Dag en gedag lieve Sofian💫

Dag en gedag ! 14 mei 2018 Sofian 🌟

Zoals ik de vorige keer beschreef, werd ik laat in de avond wakker met buikpijn.

Ik ben opgestaan en beneden gaan zitten , ik dacht dat gaat wel weer weg, helaas kreeg ik ook een bloeding. Die stopte niet en de buikpijn werd alleen maar erger.

Na anderhalf uur wist ik, dit zijn geen krampen dit zijn weeen.

Trauma.. ik weet het niet. Maar aangezien ik weet dat je buiten mijn buik geen kansen heb besluit ik dit te doen, thuis.

Om iets over 4 sta ik op en breekt mijn vruchtwater. Op de een of andere manier ben ik rustig. Ik heb op dat moment rust in de situatie omdat ik weet dat ik hem niet veranderen kan. Ik ben klaar om jou te ontmoeten. Ik heb dit eerder gedaan en ik kan dit nu ook. Op mijn eigen manier. In mijn eigen wereld.

Na een paar keer persen heb ik je in mijn handen. Je leeft nog.. dat had ik niet verwacht. Zo in mijn hoofd in met hoe ik je broertje heb ontmoet overvalt het me. Even voel ik paniek. Maar dan keert de rust weer terug, zeg ik dat ik van je hou en dat je tegen je broertje moet zeggen dat jullie mijn wereld zijn en dat het zo goed is en dat je mag gaan.

Dit gebeurd vrij snel.

Daar zit je dan, je kindje in je handen, wederom een engeltje. Dit keer veel kleiner.. maar net zo perfect. Je bent af… ik neem je in me op van top tot teen.

Ik sta op omdat ik de navelstreng wilde doorknippen.

Ik begin ineens hevig te bloeden, shit de placenta.

Niemand gebeld, ik ben helemaal alleen. Ik verbreek onze verbinding leg je neer en bel de verloskundige. Ik vertel haar wat er is gebeurd en ze vraagt hoeveel geleden.. euh geen idee.

Hoe erg bloed je ? Erg!

Ik stuur een ambulance, ik zeg nee ik maak mijn partner wakker en we rijden zelf wel dat is sneller.

Je zusje boven in bed.. kut dit keer is ze geen anderhalf en ze niet je broertje al zo. Ik voel me schuldig dat ze dit weer moet meemaken.

We nemen je mee in de auto, onderweg bel ik mijn moeder of ze asjeblieft richting het ziekenhuis wil komen.

Het ziekenhuis was vreselijk, wederom. Misschien door m’n verdriet misschien omdat mensen soms erg ongemakkelijk zijn. De verloskundige ontmoet me daar, ze bekijkt je. Raadt me aan om je in het water te leggen. Ondertussen krijgen ik medicatie om te kijken of de placenta komt.. die komt niet. Ik moet de operatie kamer op. Ik zeg tegen mijn moeder ga maar naar huis. Rust voor mijn dochter in haar vertrouwde plek.

Kom de operatie kamer binnen, wat zegt iemand daar. Gefeliciteerd met de geboorte.. hij is dood zeg ik alleen terug. Hij maakt meteen excuses en zegt een drukke nacht te hebben gehad. Ik geef er niet eens wat om.

Ik word geleefd. Ik word wakker en word naar mijn kamer gebracht. Jij staat op m’n nachtkastje in een bakje met water. Wat ben je mooi.

Ik wil mijn moeder bellen, ze hebben m’n telefoon meegenomen en als je denkt dat ik het nummer wist 😩😂. Ik kon me alleen nog een huis nummer van een vriendin van mijn moeder herinneren van vroeger. Awkward maar ik bel, of ze mama kan bellen dat ze me moet komen halen want weg wil ik.

Thuis, en wat nu.. deze keer was ik niet voorbereid