De dagen nadat onze wereld instortte (deel 1)

Als verdoofd werden we de volgende ochtend wakker, nou ja wakker, we hadden amper tot niet geslapen die nacht. Wat een vreselijke nacht was het. Alsof je met een enorme kater opstaat, maar dan zoveer keer erger, zonder dat je überhaupt een druppel alcohol hebt aangeraakt. Ik zou vandaag precies 20 weken zwanger zijn.

Maar toch ging eerst de normale routine door, want ons zoontje Jack zouden we gewoon naar de opvang brengen. Voor ons allemaal het beste, hij kan daar lekker spelen en ravotten, terwijl wij samen met ons tweeën konden zijn en ons verdriet er konden laten zijn.

In de loop van de ochtend kreeg ik het telefoontje van de verloskundige. Ze hadden voor ons de afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. En we konden er gelukkig diezelfde dag al om 12u terecht, en daarna een afspraak met een verpleegkundige op de afdeling verloskunde. En ze wist me ook al te vertellen, dat ze de inleiding van de bevalling voor komende donderdag hadden gepland (het was nu dinsdag).

En dan weer op weg naar het ziekenhuis, dezelfde route volgen, als die we gisteren volgden, toen nog "zorgeloos", en nu met veel pijn en verdriet, wetende wat ons te wachten zou staan.

We meldden ons aan bij de balie, en namen plaats in de wachtkamer. En daar zat een kersvers gezin, met een baby van enkele weken, waarschijnlijk voor de nacontrole van de moeder. Wat deed ons dat pijn om de baby zien en te horen, we hebben elkaars handen stevig vastgehouden tot we werden geroepen door de gynaecoloog.

Eenmaal binnen bij de gynaecoloog, kon ik nog niet goed bevatten dat dit ons was overkomen, nog steeds een verdoofd gevoel. De nodige zaken werden besproken. Wat er gisteren gebeurde tijdens de 20 weken echo, wat we kunnen gaan verwachten bij de inleiding van de bevalling. We hadden afgesproken, dat wij ons donderdag om 9u mogen melden op de afdeling verloskunde. Ik zou dan om de 4 uur tabletten krijgen, die de weeën zouden gaan opwekken, en dan is het een kwestie van wachten tot die op gang gaan komen. Als ik dan pijnstilling zou willen, was dat ook geen probleem. Ook werden de opties besproken voor onderzoek, naar de oorzaak. Er kon een biopt uit het beentje gedaan worden (daar voelde ik me gelijk al niet goed/fijn bij), bloedonderzoek zou sowieso gedaan worden, en de placenta. Zelf werk ik als pathologist's assistent bij een pathologisch laboratorium, dus ik heb zelf al veel placenta's op mijn tafel voorbij zien komen en uitgesneden. Ik heb toen ook gelijk gezegd dat ik de placenta ook wilde zien. Ze zou de opties nog een keer bespreken in haar team, en dan zouden ze er donderdag verder op terug komen.

Toen kwam het onvermijdelijke, de gynaecoloog wilde nog een keer kijken met de echo, ze vroeg gelukkig wel heel lief of ik dat goed vond. Natuurlijk was dat goed. Maar ik zag er wel erg tegenop, om weer het echobeeld van ons overleden kindje te gaan zien. En je weet dat je geen ander beeld zal gaan zien, als wat we gisteren zagen met de 20-weken echo. En toch heb je ergens een klein sprankje hoop, dat er toch een kloppend hartje te zien zal zijn, ook al weet je verstandelijk, dat dat niet gaat gebeuren. Er kwam inderdaad snel de bevestiging, dat ze geen andere uitslag voor ons had, dan dat de echoscopiste gisteren had. De hoofdomtrek werd nog gemeten, en daar kwam inderdaad uit, dat het hartje ergens rond de 17e week was gestopt met kloppen.

De gedachte dat ik al een aantal weken met ons overleden kindje in mijn buik had rondgelopen vond ik verschrikkelijk, bijna ondraaglijk zelfs. En het ergste was dat ik niks had gemerkt,dat ons lieve kleine kindje ons zo stilletjes verliet, en ondertussen gewoon doorging met mijn leven. Hoe kon het, dat ons meest kostbare bezit ons verliet zonder dat we het merkten? Ik dacht zelfs afentoe kleine schopjes te voelen, maar dat waren dan mijn darmen ofzo. Ik had het gevoel dat mijn lichaam me voor de gek hield, me in de steek liet, doordat ik nog steeds misselijkheid ervaarde, en dacht schopjes te voelen, en me geen signaal gaf, dat er iets mis was. Wat een vreselijk gevoel. En dan de gedachte dat ik nog twee dagen door zou moeten, wetende dat ik een overleden kindje in mijn buik moest meedragen... En dan het idee om te moeten bevallen van een overleden kindje was ook verschrikkelijk...

Na het gesprek met de gynaecoloog hadden we nog op de afdeling verloskunde een gesprek met een hele lieve verpleegkundige. Ze vertelde ons een beetje de gang van zaken, die donderdag zouden gaan plaatsvinden. Ook liet ze ons een mandje zien, en kleine omslagdoekjes, en een schaal voor de watermethode. Daar brak ik wel even bij. Maar toch dingen die besproken moesten worden. Het leek allemaal nog zo ver weg, want ik droeg nog steeds ons kindje in mijn buik.

We besloten daarna even buitenshuis te gaan lunchen, en daarna weer lekker naar huis toe.

Die middag heb ik nog mensen ingelicht over wat er aan de hand was die het nog niet wisten. Heel pittig, want steeds schrikken de mensen ook heel erg, en ik brak dan ook elke keer weer. Maar wat was iedereen lief voor ons, dat deed wel goed.