Daar lag je dan in je lijkwade, je rust gevonden

Daar gingen we dan naar huis vol verdriet en verslagen, nog niet goed wetend wat er allemaal gebeurt is. Het besef kwam pas toen we thuis kwamen. Haar speelhoekje lag er nog bij zoals zij het achterliet. Alsof de realiteit plots in mijn gezicht sloeg. "Ze komt niet meer terug he?", vroeg ik mijn man. De dagen daarna sloot ik mezelf op ik bleef dagen in bed liggen en wilde niets eten. Ik kon het niet geloven ik wilde het niet geloven maar toch was het zo. 3 dagen na haar overlijden werd Lilya begraven. We werden smorgens verwacht aan de moskee want omdat wij moslims zijn werd Lilya ook als moslim begraven. We werden heel hartelijk verwelkomd we werden naar  een kamertje gebracht  en even later mocht ik, mijn mama en een vriendin mee voor Lilya's dodewassing. Toen we binnen kwamen lag Lilya op de tafel ik en mijn mama barste in tranen uit haar gezichtje was terug zoals het altijd was de zwelling was weg getrokken. We zeiden tegen elkaar dat ze haar rust gevonden had. Ze had allemaal vlekken onderaan haar benen. We vonden het heel moeilijk en confronterend maar ik moest dit doen voor mijn dochter. Lilya kreeg met veel liefde haar dodewassing en werd daarna in een lijkwade gewikkeld of zoals het soms nog word vernoemd een afscheidswaden. Voor de mensen die het misschien niet kennen ( dit is een wit laken zonder naaiwerk op waarin de overledenen in gewikkeld wordt ) aan het uiteinde van de voeten knopen ze een touw zodat deze dicht is. De bovenkant lieten ze nog open zodat wij nog voor een aller laatste keer afscheid konden nemen. Ze werd in mijn mama haar armen gelegt. Zo mooi dat ze was,  alsof ze gewoon sliep en ieder moment kon wakker worden ooh was dat maar zo, haar haartjes nog nat van haar wassing en daar lag ze. Daarna kreeg ik ze in mijn armen ik streelde door haar haartjes knuffelde met haar en gaf haar nog kusjes. Ik kon het niet geloven dat dit de laatste keer ging zijn dat ik haar zag. Ik wilde haar het liefste gewoon voor altijd in mijn armen. Even later legde ze haar in haar kistje met nog altijd haar gezichtje vrij ze reden haar in het kamertje waar een deel van mijn familie afscheid kon nemen van haar. Daarna reden ze haar kistje terug binnen maakte ze alles klaar voor het Duhr gebed en het gebed voor Lilya. De familie mocht in een apart kamertje wachten of mocht langs de kant mee het gebed volgen en voor diegene die wilde al naar het kerkhof gaan. Mannen en vrouwen apart van elkaar. Eerst bidde we het duhr gebed en even later reden ze Lilya bij de mannen binnen in de moskee en volgde het gebed  voor haar. Ik kreeg het toen heel moeilijk want het was zo mooi om te zien hoeveel mensen er waren gekomen om te bidden voor mijn kleine meid. Even later moesten we dan naar het kerkhof, waar al onze collega's vrienden vriendinnen familie... ons stonden op te wachten. Er werd door de begrafenisondernemer een woordje uitleg gedaan. Mijn man kwam toe met Lilya in zijn handen ingewikkeld in haar lijkwade helemaal dicht deze keer en legde haar samen met zijn vrienden in haar laatste rustplek. Ze werd op haar rechterzijde gelegd en er werd een plank over gelegd zodat de aarde niet op haar zou vallen. Één voor één mochten de mensen die graag wilde aarde over haar heen strooien.Toch voelde het voor mij niet juist ik wilde eerst niet want hoezo strooi je aarde over je kind. Het voelde zo fout. Maar ik raapte toch de moed bij elkaar, ik moest dit voor haar doen anders zou ik misschien spijt krijgen. Met behulp van mijn man strooide ik het laatste stukje aarde. Iedereen kwam één per één sterkte wensen we kregen tal van kaartjes en bloemen en vertrokken daarna naar mijn mama. Ze had in de tuin een apart hoekje gemaakt met Lilya's foto die we enkele weken daarvoor nog in een kader staken en Lilya vol stickerde. Lilya gaf dit als cadeau voor mijn mama. Deze stond nu op de tafel met al haar koesterboekjes bij. Iedereen die wilde mocht er iets in schrijven. We namen allemaal de tijd  en raapte herrineringen op. Even later gingen we naar huis het was stil, geen spelend meisje, niemand om voor te zorgen daar blijf je dan alleen achter. Ik ging haar elke dag bezoeken en de eerste dagen wilde ik haar er gewoon uitgraven. Iets wat weinige denk ik begrijpen. Ik maakte kennis met andere sterrenmama's van ons perkje en werd toegevoegd aan de whatsapp groep die ze hebben van ons perkje. Zo konden we allemaal wat steun bij elkaar zoeken, afspreken met elkaar of als er stormschade diefstal of iets anders zou zijn is dit altijd zeer handig. Ik besefte plots dat ik niet alleen was, dat er zoveel kindjes lagen jong en ouder en de dagen nadien werd het clubje waar je niet bij wil horen alleen maar groter en groter. Ondertussen wisten we nog altijd niet waaraan Lilya precies leed. Ook moest alles voor haar broertje stilletjes aan in orde worden gebracht. De suikerboontjes had ik gelukkig al gedaan tussen de ziekenhuisopnames door. Maar andere dingen moesten nog gebeuren wat ik niet wilde doen.... want hoe kan ik daar nu mee bezig zijn klaar maken voor  een nieuw leven terwijl mijn dierbaarste bezit van me is afgenomen. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld als nu. Ookal kan ik steun vinden bij bepaalde mensen éh en staat iedereen voor me klaar. Het is een heel zwart gat dat uit mijn borst is gerukt. De dag dat dat  jij stierf, stierf een deel van mij mee. 💔

Wordt vervolgd..