2 jaar geleden
Alsnog een curettage
Wanneer medicatie bij een miskraam niet voldoende is
Het is hier van mijn kant even stil geweest. Ik ben vooral druk geweest mijn verhaal op mijn Instagram account af te ronden. Of nou ja, het verhaal is natuurlijk nooit klaar, maar je begrijpt wat is bedoel. In mijn vorige blog hier beschreef ik hoe ik mijn miskraam thuis heb ervaren en het placentaweefsel wat daarbij achter bleef. Hieronder ga ik verder met de curettage die alsnog volgde.
Ik schrijf dit in retrospectief. Onderstaande vond plaats in juni 2021.
De opnamedag
Om 9 uur 's ochtends melden we ons in het ziekenhuis op de kraamafdeling, hoe ironisch. Hier proberen we niet te veel bij stil te staan, al hadden ze best het wiegje uit de kamer mogen halen. Gelukkig zijn ze aan de balie op de hoogte waarom we er zijn. Op de kamer word ik vrij snel klaar gemaakt. Ik krijg zo'n prachtig blauw jurkje aan en met de nodige pijn en moeite wordt het infuus ingebracht. Ze verwachten dat ik pas na de lunch aan de beurt ben, dus pak ik nog maar even mijn werklaptop erbij. Vooral om collega's te laten weten dat ik de komende week afwezig ben. Want, in tegenstelling tot na de miskraam, heb ik mij nu wel direct de rest van de week ziekgemeld.
Waarom laat je het weghalen?
De ok
En dan ineens is het zo ver. Nog voor de lunch word ik opgehaald en naar de ok gereden. Ik ben nog nooit voor mijzelf in het ziekenhuis geweest, laat staan op de ok. Ik vind het niet eng, maar voel een gezonde spanning. Terwijl ik de ok opgereden word, vraagt de verpleegkundige 'of ze mag vragen waarom ik het weg laat halen'. Achteraf vind ik dit een erg ongepaste vraag op een erg ongepast moment. Daarnaast halen ze in het ziekenhuis helemaal geen levende kindjes weg met een curettage.
Op de ok staan iets van 6 mensen klaar. Ik verplaats van het bed naar de ok tafel. Mijn armen worden opzij gelegd en gezien de beensteunen worden mijn benen zo omhoog gelegd. Dan komt de anesthesist uitleggen wat er gaat gebeuren. Terwijl ik drie keer diep adem door het kapje dat ik op krijg, dient hij de verdoving toe door het infuus. Dit geeft een naar, stekend gevoel. Maar voordat ik het weet, slaap ik.
Een ijsje of twee
Niet veel later, voor mijn gevoel dan, word ik wakker op de uitslaapzaal. Het voelt alsof ik echt heerlijk heb geslapen in die paar minuten. Ik krijg een ijsje, twee zelfs (iets wat ik mij pas weken later weer herinner) en lig te kletsen met verschillende verpleegkundigen. Na een tijdje word ik terug naar de kamer gereden, waar mijn lief zit te wachten. We vragen hoe de ingreep is verlopen en wachten tot de zaalarts dit kan komen vertellen.
Hij vertelt dat de ingreep maar een kwartiertje duurde. De arts heeft zorgvuldig het restweefsel kunnen verwijderen om infectie te voorkomen. We kunnen er zeker van zijn dat alles weg is. Ik kan de komende dagen nog wat bloedingen verwachten, maar hoef nergens rekening mee te houden. Nadat ik kan eten, wat direct is (want honger!), en kan plassen, wat ook direct is, mag ik snel weer naar huis.
Het herstel
Van de ingreep zelf heb ik geen last: geen bloedverlies en geen pijn. Ik heb enkel last van mijn keel door de beademingsslang en enorme spierpijn in mijn buik door geen idee wat. Die combinatie werkt niet echt lekker, maar als dat alles is.. Ik ben allang blij dat dit allemaal achter de rug is. Tenminste, het lichamelijke deel dan. Het moeilijkste komt misschien nog wel, want voorlopig hebben we onze kleine druif nog steeds bij ons.
Afscheid
Afscheid nemen van onze kleine druif deden we een paar dagen later. Hierover meer in mijn volgende blog.
Mijn verhaal van moment tot moment is te volgen op Instagram (mamavan.janiek).
