De dagen nadat onze wereld instortte (deel 2)

De dag na de afspraak met de gynaecoloog.

Na vannacht iets beter te hebben geslapen, werden we wakker, weliswaar weer met die enorme kater. Het is vandaag woensdag, ons zoontje Jack is vandaag thuis bij ons, omdat woensdag normaal altijd mijn vrije dag is.

Morgen is de dag van de inleiding van de bevalling. Ik zie er zo ontzettend tegenop, doodsbang ben ik voor de bevalling, en het moment waarop ons kindje geboren wordt. Maar ik heb ook heel erg het gevoel dat er nog zoveel geregeld moet worden, en dingen gedaan moeten worden voor die tijd, mijn hoofd zit vol, ik heb geen rust. Ik voel dat ik dingen moet doen, moet regelen.

Gelukkig hadden we al voor elkaar gekregen dat Jack morgen ook naar het kinderdagverblijf toe kan (dat moet normaal altijd uiterlijk 2 weken van tevoren aangevraagd worden, maar dit is wel zo'n uitzonderlijke situatie), normaal is hij op donderdag ook altijd thuis, de ene week met mij, en de andere week met mijn partner. En we hebben voor in de avond/nacht gelukkig ook oppas, voor het geval dat ook nodig zou zijn.

Ik ben alweer vroeg wakker. Ik installeer mezelf met een kop thee achter de laptop. Ik wil een kaartje maken voor ons lieve engeltje. De teksten heb ik al snel bedacht, zo uit mijn mouw geschud, ik heb er geen internet o.i.d. voor nodig, voor mijn gevoel logisch, want het gaat tenslotte om ons kindje. Via een website ontwerp ik zelf een kaartje, en hij is al best mooi geworden. Ook scroll ik door de adressenlijst, om te kijken wie er allemaal een kaartje gaan krijgen.

Ik check onze uitvaartvezekeringen, en ik zie dat er bij onze uitvaartverzekering niks vergoed wordt, onder de 20 weken zwangerschap. Als ik beval, ben ik gelukkig officieel de 20 weken zwangerschap gepasseeerd. Daarna bel ik met een uitvaartverzorgster, die dicht bij ons woont. Ze had 2 jaar eerder voor de uitvaart van mijn vader een heel mooi bloemstuk gemaakt. In de tussentijd is ze gestopt met haar bloemenzaak, en is ze nu zelf uitvaartbegeleider geworden. Ik had toen al meteen een goed gevoel bij haar, en besloot haar te bellen. Ik gun haar dit zo. Ik vraag haar of ze hiermee iets voor ons kan betekenen, en dat kan ze. Ze is weer ontzettend lief, en we spreken af, dat ik haar weer bel, als ons kindje is geboren. En geen haast met bellen, drukt ze me op het hart. En dan zullen we gaan we beginnen met het regelen van het afscheid. Want ik wil, hoe klein ons engeltje ook nog maar is, dat hij of zij een mooi en waardig afscheid gaat krijgen, dat moet, hoe dan ook. Met minder neemt mama geen genoegen.

Samen met mijn partner, bedenken we nog namen, één voor een jongen, en één voor een meisje. We weten nog niet of ons kindje een jongen of meisje is, dat heeft zowel de echoscopist maandag als de gynaecoloog gisteren niet kunnen zien. We willen wel een mooie naam, met een mooie betekenis hebben. De naam die we al jaren voor een meisje hebben, bewaren, mocht het ons later, wanneer we er weer aan toe zijn, nog een keer gegund zijn om zwanger te kunnen raken.

In de middag, als Jack in bed ligt, besluit ik even naar het dorp te gaan. We moeten tenslotte een mooie kom/schaal hebben, voor de wateropbaringsmethode. Ik kan goed slagen bij de Xenos. Een mooie glazen kom, en een zwarte schaal voor daar onder, en een waxinelichtjeshouder waar 5 waxinelichtjes in passen. Ergens anders vind ik nog mooie roosjes, en een lief klein knuffeltje. Bij het kopen van het kleine knuffeltje breek ik even, en ook weer als ik een baby hoor huilen, en weet ik niet hoe snel ik weer naar huis moet gaan, ik loop gauw terug naar de auto. Dit zijn geen dingen, die je voor zo'n gelegeheid wilt en hoort te kopen. Ik ben op. Eigenlijk moet ik nog boodschappen doen, maar daar ben ik door de emoties niet meer toe in staat, en vraag bij thuiskomst of mijn partner dat voor me wil doen, en dat doet hij.

Ook neem ik contact op, met stichting Still, voor een fotoreportage. Ik vind het belangrijk, dat we nog mooie en bijzondere foto's hebben, voor later, als herinnering. Ik geef mijn gegevens door, en we spreken ook af, dat ik weer contact opneem, wanneer ons kindje is geboren.

In de avond krijgen we bezoek, zij komt morgen oppassen op Jack, mocht dat nodig zijn. Ze kijkt nog even mee, als Jack naar bed gaat, en Jack vast aan haar kan "wennen". Dat gaat gelukkig heel goed, hij voelt zich op zijn gemak bij haar.

Jack was vandaag wel een enorme draak, hij heeft natuurlijk heel goed in de gaten, dat papa en mama verdriet hebben. Hij voelt dit natuurlijk haarfijn aan, met zijn grote voelsprieten. Hij heeft extreem veel driftbuien vandaag, met veel krijsen, en gillen. Ik denk dat we hem vandaag wel 10 keer naar zijn kamer hebben gestuurd om uit te razen. Ook hij weet niet goed hoe hij ermee om moet gaan, en zich moet uiten. Dat snapen we heel goed. Maar het drijft papa en mama wel tot wanhoop.

Ondertussen bel ik ook nog naar mijn moeder, want er moet nog het één en ander besproken worden omdat ik haar heb geholpen met een nieuwe telefoon met abonnement uitzoeken, ze heeft er zelf geen verstand van. Ik probeer haar toch maar eens subtiel duidelijk te maken, dat ze echt eens met de tijd mee moet gaan, want wij kunnen niet altijd alles voor haar regelen, en we dan steeds weer dit soort situaties hebben. Ik heb er echt totaal geen zin in, en mijn hoofd staat er ook gewoon niet naar. Sowieso hou ik niet van bellen, als het niet moet, dan liever niet. Ook zijn berichtjes/appjes gewoon makkelijker.

Ik pak alvast voor zover mogelijk mijn tas in voor morgen. Alles in mij zegt Nee, ik wil de tas niet inpakken, niet hiervoor! Maar helaas hebben we geen keuze...

En dan gaan we de nacht weer in, de laatste nacht met ons kindje nog veilig in mama's buik. Morgen gaat het gebeuren, de dag waar we zo verschrikkelijk tegenop zien...