Daar ben je eindelijk deel 7

We liggen beide op ons eigen bed, maar wel naast elkaar. Fijn dat het geregeld was dat John ook een bed kreeg en we zo samen de avond en wellicht de nacht in konden. Ik voel steeds meer druk komen op mijn perineum. John is druk bezig met de televisie op de kamer om daar wat leuks op te zetten. Als IT'er is hij druk bezig om te zoeken naar functies om een streamingdienst aan te kunnen zetten op de televisie.Ik begin eindelijk me toe te geven aan mijn vermoeidheid en geef aan John aan even mijn ogen dicht te doen.. Met dat ik aan het weg dommelen ben, wordt ik zo nu en dan even weer wakker uit lichte slaap.Bij weer zo'n wakker wordt moment, merk ik dat die druk die ik voelde verergert, maar met dat ik wakker wordt ik door heb dit geen gewone druk is... Ik voel een drang om te persen en voel op dat moment de weeën extreem goed. Ik had al even niet meer op de knop gedrukt voor een nieuwe shot pijnstiller. Ik kijk om me heen en zie John nergens, ohja.. ergens had hij wel gezegd tijdens het dommelen even naar het toilet te gaan. Geen idee hoelang dat geleden was. En mijn mobiel lag aan de lader over het bed van John heen. En ik kon ook niet handig bij de bel van het ziekenhuis. Jeeettjjeee... Natuurlijk heb ik dit weer.. Oncomfortabel met zware niet mee werkende benen hang ik eerst over het bed van John om mijn mobiel te pakken en wil hem bellen, NATUUUURRLLIJK.. geen bereik. WAT IS DIT NOU WEER...

Ik spreek snel de fotografe een spraakbericht in dat het begonnen is en ze NU moet komen. Dan druk ik op de bel en nog geen 20 seconden later komen de beide verpleegkundigen mijn kamer binnen. Ik zeg dat ik wil en moet persen en dat ze komt... een verpleegkundige haalt de verloskundige en zoekt daarna John op. WAAROM NU op het toilet... Echt iets voor ons. De verloskundige en John komen bijna tegelijk binnen gerend en ze helpen met mijn benen in de juiste houding te zetten en John pakt mijn linker hand vast.Ik voelde Vieve tijdens dit alles nog lichtelijk drukken tegen mijn perineum. Een verpleegkundige pakt mijn mobiel en maakt foto's van alles wat er gebeurt.Een klein kwartiertje persen en puffen, ja echt waar met dit termijn, was Vieve in compleet vlies geboren. Ik kijk met toch een kleine angst naar hoe onze dochter eruit ziet. Hoe ziet ze eruit met dit termijn? Doorzichtig? Rood? Lijkt ze op ons en kunnen we dat al zien? En... Leeft ze nog?Het vlies word open geknipt en ze word op mijn borst neer gelegd. Ze heeft haar mondje open en ik zie een vrij lang maar klein mensje op me liggen. Ik voel zoveel emoties  tegelijkertijd en heb niet echt door wat er allemaal verder gebeurt. Daar ben je.. eindelijk..We worden gefeliciteerd met de geboorte van onze dochter.Hoe stom ook... Vraag ik aan de verloskundige of ze toch even wil luisteren en ze begrijpt gelijk dat ik doel op haar hartslagje/ademhaling. Al zie ik het wel, ik wil het weten en horen uit haar mond. Ze kijkt me aan en ik zie haar ogen. "Het spijt me, maar wat je al zelf ziet is de waarheid, jullie mooie dochtertje leeft helaas niet meer". Wat hard.. Wat wreed... Ik doe uit instinct mijn witte laken wat ik nog een beetje naast me heb liggen over haar heen. "straks krijg je het koud" fluister ik zachtjes.De verloskundige vraagt John of hij de navelstreng wil doorknippen, dit wil hij wel. Hij pakt de schaar aan en hij moet wel 2 of 3 keer knippen en ik verbaas me dat de navelstreng al zo stug is met dit termijn. 

De fotografe komt net binnen, feliciteert ons en begint direct met foto's maken. Wat fijn. Ik blijf maar kijken naar je meisje. Waarom zit je nou niet meer in mijn buik? Nu terug kijkend, is dit het punt van de start van mijn schuldgevoel. Ik denk namelijk alleen maar aan om te verontschuldigen dat ik haar dit heb aangedaan, dat ik dit John heb aangedaan. Opeens komt de realisatie zo erg binnen en ik hou haar stevig vast in mijn armen en begin te huilen.. huilen huilen en huilen. Ik wordt gestopt door John zijn aanrakingen en zijn in en in verdrietige gezichtsuitdrukkingen. Snel zet ik  met volle ogen en tranen over mijn gezicht een zachte glimlach op om hem iets gerust te willen stellen. De verloskundige verteld Vieve even te willen wegen en op te meten. Heel fijn vraagt ze of ze haar mag vast pakken om op de weegschaal te leggen. Ik knik en ze pakt voorzichtig Vieve op. Ik voel mijn blik haar achtervolgen en tik John aan. Hij begrijpt gelijk dat ik graag wil dat hij erbij is en loopt mee naar het aanrecht.Op onze kamer was al een mandje neergezet. We waren akkoord gegaan met de wateropbaring. In het mandje zit een plastic bak, informatie, een doek en een mini spook knuffeltje. Een verpleegkundige pakt de plastic bak en vult deze ondertussen met water en legt de bak op een koelplaat. Onder het meten van Vieve, worden er weer monsters van mij afgenomen van mijn baarmoedermond en de binnenwand van de vagina. Dit wordt op kweek gezet of er nog eventuele andere oorzaken zouden kunnen zijn waardoor de bevalling ingang gezet is.Na het opmeten en wegen, wordt Vieve bij John gelegd op zijn borst. En ohhhh, wat voelde ik veel liefde. Zó ongelooflijk veel liefde voor die 2. Mijn man, mijn dochter, samen. Jeetje wat een emoties komen er los bij John en mij. Hij vind het spannend haar vast houden en hoe hij ook is, maakt hij een grapje om zijn verdriet te minderen. "Niet alleen die lange benen maar ook de lange tenen zijn van mij". Hihih, dat klopt inderdaad, ze is lang. Geboren: Vieve .. 7 Maart  om 22:46 uur  29.5 cm en afgerond 500 gram.Welkom, mijn en onze lieve en mooie dochter <3

Er wordt nog een klein monstertje afgenomen in haar oor, ook voor onderzoek, waarna ze daarna in haar wateropbaring gelegd wordt en na 10 minuten zie ik al verschil van hoe ze eruit ziet. De wateropbaring maakt haar weer "mooier" alsof ze in de baarmoeder zit in het vruchtwater.

Ik word nog een beetje geholpen, opgefrist en de ruggenprik word verwijdert. We worden even alleen gelaten en we bellen onze ouders en zussen op. Ze reageren allemaal erg emotioneel, feliciteren ons, wensen ons sterkte en we houden het maar kort want het is inmiddels midden in de nacht. Onze lieve verpleegkundigen brengen ons drietjes naar een andere kamer en ondertussen is de fotografe al naar huis.We worden nog even geholpen en krijgen nog wat drinken en dan... is alles en iedereen weg. Stilte... John is zo moe dat hij vrijwel direct in diepe slaap valt. Tsja... kleine... nu moet ik ook gaan slapen, maar ik durf je niet te laten liggen zo naast me op de tafel. Je kan je niet laten horen als iemand komt die je niet leuk vind, ik hoor je dan niet, word ik wel wakker als er iemand binnen komt?  In dit gedachtegoed, val ik toch in slaap.Nog geen 4 uur later word ik wakker met enorm veel drukte in mijn hoofd. VIEVE?! Ja ze is er nog...Ik moet erg nodig plassen, dat is gek want ik heb nog steeds die katheter in. En ik besluit de verpleegkundige te bellen en samen beslissen we om die eruit te halen. Fijn, geen slangetjes en dingen meer aan mijn lichaam.De lieve verpleegkundige vraagt wat ik zou willen. En ik geef aan dat ik me echt heel vies voel maar me enorm zwak voel. Ik wordt geholpen met douche en voel me gelijk een klein beetje frisser. Ik lig op bed en besluit in die vroege uurtjes gelijk mij bezig te houden met het geboorte kaartje. Want... Ja, ik wil een kaartje, we hebben een baby gekregen, dan hoort daar toch een geboorte kaartje bij?John word beetje bij beetje wakker en we zijn beide stil. Weten even niet hoe of wat. Ik vraag om mijn ochtend medicatie en vraag of we wat mogen eten. De dame die hierover gaat komt langs en geeft ons allemaal keuzes. Tsja.. Dat gaat gewoon weer door.. ofzo. Het eten staat voor me, maar ik heb geen trek. Drink mijn thee en een paar hapjes van de kwark en laat het daarbij. De nacht verpleegkundige zegt ons doeg, we danken haar voor alles. De beide verpleegkundige die dag dienst hebben zijn dezelfde als de dag ervoor, ik voel me emotioneel worden als ze vragen of ze even Vieve mogen bekijken. Ik voel me opeens een beetje trots om haar te laten zien en hoor mezelf sorry zeggen voor haar hematoompjes op haar hoofdje. "Ze is prachtig!" "Wat een lange meid, zoals jullie al dachten, toch?" zeggen ze beide. Woorden schieten ons te kort...Ze zijn deze dag weer alleen aan ons gekoppeld voor de volledige begeleiding. Ze leggen uit wat er allemaal vandaag op ons af gaat komen. Ze adviseren ons, om zoveel mogelijk te regelen in het ziekenhuis. Regelen?! Oh.. Ja, de uitvaart natuurlijk. Haar erkennen, verzekeringen bellen, wensen doorgeven...Pff.. uh wat ? "En.. Vieve gaat zo even fotootjes laten maken". zegt opeens een van de verpleegkundigen. "Uh, hoe bedoel je"? vraag ik argwanend. Ze vervolgt haar verhaal met de volgende uitleg: "We maken expres fotootjes van Vieve voor wanneer in het aller ergste geval er bijvoorbeeld een brand is geweest bij jullie thuis, dan hebben wij altijd nog jullie dochter vastgelegd, plus daarbij worden er inkt afdrukjes van haar voetjes gemaakt. Dit wordt wel beneden gedaan, in het mortuarium". Ik kijk John aan en zucht diep. Ik wil haar niet weggeven, bij me weg hebben. Ik vraag of John of ik mee mag en dit mag helaas niet. Wat ik begrijp. We kiezen ervoor dit maar gelijk te laten doen, want het idee maakt me misselijk.Die 20 minuten, duren in mijn hoofd en hart uren... In die 20 minuten bel ik mijn moeder, voor de verzekeringspapieren. Vreselijk.. Nóg erger maakt het, dat we serieus die week rondom verzekeringen rondom overlijden en uitvaart anders wilde regelen, WANT, ik sta nog steeds bij mijn ouders op de papieren. We bellen al wel de uitvaartdienst en zij zou eind van de ochtend komen. Nog geen 12 uur na geboorte, zit er letterlijk een begrafenisondernemer naast ons bed. Onwerkelijk....Maar eerst.. Moet ik maar even naar buiten, een luchtje scheppen van de verpleegkundige en John.

To be contineud...