten nog naar moeten kijken. Er was namelijk een infectie gevonden, die normaliter niet in de baarmoeder terecht kan komen. Een microbioloog kijkt hier nog naar. Ook is er een afwijking bij de placenta gevonden, maar dat had ik bij de vorige zwangerschap ook. En hij was gezond geboren. 

Maar dan ziet ze ineens een nieuwe uitslag binnenkomen. Van klinische genetica in Maastricht. "Er is een afwijking gevonden bij Kyan wat het Downsyndroom veroorzaakt". Bam! Dit voelde als een donderslag bij heldere hemel. Dit hadden we nooit verwacht! 

Ik had geen NIPT test gedaan, dus dit wisten we van te voren niet. 

Blijkbaar had hij hierdoor een heel zwak hart, want er was ook vocht bij de longen gevonden. Hij heeft het hierdoor niet gehaald. Het enige wat ik kan voelen is enorme verdriet. Wat zielig voor hem! Dit heeft hij niet verdiend. Misschien had hij wel pijn. 

Als hij wel geboren was met het Downsyndroom, was hij meer dan welkom geweest. Ik zou de zwangerschap daar nooit voor afgebroken hebben. Ik zou hem al mijn liefde hebben gegeven. Ik zou met hem naar alle doktersafspraken zijn geweest en ik zal nooit van zijn zijde geweken zijn.

Maar helaas had zijn lichaampje het al bij 7 maanden zwangerschap opgegeven. Wel voel ik alsof een last van mijn schouders getild is. Ik heb hier echt niks aan kunnen doen. Dit was niet mijn fout. Dit is gewoon pech hebben.

Wel moesten we gelijk bloedprikken, zodat ze kunnen uitzoeken of wij dragers zijn. Is het erfelijk of is dit spontaan ontstaan? Dit is belangrijk om te weten voor een eventuele volgende zwangerschap of voor onze zoon. Want dan kan hij ook een drager zijn. En natuurlijk voor andere familieleden. 

Nu moeten we dit allemaal een plekje gaan geven. Wat is er veel gebeurt de afgelopen weken. Van het kinderkamertje inrichten, naar een gestopt hartje, misgelopen bevalling en nu een leeg hart.

We moeten weer verder met ons leven. Hoe gaan we dat doen? We moeten de draad weer oppakken. We moeten weer het geluk gaan vinden. 

Gelukkig hebben we onze zoon Danny nog. Hij brengt veel vreugde en afleiding. Hij geeft ons een reden om op te staan, op tijd naar bed te gaan en dingen te ondernemen. 

Met liefde en verdriet nemen we afscheid van Kyan. Vergeten zullen we je nooit en we wachten op de dag dat we jou eindelijk weer in onze armen kunnen sluiten.