Controle verloskundige

Maandag 31 juli 2023 werd ik wat ziek wakker en zat ik niet lekker in mijn vel. Het hele weekend voelde ik me al niet helemaal lekker en vandaag zette dat door. Toch ben ik vandaag gaan meehelpen, want mijn moeder had hulp nodig en ik wilde ook mijn gedachten verzetten. Later in de middag hebben we een afspraak bij de verloskundige en kunnen we ons hele verhaal bij het Radboud gaan vertellen met de goede uitslagen.

Hoe dichter we bij de tijd van de afspraak komen, hoe zenuwachtiger ik word. Ik begrijp niet waarom ik me zo voel en heb er ook geen goed gevoel over. Mijn man probeert me op te vrolijken en niet te veel aan het negatieve te denken. Om 14.00 worden we gelukkig meteen naar binnen geroepen en delen we ons verhaal en mijn zorgen. Snel daarna pakt de verloskundige de doptone erbij om het hartje te zoeken. Het duurt lang, te lang... ik word niet goed en kijk paniekerig naar mijn man. Ik schakel over naar overlevingsstand en voel dat mijn lichaam strak staat van de spanning. Het is niet goed... Ze geeft aan dat het kindje soms heel bewegelijk is en dat ze daarom niet altijd goed het hartje kan vinden. We worden daarom doorgestuurd naar de triageafdeling van het ziekenhuis. Ik kan niet veel meer uitbrengen en weet eigenlijk al hoe laat het is...

Met spanning en stress rijden we meteen naar het ziekenhuis. Mijn man ervaart ook spanning maar probeert toch nog hoop te koesteren voor een goede afloop. We bereiken snel de welbekende afdeling en worden gelukkig vrij snel naar binnen geroepen. De arts-assistent plaatst de echo op mijn buik, en bij de eerste seconde zie ik ons mooie dochtertje niet meer bewegen op het scherm. Haar hartje is gestopt, en wanneer de arts de woorden uitspreekt dat ons kindje is overleden, begin ik ontzettend hard te huilen. Mijn man en ik zijn gebroken. Ons mooie derde kindje, dat zo welkom zou zijn geweest, heeft ervoor gekozen om niet meer te kunnen leven. Na de goede uitslagen hadden we dit niet zien aankomen en zijn ontzettend aangedaan.

We worden naar huis gestuurd met de mededeling dat we over 2 dagen weer in het ziekenhuis worden verwacht voor een gesprek met de gynaecoloog over wat er zal gaan gebeuren.

En dan ga je naar huis met je overleden kindje nog in je buik. De kinderen moeten worden opgehaald bij de opvang, wat ga je dan zeggen? Familie en vrienden die weer hoopvol wachten op goed nieuws... Het lukt mij niet om ze te bellen en stuur ze een appje. Mijn ouders staan meteen voor de deur en ik kan alleen maar huilen. Het is fijn dat er mensen zijn die weten wat je wilt. Alleen maar vastgehouden worden, zodat je kunt huilen. Onze kinderen zijn enorm rustig de komende dagen en voelen heel goed aan dat papa en mama enorm verdrietig zijn. Gelukkig praat mijn man er ook goed over en kunnen we samen om ons verlies huilen.

Zo gaan de dagen langzaam voorbij, tot we weer naar het ziekenhuis mogen.

Op woensdag 2 augustus hebben wij het gesprek met de arts. Daarin wordt verteld hoe de bevalling in zijn werk zal gaan. Daar zie ik enorm tegenop en wil echt geen fysieke pijn hebben, want het is mentaal al enorm zwaar. Gelukkig mag ik gebruikmaken van pijnmedicatie als ik daar behoefte aan heb. Het is dubbel om dit gesprek te hebben. Je wilt het helemaal niet, maar ook weer wel. Ik wil haar zo snel mogelijk uit onze buik hebben en haar nog even zien. Het proces is duidelijk en we worden nog doorverwezen naar een verpleegkundige. Zij was ontzettend lief en ik mocht alles aan haar vragen wat er maar door mijn hoofd ging. Dat gaf mij al iets van geruststelling. We hebben veel folders meegekregen en die moeten we doornemen voor wat we willen met ons kindje nadat ze geboren is. De eerste medicatie krijg ik mee en dan gaan we weer naar huis.

Vrijdag 4 augustus ga ik ingeleid worden en bevallen van ons kindje...