Boos op mijn goed functionerende lichaam

Het klinkt allemaal zo tegenstrijdig, boos op je lichaam zijn, omdat het heeft gefaald, maar ook omdat hij zijn werk gewoon doet zoals ie dat hoort te doen...

Aan de ene kant ben ik boos op mijn lichaam, want voor mijn gevoel heeft het gefaald, gefaald omdat het een veilige plek voor Jaime had moeten zijn, 40 weken lang. Maar dat is niet gebeurd, in plaats daarvan drong een virus zich mijn lichaam binnen, en heeft het gepresteerd om helemaal via de placenta bij Jaime terecht te kunnen komen. Dat het virus ervoor zorgde dat ik me belabberd voelde is nog tot daaraan toe, dat vind ik nog niet zo erg. Maar dat datzelfde virus er ook voor heeft gezorgd dat Jaime nu een sterretje aan de hemel is, vind ik onverteerbaar. Mijn lichaam slaagde er niet in om het virus te weren, of om in ieder geval Jaime te beschermen en veilig te houden, dat zie ik als falen.

En zo heeft het moeten gebeuren, dat ik al na 20 weken en 3 dagen beviel van onze prachtige Jaime. Jaime, die nu nog veilig en warm 15 weken in mijn buik had moeten groeien en bloeien.

En daarmee maakte dat abrupt en onverwachts, op de meest keiharde manier een einde aan mijn zo gewenste zwangerschap, nog voordat ik überhaupt de kans kreeg om ervan te genieten. Ik zat namelijk nog steeds niet goed in mijn vel, en had nog steeds last van de misselijkheid (ook nog weer zo'n gevoel dat je eigen lichaam je zo voor de gek houdt, je loopt al een aantal weken met een overleden kindje in je buik rond, terwijl je nog steeds misselijk bent, en zelfs schopjes denkt te voelen).

En aan het abrupt een einde komen van de zwangerschap, komt dat mijn lichaam aan het ontzwangeren is. Het normale gaat weer door, je lichaam gaat gewoon weer verder. En zo komen we bij de boosheid omdat mijn lichaam doet wat het hoort te doen.

Vanmorgen is voor het eerst mijn menstruatie weer begonnen. Fijn, zou je in eerste instantie toch juist denken... Maar ik wil er niks van weten. Het is voor mij weer een gevoel van met de neus op de feiten gedrukt worden, want ik ben niet meer zwanger, mijn cyclus heeft zich blijkbaar nu alweer hersteld. Ook al is ie altijd onregelmatig. Hoe kan het dat mijn lichaam dat nu alweer zo geregeld heeft? Ik wil hier helemaal nog niet mee geconfronteerd worden, want een zwangerschap moet ik voorlopig niet aan denken. Dat kan ik niet aan. Als ik überhaupt in de toekomst nog zwanger durf te worden en te bevallen, na alles wat er is gebeurd. Dus die menstruatie heeft voor mij totaal geen nut. Het is ook nog eens onhandig, vervelend en pijnlijk, dus ik kan het missen als kiespijn. Helaas heb ik er niks over te zeggen, en doet moeder natuur gewoon wat ze hoort te doen.

Dat zorgt er alleen maar voor dat mijn boosheid, en verdriet om Jaime groter is. En dan is de leegte zo groot. Wat zou ik graag willen dat onze lieve Jaime nog lekker warm en veilig, dicht bij mijn hart in mijn buik had mogen zitten...