De dag die ik nooit wilde meemaken

Ik voelde het..

Waar ik zo graag wilde dat het niet waar was, klopte mijn gevoel die dag. 6 November 2021! Ik zal die dag nooit meer vergeten. 

Het was zaterdag morgen en ik was me aan het klaarmaken voor de dag.Mijn oudste zoon Dean moest zo naar freerun maar ik wilde nog even mijn moeder appen of ze morgen zin had om naar een kerstwinkel te gaan . Het was 8uur, ze was altijd extreem vroeg wakker dus ik vond het al gek dat ik niks terug kreeg. Ik bleef op mijn telefoon kijken alsof ik toen al voelde dat het mis was. Ik had Dean naar freerun gebracht en ik was met Liam wat boodschappen gaan doen. Ik stond om 10 uur te wachten tot Dean naar buiten kwam en begon tijdens het wachten mijn moeder te bellen. Ze nam niet op, niet op haar mobiel en thuis niet. Ze nam altijd op! Ik zette Dean bij een vriendje af en zou met Liam in de buurt iets ophalen wat ik via Marktplaats had gekocht. Maar iets in mij zei naar mijn moeder te rijden... even checken of alles oké was. Misschien was ze gewoon boodschappen doen of was ze gevallen en moest ik haar helpen. Mijn man was aan het werk dus ik moest Liam wel even meenemen. Ik reed met Liam naar het huis van mijn moeder. Ze woonde net een jaar in haar nieuwe flat en ik had de sleutel. We gingen met z'n tweetjes met de lift naar haar verdieping. Mijn hart zat in mijn keel. Ik voelde dat er iets mis was. Ik voelde het aan alles.

Ik stak de sleutel in het slot maar kreeg de deur niet open. De deur zat van binnen nog op de haak...wat betekende dat mamma nog niet de deur uit was geweest.  Ik riep vol angst: Mamma! Mam!! Mam doe open! Maar ze deed niet open. Dit was foute boel. Ik belde 112 en ze zouden iemand sturen. 

Ik ging met Liam naar beneden om ze op te wachten. 

Het was oorverdovend stil..alles leek stil te staan en terwijl ik de sirenes hoorde dacht ik gebeurd dit nu echt? 2 hele aardige agenten kwamen naar me toe gelopen en ik zei meteen " Sorry hoor! Straks is er helemaal niks aan de hand, ze doet me wat als jullie die deur er uit beuken en er is niks.

Helaas was mijn gevoel juist. Nadat de agent de deur geforceerd had zodat ze naar binnen konden bleef ik op de gang met Liam. Ik wilde niet dat hij iets zou zien wat ik niet meer terug kon draaien. Na een paar keer " mevrouw mevrouw" gehoord te hebben binnen in het huis kwam de vrouwelijke agente naar me toe en ik zag al aan haar gezicht dat ze slecht nieuws kwam brengen...

Het spijt me mevrouw, uw moeder is helaas in bed overleden....

Ik stortte in daar op de gang. Mijn mamma. Mijn alles. Mijn rots. Mijn beste vriendin. Mijn lieve mamma was er niet meer en ik voelde mijn hart uit mijn borst gerukt worden.

Ik had mijn oom gebeld toen ik op de politie aan het wachten was en die kwam net op dat moment met mijn nichtje aan. Zij belde mijn man en die kwam ook gelijk. Die dag is in een waas voorbij gegaan. Ik weet er niet veel meer van. 

Alleen nog dat mijn man en ik Dean ophaalde en ik de jongens moest vertellen dat hun oma een sterretje was geworden en in haar slaap was overleden. Die koppies vergeet ik nooit meer. Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Ontroostbaar. En zoveel verdriet wat ik niet kon wegnemen. En dan nog mijn eigen verdriet erbij. Het was gewoon te veel.

Mijn wereld stond stil maar alles ging keihard door. Dan moet je ineens de volgende dag al een kist uitzoeken en rouwkaarten regelen. We hadden het er nooit over gehad. Wat als.. wat als je er niet meer bent hoe wil je het dan geregeld hebben? Ik heb er gewoon nooit bij stil gestaan dat ze er op een dag niet meer zou zijn. Ze was er namelijk altijd. Mijn vader heeft ons verlaten toen ik nog heel klein was en ze was daarna vader en moeder tegelijk voor mij. Ze was er altijd. Heeft alles gedaan zodat ik goed ging en alles had wat mijn hartje begeerde. Nooit kwam ik iets tekort en we spraken elkaar elke dag. Dat gemis slijt nooit. Die onvoorwaardelijke liefde van mijn moeder kan en wil ik niet missen.Ik heb niemand meer aan wie ik kan vragen hoe iets is gegaan in mijn jeugd en soms kan ik Dean geen antwoord geven op vragen over vroeger. Ze was pas 62 jaar oud en had nog zoveel met ons moeten meemaken. Veel te jong en veel te vroeg is ze gegaan en dat blijft zo onwerkelijk...geen afscheid kunnen nemen voelt nog steeds zo oneerlijk.

Die datum komt steeds dichterbij .. 6 November is ze alweer een jaar niet meer bij ons. Een jaar waarin ik elke dag met het gemis op sta en ermee naar bed ga.

Als je mijn verhaal gelezen hebt, Pak je naasten nog even extra vast. En zeg alles wat je nog zou willen zeggen! Want voor je het weet is het te laat.