Angsten na verlies

Na het verlies van Otis zullen we zelf nooit meer dezelfde mensen zijn als hiervoor. Op sommige momenten wil je dat heel graag maar het is onmogelijk. Na dit alles zijn er meerdere angsten geweest. Eerst was er de angst kunnen we ooit weer "normaal" verder? Het antwoord ben ik inmiddels achter is ja en nee. Ten eerste "moet" je ook verder het leven gaat door eerst word je geleefd en daarna zul je na een tijdje ook zelf weer door moeten ook al blijft het gemis van Otis altijd bij ons. Je blijft je ergens niet meer compleet voelen. En na meerdere gesprekken met andere ouders die jaren geleden al een kindje verloren zijn blijf je je ook altijd zo voelen. Het leven houd een zwart randje. 

Toen kwam er het punt dat ik niet zwanger meer mocht worden. En dan kunnen mensen soms hard zijn met woorden je hebt toch 3 pracht kinderen? Dat klopt maar Otis is mij precies evenveel waard en ik had het babygedeelte van ons leven graag afgesloten met een "levend kindje". Toch nog een keer die vreugde in huis en de blije gezichten van mijn dochters te zien vol trots voor een lief broertje of zusje die wel bij ons mocht blijven. Het is te gevaarlijk de kans dat het weer misgaat is groot. Dat wil je gewoon niet weer maar toch blijft dat een grote teleurstelling. Mijn man heeft inmiddels vastomie laten doen en ik novasure dus het kan/mag zobiezo ook niet meer. 

Toen kwam de angst kan ik het aan nieuwe zwangerschap aankondigingen van anderen te horen. Ik was daar heel bang voor maar uiteindelijk bij lieve vrienden die ons en het verhaal van dichtbij hebben meegemaakt ging het goed. Ook het 1e babybezoek waar we erg tegenop zagen lukte al was het wel gepaard met tranen en uiteindelijk ook een lach. Uiteindelijk gun je ieder z'n geluk al hadden we ons zelf Otis ook zo gegund en hadden we hem ook een mooi leven gegund...

En toen kwam er een laatste angst. De angst om 1 van mijn andere kinderen te moeten verliezen... als ze me 1  kind afpakken kunnen ze ook ineens een ander afpakken. Wanneer we naar het grafje van Otis gaan komen we omdat hij op een kindergedeelte ligt ook grafjes van andere kinderen tegen. En bij een aantal is die angst van mij waarheid geworden bij andere ouders. Na dat ouders hun 1e kindje hebben verloren kwam er natijd een ander kindje die ze ook verloren. Of mijn grootste angst dat een ouder kindje ook kwam te overlijden. Dus het is ergens ook wel een reële angst. Het komt wel degelijk voor.

Nu probeer ik mijn leven niet door angst te laten leiden. En probeer ik mijn 3 dochters niet te beklemmen. De oudste word straks 10 dus zo af en toe moet ik haar dingen leren alleen te doen. En moet ik haar af en toe even loslaten. Zodat ze uiteindelijk allemaal zelfverzekerd hun leven kunnen leiden maar eerlijk is eerlijk na dit alles is loslaten wel moeilijk en doet soms een beetje pijn. 

Zijn er moeders die dit ook herkennen deze angst of angsten na verlies van je kindje?