De dagen na jou verlies..

De dagen na je overlijden, Julian💫

14 september, we mogen naar huis. Jij mag mee, ineens uit het niets slaat de paniek me me om mijn oren bij het idee dat ik met een dode baby door de lange gangen van het umc moet, met een dode baby opschoot 50 minuten naar huis rijden? Nee ik kon het niet, we bellen Christine ( de begrafenisondernemer (GOUD)! Ze haalt je op en brengt je naar Veghel.

Ineens zal ik vol gevoelens, ik vond het spannend je in huis te hebben maar ik moest er niet aan denken dat je in zo’n kil mortuarium terecht zou komen.

Ik wilde je 24 uur per dag kunnen zijn als ik dat zou willen maar ik wilde het niet in huis.

Gelukkig was er een oplossing , dichtbij de begraafplaats heeft Christine haar eigen stilte kamers, een klein gebouwtje, waar jij in warm aangeklede kamer ligt met daarbij een woonkamer. We kunnen je zien wanneer we willen, iedereen mag komen, we hebben privacy. Ja dat is goed.. dacht ik toen 🧐.

We schrijven de geboorte / rouw kaartjes, we denken na over je afscheid.

Terug denken ben ik vanaf toen in survival modus gegaan en daar nooit meer uit gekomen, jezelf zo druk houden dat je vooral geen tijd hebt voor andere dingen.

De deurbel, de kraamverzorgster. Bij jou grote zus had ik de meest fantastische kraamverzorgster die je je maar wensen kan. Die van jou vriend, heeft het door alles daarna verpest😂. Ze kwam letterlijk zitten en zei geen idee te hebben wat te doen, leek het feit te vergeten dat ik ondanks mijn lege armen wel een kraamvrouw was die net bevallen was. Geen controles geen hulp letterlijk een blok aan mijn been. Na wat ongemakkelijke ( lees domme) opmerkingen heb ik haar weggestuurd na een paar dagen.

Mijn lichaam hunkerde naar jou, mijn borsten ontplofte bijna, mijn hand ging continu naar mijn buik, lege buik lege handen.

Maar goed terug naar jou, die ideale ruimte die ik voor je had gevonden, waar ik me fijn bij voelde. De avond viel en de paniek brak los bij mij, dat gebouw stond in een park, wat als er hangjongeren zijn, wat als er iets met jou gebeurd, wat als er brand uitbreekt , wat als er iemand in breekt.

Achteraf weet ik erg extreem rare dingen om te denken maar op dat moment waren ze zo waar. Dus iedereen moest gaan kijken of alles goed was, steeds weer. Maar genoeg was het niet, uiteindelijk die dag of een dag later dat weet ik niet meer zeker. Heeft een collega van Christine je in de avond verhuist naar een ander gebouw, want ik wist het zeker veilig was je daar niet 😩.

Ode aan Christine, ze heeft hemel en aarde voor me bewogen. Ik heb me als een gek gedragen als ik nu terug kijk maar niet 1 keer heeft zij mij laten voelen dat ik gek deed.

Familie komt naar je kijken, je grote zus ontmoet jou. “ baby slapen” uitleggen heeft geen zin ze is pas anderhalf.

Je moet terug naar Nijmegen voor de obductie. Misselijk ben ik geweest die hele dage, snijden in je kleine lichaam. Je “ pijn” doen. Dat ging tegen alles in. Toen je in de avond terug kwam gingen we meteen kijken, je zag er anders uit, maar je was nog steeds jij.

Ik weet nog dat er iemand naar je kwam kijken en ik zal geen namen noemen, maar ze wierp een blik in je mandje en zei “ oh het lijkt net een echte baby”. Echt ik zou een boek kunnen schrijven met DOMME dingen die mensen tegen me hebben gezegd.

De dag van je afscheid is bijna daar, met obsessie alles geregeld, gedichten gemaakt, ballonnen, muziek, eten voor na je afscheid, de lieve kraamverzorgster van je grote zus komt foto’s maken.

Alles is klaar, behalve ik…

Morgen moeten we afscheid nemen.