Dag van de inleiding (deel 2)

Het is iets na 22u als ik merk dat de weeën zijn begonnen...

Dit is herkenbaar van mijn vorige bevalling, het patroon, het intenser worden en weer afzwakken van de kramp/pijn. Dit kan niet missen, ik heb inderdaad gemerkt dat het gaat beginnen zoals mij is verteld, dat is voor mij een hele kleine opluchting. Hoewel ik nu nog steeds niet precies weet wanneer/hoelaat ons kindje geboren zal gaan worden.

Ik vertel mijn partner dat de weeën zijn begonnen. Hij vraagt of hij op de knop moet drukken. Ik stem toe. Al snel is de verpleegkundige er. Ik vertel haar dat de weeën zijn begonnen. Ze vraagt of ik een ruggeprik wil. Ik stem hiermee toe. Ergens voelt het als falen, want bij mijn vorige bevalling heb ik geen pijnstilling of iets gehad, want Jack is thuis geboren. Maar ik weet ook dat de situatie nu compleet anders is, want het kindje in mijn buik is nog niet voldragen, en hij of zij leeft niet meer, totaal niet met elkaar te vergelijken. Het is nu mentaal en lichamelijk al zwaar genoeg, en dan ook nog pijn moeten lijden voor niks, er is niks moois meer om straks naar uit te kijken.

Ik merk dat de weeën snel toenemen, ze volgen elkaar sneller op, en ze worden ook heel snel extreem pijnlijk. De anesthesist wordt op de hoogte gebracht, en er wordt een infuuszak met vocht aan het infuus, wat eerder al als voorzorg is aangelegd, aangekoppeld. Dit moet eerst doorlopen, voordat ik daadwerkelijk de ruggeprik krijg, omdat ik anders vervelende klachten kan krijgen als bijwerking van de ruggeprik.

Al snel houd ik het niet meer uit. De weeën doen zo'n ontzettende pijn. Er is inmiddels een ware weeënstorm op gang gekomen, de ene is amper afgelopen, of de volgende komt er alweer aan. Ik voel ze in mijn buik, rug en benen. Ik wordt wanhopig, elke minuut dat de anesthesist nog op zich laat wachten, is er één te veel. Ik breek steeds weer bij bijna elke wee, omdat ik weet dat ik zo'n pijn heb, en we er geen levend kindje voor terug krijgen. De mensen om mij heen proberen mij rustig te krijgen, en afentoe lukt het een beetje om een wee enigszins weg te puffen. Maar ik krijg geen rust want dan komt de volgende er alweer aan. Hoe kan het dan toch, dat het nu zoveel meer pijn doet, dan bij een normale bevalling van een voldragen baby? Het antwoord weet ik verstandelijk wel, maar ik ben lichamelijk en geestelijk helemaal op, kapot, van alle emoties en gebeurtenissen. Ik kan niet meer normaal en helder nadenken.

Dat moment, ik heb zowel lichamelijk als geestelijk nog nooit van mijn leven zoveel pijn gehad als nu. Dit is echt de hel op dit moment. Ik ben inmiddels al zo wanhopig, dat ik bijna smeek om me plat te spuiten, en het kindje uit me te snijden.

Ook mijn partner voelt zich machteloos. Maar hij is er wel voor mij.

Eindelijk komt dan de anesthesist. De bedden moeten weer even uit elkaar gezet worden, zodat ze ruimte heeft om haar ding te kunnen doen. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten. Mijn rug wordt ontsmet, ik krijg een verdoving, en er wordt een steriele doek op mijn rug geplakt. Mijn partner en de verpleegkundige moeten samen mijn schouders naar beneden duwen, want het lukt me zelf niet, hoewel ik het wel probeer. Ondertussen probeer ik zo goed en kwaad als het kan de weeën nog steeds weg te puffen. En god, wat is dat moeilijk als je ook nog muisstil moet zitten en je moet ontspannen. Ik kan alleen met mijn benen een beetje heen en weer bewegen.

Ik voel dat er meerder keren in mijn rug geprikt wordt. Het blijkt dat er eerst in de verkeerde ruimte is geprikt, ik geloof in de spinale ruimte. Uiteindelijk heeft ze de goede ruimte te pakken. Ik krijg al snel de eerste dosis pijnstilling toegediend, wat een opluchting. Ik voel al snel de pijn afnemen. Eindelijk kan ik weer een beetje ontspannen, ademhalen, en ben ik weer een beetje terug op deze wereld. Ik kan eindelijk weer even een beetje rustig gaan liggen. wat een verademing.

Het duurt niet lang, of ik heb het gevoel dat er iets is geknapt. Ik dacht in eerste instantie dat het mischien de vliezen zouden zijn, die gebroken waren. Maar dat blijkt niet zo te zijn, wat het is geweest, weet ik eigenlijk nu nog steeds niet. Ik heb gevraagd aan de verloskundige en verpleegkundige die er nog zijn, of in ieder geval één iemand van hen nog even wil blijven, want ik vind het zo eng en ben zo bang. Ze blijven allebei.

Ondertussen zou ik ook de vierde en laatste ronde van de pillen moeten krijgen, maar de verloskundige besluit te voelen hoever ik nu ben met ontsluiting. Ze voelt en voelt en voelt, als ze op een bepaalde plek voelt, doet het ontzettend zeer op een bepaalde plek in mijn zij, waar ik ook de weeën voelde voor de ruggeprik. Ik moet echt m'n tanden op elkaar zetten om haar haar gang te laten gaan. Ze zegt dat mijn baarmoederhals zo verweekt is, dat ze niet kan voelen hoe ver ik nu ben. Ik vraag haar te stoppen met voelen, omdat die ene plek teveel pijn doet. Dat doet ze gelukkig.

Niet veel later, het is nu al om en nabij middernacht, voel ik dat ons kindje eraan gaat komen. Ik voel het tussen mijn benen. Ik weet dat het moment van geboorte van ons overleden kindje nu heel snel zal gaan komen. Ik hoef amper tot niet te persen, een keer mijn keel schrapen, is al voldoende om ons kindje verder te voelen dalen.

De verloskundige stelt voor dat ik voorzichtig mee ga persen. Maar ik breek weer, en zeg dat ik het zo eng vind. Ik ben doodsbang, dit is het moment wat ik sinds het slechte nieuws op maandag echt het meest heb gevreesd. Ze stelt voor dat ik nog even wacht. Maar ik zeg tegen haar, dat ik niet steeds dat gevoel wil hebben wat ik nu voel, namelijk ons kindje wat ik aan kan voelen komen tussen mijn benen nu.

En na even een korte mentale voorbereiding, voor zover dat kan natuurlijk, zet ik de knop om, en ga ik toch mee persen. Het persen gaat gemakkelijk, heel anders dan een voldragen baby, ons kindje is nog maar geschat op 14 cm, met elke keer dat ik pers, voel ik ons kindje komen. Na een aantal keer persen, wordt ons kindje geboren...

Ik voel gelijk een last van mijn schouders glijden, en gelijk voel ik in mijn hoofd en lichaam iets meer ontspanning. Het meest gevreesde moment zit er nu op. Ons kindje is er.

En wat is het oorverdovend stil nu...

Als ik kijk, ik heb wel hulp nodig om rechtop te gaan zitten vanwege de ruggeprik, zie ik dat ons kindje is geboren met nog de vliezen intact, en met de placenta er direct aan. Wat een opluchting, ik hoef dus ook niet naar de OK om de placenta te laten verwijderen. Mijn partner heeft meer moeite om deze aanblik te aanschouwen.

Het is een heel bijzonder gezicht, alles is compleet en intact, zoals het in mijn buik ook zat. Door de vliezen heen zie ik een glimp van ons lieve engeltje. Ik zie een voetje, beentje, hoofdje, en zelfs een oortje. De verpleegkundige maakt met hun toestel ondertussen foto's.

Achter de schermen gaan de verloskundige en verpleegkundige de vliezen openen, en ons kindje eruit halen. Dat moment hoeven mijn partner en ik niet te zien. Ze kijken ook nog, of het een jongen of meisje is. Dat kunnen zowel de verloskundige als de verpleegkundige niet zien. Dat vinden we beide wel heel erg, want nu zullen we nooit kunnen zeggen, onze zoon of dochter, en Jack zal niet kunnen zeggen, mijn broertje of zusje. We hadden vor zowel een jongen als voor een meisje een mooie naam bedacht. Dit moeten we nu overboord gooien. Op het moment dat de verloskundige en verpleegkundige met ons kindje bezig zijn, bedenken we een naam, die voor zowel een jongen als meisje kan.

En niet veel later krijgen we ons lieve kindje, ons engeltje voor het eerst te zien. Wat is ons kindje mooi, prachtig, af, compleet! Al zie je natuurlijk tekenen dat hij/zij al even overleden was, maar toch, samen met Jack natuurlijk, het allermooiste kindje. Ons kindje!

Samen knippen we de navelstreng door.

Ik houd ons kindje vast in een doek. Samen kijken we ernaar. Mijn partner vind het nog een beetje naar en eng om te zien en vast te houden, alle respect daarvoor. We kijken naar ons mooie engeltje, onze shooting star, het mooiste sterretje aan de hemel! Ergens heb ik ook een gevoel van trots, ons kindje is prachtig, leeft dan wel niet meer, maar toch zijn we weer papa en mama geworden.

Ondertussen worden er nog meer foto's gemaakt. Daar zijn we heel blij mee en dankbaar voor. Ons kindje wordt nog even meegenomen voor hand en voetafdrukjes. Er wordt ons zelfs nog gevraagd of we dat met zwarte of groene inkt willen. Doe maar zwart. Daarna wordt hij/zij in een bak met koud water gelegd, volgens de wateropbarings methode. Heel bijzonder om te zien hoe snel ons kindje weer een natuurlijke kleur krijgt, en een mooie natuurlijke houding aanneemt.

Dan zijn mijn partner en ik beide echt helemaal op. De plakkers en naalden die nu niet meer nodig zijn, worden weggehaald bij mij. We krijgen beide paracetamol. En daarna proberen we te gaan slapen.

Jaime
Geboren op 23 februari 2024
0:22 uur
18 cm
125 gram

Our little shooting star, mommy and daddy love you to the moon and back!