Curettage of gecontroleerd opwekken?

Zoals geschreven is Jelle ziek en gaat mijn moeder mee naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis wordt weer een echo gedaan, ik wil niet kijken. Het beeld van gisteren staat nog op mijn netvlies gebrand.

Bij de gynaecoloog hoor ik de opties voorbij komen: Afwachten raden ze af i.v.m. mijn antistolling, opwekken met medicatie mag gecontroleerd in het ziekenhuis of een curettage. Zodra ik bloedverlies heb moet ik contact met ze opnemen. Ik hoef nog niet te beslissen, later zullen we weer contact hebben. Wel moet ik uit voorzorg naar de anesthesist, deze afspraak wordt met spoed ingepland en vindt de volgende dag plaats.

Omdat er onbekend is hoeveel bloed ik bij de curettage en daarna zal verliezen, moet ik bloed laten afnemen om donorbloed beschikbaar te hebben. Ik moet in de dagen thuis ook terug naar het ziekenhuis om bloed te laten afnemen. Als het donorbloed bekend is, kan de bloedbank deze maar 72 uur vasthouden.

Jelle is weer opgeknapt en kan mee naar de anesthesist. Dat is fijn, want onder narcose gaan is zacht gezegd niet mijn hobby. Ik heb een lieve anesthesist die me alles goed uitlegt. Het is een 'voor het geval dat' gesprek en nog niet zeker of ik op de operatietafel zal komen te liggen.

Ik vind het eng klinken dat ik alleen slaapmiddel (propofol) krijg en geen spierverslapper. Ik schijn me te kunnen bewegen en te kunnen antwoorden op vragen, maar zal me er later niks van kunnen herinneren. Brrr, klinkt toch niet heel fijn. Mijn angsten kan ik goed met de anesthesiste bespreken en ze weet me gerust te stellen. Wat ook heel fijn is, is dat Jelle mee mag naar de operatiekamer. Dat houd mij rustiger. Een curettage klinkt ook ergens als de makkelijke weg voor me en steeds meer nijg ik naar gecontroleerd in het ziekenhuis met medicatie opwekken.

In de auto heb ik een voicemail van de gynaecoloog, ik heb geen keuze meer en zal over een paar dagen een curettage krijgen. Dit is het veiligste met mijn antistolling. Nu wordt het ineens heel echt.

Ergens hoop ik dat de miskraam nog spontaan begint. Ik heb zelf voor dit kindje gekozen en wil het ook zelf kunnen afronden.

Ik moet medicatie ophalen bij de apotheek. De medicatie zorgt ervoor dat vanbinnen de boel gaat verweken, ik kan er ook krampen en bloedverlies op krijgen. De dag van de ingreep moet ik de tabletten vaginaal inbrengen.

Hoe ik de dagen ben doorgekomen weet ik niet meer zo goed, ik was verdoofd en intens verdrietig. Voor mijn gevoel wordt iedereen waarvan ik houd van me afgenomen. Eerst mijn stiefvader, toen mijn opa en nu mijn kindje.

De dag van de curettage breekt aan, 's morgens vroeg breng ik de tabletten in. Geen weg meer terug.
We gaan vroeg op pad naar het ziekenhuis. Ik had al tegen Jelle gezegd dat we vast nog moeten wachten, omdat ik me moet melden in overdrachtstijd (iets te veel ziekenhuis ervaring). We moeten inderdaad wachten. Als we worden opgehaald verwachten we naar de kamer te gaan, maar het plan is om gelijk bloed te gaan prikken. Ik heb nare ervaringen met bloedprikken, met nuchter zijn, onverwachtse situaties en de combinatie maakt dat ik in paniek raak.

Om uit de paniek te komen werkt bewegen voor mij. Ik loop boos naar beneden en Jelle achter me aan. Hij krijgt me weer rustig en mee naar de afdeling. Op de afdeling word ik naar mijn kamer begeleidt en krijg ik de kans om rustig bij te komen. Ik krijg een glaasje limonade en paracetamol uit voorzorg. Ondertussen mag ik al naar de operatiekamer toe. Op de holding (ruimte voor de ok) kunnen ze ook een infuusprikken en bloedafname doen. Er wordt besloten om dat daar te doen zodat ik in mijn bed kan blijven liggen.

Een lieve verpleegkundige staat me bij op de holding. Wat een fijne vrouw was dat. Ze vroeg naar ons kindje, hoe ver ik was in de zwangerschap (we dachten 11 weken, hartje is gestopt op 9 weken) en naar hoe het met ons gaat. Ze legt uit dat er prik regels zijn op de holding, iedereen mag het 1x proberen en daarna overlaten aan de volgende. Dit om je niet bij één persoon een negatief beeld te geven.

Er moet zowel bloed afgenomen worden als een infuus gezet worden. We hopen dat dit in 1 handeling kan.
Met echobegeleiding wordt er geprikt. En we zien de naald keurig langs mijn bloedvat gaan, en weer, en weer, en weer. Er in komt de naald niet.Aangezien ik van wroeten niet lekker wordt, wordt deze poging gestaakt.

De anesthesist komt het proberen, weer met echogeleiding. Het lukt haar met veel moeite om een bloedafname te doen, mijn antistollingswaarde kan nu bepaald gaan worden. We dachten bij het horen van de missed abortion af te zijn van de prikken zetten, maar helaas moesten we doorgaan tot de avond voor de ingreep. Dit waren de zwaarste prikken van de zwangerschap, wetend dat het voor niks is. Veel pijn, blauwe plekken, harde plekken en geen kindje. De laatste prik zette Jelle en deze deed veel pijn, zowel fysiek als mentaal. Opluchting dat het prikken ten einde is en verdriet van het verlies.

Onze verpleegster kan het niet verkroppen dat het prikken niet lukt. Tegen de regels en met toestemming van ons doet ze nog 1 poging. Niet met een echo, maar met voelen, kijken en boerenverstand. De ouderwetse manier blijkt de oplossing en het infuus zit. Inmiddels zijn we al een uur verder op de holding en mag ik direct door naar de operatiekamer. Jelle blijft bij me tot ik onder narcose ben.

Iets waar niemand je op kan voorbereiden is het wakker worden na een curettage. Ik voelde me leeg, leeg en heel verdrietig, nu waren we ons kindje echt kwijt.

Diezelfde dag mag ik naar huis. De curettage is zonder complicaties en weinig bloedverlies verlopen. Ik weet er niks meer van. Wel hebben ze me meer slaapmiddel moeten geven, omdat ik toch tegen ging werken met mijn benen. Ik heb bij het wakker worden gemerkt dat ik beademing in mijn mond had, dat is dan ook het enige geweest.

Thuis krijg ik het LEGO boeket van Jelle als afleiding. Dat is wel heel lief.