De dagen in het ziekenhuis

Ik mis je lieve Mats! Het is nu 1,5 maand geleden en ik mis je enorm. Ik mis alles wat had kunnen zijn, ik mis het genieten van jou en van Eva als grote zus, ik mis het trots achter de kinderwagen lopen, ik mis alle dromen, wensen en plannen die uit zouden komen. Ik mis je!

18 juli, de dag dat Mats geboren is en de dag waarop het afscheid nemen meteen begon. Na mijn operatie heb ik mijn ogen vooral dicht gehouden. Ik had pijn, lichamelijk en geestelijke pijn. De eerste momenten zijn heel wazig als ik er aan terug denk. Ik ben op onze kamer gekomen en was verbaast dat Mats hier ook was. Daar lag mijn lieve kleine mannetje in een koelwiegje, gewikkeld in een prachtige doek. Ze hebben uitgelegd wat er is gebeurt en ik heb me meteen hardop afgevraagd of ik ooit nog zwanger kon worden. Zo bizar eigenlijk, net bevallen en weer vooruitdenken. Nog in shock van alles, niet stil willen staan bij de pijn en het verdriet, dit toelaten is te heftig. Ik heb een morfinepomp gekregen en heb enorm veel op het knopje gedrukt. Ik werd duizelig, zag vlekken, was niet echt meer aanwezig, geen bewust besef van wat er allemaal gebeurt is. 

Mijn vriend heeft tijdens mijn operatie alle broers en zussen al op de hoogte gebracht en Eva is opgevangen bij zijn zus. Onze ouders komen naar ons toe en zijn intens verdrietig. Ik ben zo verdoofd dat mijn gevoel uit staat. Ik kan niet denken of voelen, ik laat het me overkomen. Er worden afdrukjes gemaakt van zijn handjes en voetjes en er wordt een plukje haar geknipt. We laten zijn kleine lijfje zoveel mogelijk met rust. We bellen vrienden en leggen heel kort uit dat ik ben geopereerd en dat Mats het helaas niet heeft overleefd. Vrienden reageren in shock, we overvallen ze en vragen of ze steun bij elkaar willen zoeken en dit nieuws willen delen. Wij kunnen dit niet en blijven in onze eigen bubbel. 

De verpleegkundigen zijn erg lief voor ons en vragen of ik Mats vast wil houden. Ik wist niet dat dit mocht en laat het gebeuren. Zodra ik hem vast heb overvalt liefde mij. Liefde voor mijn prachtige zoon! Ik bekijk hem en geniet van zijn kleine handjes en zijn schattige neusje. Ik geniet van hem met mijn ogen dicht. Mijn vader heeft op dit moment de eerste foto van ons samen gemaakt en als ik deze terug zie, zie ik pas hoe heftig het is. Net geopereerd, enorm veel pijn, de eerste echte kennismaking met onze zoon. 

De dag er na gebeurt er weer veel. De kinderarts kijkt Mats na, hij is perfect. Eva ontmoet haar broertje en kijkt vol liefde naar hem. Ik krijg nog een bloedtransfusie, omdat mijn HB te laag is en ondertussen komt Make a Memory foto's maken. Op doorzettingsvermogen weet ik een jurk aan te krijgen en op een stoel te gaan zitten. Maar dit kost me teveel energie, ik moet terug in bed. De fotograve maakt prachtige foto's van Mats, van mij en Mats, van ons gezin. Ze neemt de tijd en de foto's zijn heel waardevol. Mats krijgt zijn eerste kleertjes aan en het doet me enorm veel verdriet dat dit het enige moment is waarop hij kleertjes aankrijgt en ik niet de kracht heb om dit zelf te doen. 

Ik mag nog steeds niet naar huis, ik kan mijn bed nog niet uit en heb de kracht niet om mijn best hiervoor te doen. Ik wil in het ziekenhuis blijven, in onze bubbel. Thuis is alles gebeurt, ik wil hier niet naar terug! Vrienden en familie sturen berichtjes. Ik kan ze wel lezen, maar niet reageren. Pas na drie dagen lukt het mij en mijn vriend om een blauw hartje en sterretjes naar iedereen terug te sturen. 

Ik ben enorm aan het hoesten, maar het lukt niet om door te hoesten. Dit doet zoveel pijn! De verpleegkundige benoemen dat ik moet gaan bewegen en moet gaan hoesten, anders krijg ik ook nog een longontsteking. Dan maar een longontsteking! Ik ben zo enorm klaar met het leven. Ik ben altijd bang geweest voor de dood, maar nu het zo dichtbij komt, ik zoveel pijn heb en mijn gevoel te heftig is, is mijn kracht om door te gaan ineens heel ver weg. 

En toch ga je door, die ene stap uit bed, die ene keer doorhoesten, die arm om je schouder, die fijne woorden, de lach van Eva. Het is allemaal net genoeg om toch de kracht te vinden om door te gaan. Je kunt weer een paar uurtjes vooruit om vervolgens weer helemaal in te storten. Mats in mijn armen, dicht tegen me aan bedenken waarom het zo heeft moeten gaan! Waarom verdiend hij het niet om te leven, waarom heeft mijn lichaam dit leven afgepakt en mag hij niet opgroeien bij ons! 

Samen een doel gesteld om de volgende ochtend naar huis te gaan. Mats mag met ons mee en dat wil ik heel graag! Ik moet zoveel mogelijk in bed blijven rusten en hij hoort naast mijn bed! Samen met de begrafenisondernemer bespreken we hoe hij naar huis kan komen en wat hiervoor nodig is. Ze is geweldig! Ze luistert naar ons verhaal, begrijpt ons verhaal door haar eigen ervaringen en denkt enorm goed met ons mee. 

En dan gaan we naar huis. Ik mag Mats vasthouden en geniet op onze manier van het moment dat ik onze zoon mee naar huis mag nemen.