Als je expert wordt in slecht nieuws gesprekken

Slecht nieuws gesprekken…

Daar zijn we bijna experts in geworden. We zeiden vaak tegen elkaar, bij elk gesprek komt er bijna weer een laag bij wat nóg ernstiger is.

Ik neem jullie even mee, in vogelvlucht;

Augustus 2017, eerste slechtnieuwsgesprek; “Lynn heeft leukemie, maar vooruitzichten zijn goed.” 2 jaar later in goede gezondheid de behandeling mogen afsluiten.

Februari 2022; “er is iets gevonden bij een reguliere controle, maar… het is geen leukemie. Maar wat het wel is, moeten we nog onderzoeken”

Maart 2022; “het is een chemogerelateerde bloedziekte, dat kan een voorstadium zijn van een andere soort leukemie die agressief is”. En dan kwam de volgende laag: “het is alleen te behandelen met een stamceltransplantatie”, volgende laag; “en haar vruchtbaarheid word aangetast, dus eigelijk adviseren we dat er een van haar eierstokken word verwijderd en ingevroren. De fertiliteitarts verwacht jullie over een uur.”

Wacht even… wat?! 

December 2022: de arts belt; “het spijt me, mama.. maar het is terug” zei de arts aan de telefoon..

Januari 2023: “ We kunnen niks meer doen, geniet nog maar van de maanden die jullie hebben samen”

“Weken….”

“Dagen…”

Bij elk gesprek voelde ik de spreekwoordelijke brok in mijn keel. Die kreeg ik niet weggeslikt, rillingen liepen over mijn lijf.

Het ging allemaal zo snel dat we het niet verwerkt kregen. Hoe kan het binnen een week van maanden, naar weken, naar dagen gaan?

Lynn was ziek.. griep en een longontsteking, bovenop een zwakke weerstand en zware bloedarmoede.

Maar Lynn wilde naar huis, ze wilde op de bank zitten, en door haar eigen spulletjes omringd zijn. Dat zijn we gaan regelen en toen was ze thuis, ze was zo blij om “gewoon” op de bank te zitten. Ze was zwak, 3 dagen lang dacht ik dat ze die dag zou sterven.

Maar nee, Lynn zou Lynn niet zijn als ze toch nog iets doet wat je niet zou verwachten. “Uh mam, ik verveel me, en ik heb honger”

Ze knapte op! Dusdanig dat we nog 2 dagen naar de Efteling zijn geweest. Haar favoriete pretpark. Ze kon zó genieten van die magie, de kleine dingetjes die ze via Youtube dan te weten kwam, elk klein detail zag ze, en benoemde ze dan ook. Die liefde voor de magie van de Efteling was er al vroeg, vanaf dat ze 2 jaar oud was. Als je aan haar vroeg wat ze later wilde worden, dan was dat “de baas van de Efteling!” Toen ze een aantal jaar geleden een wensdag mocht krijgen, was dat haar wens, en die kwam uit. Dat was een fantastische dag. De liefde voor Efteling dragen we nu door.

Nogmaals, Lynn zou Lynn niet zijn als ze nog een keer vol gas ging. Ze is een week voordat ze overleed zelfs nog een paar uurtjes naar school geweest, mee naar de tattooshop om een tattoo van een (door haar) zelf getekend hartje op mij en Danny te laten tatoeëren. Er werd een parade geregeld met allemaal dikke Amerikaanse auto’s. En als klap op de vuurpijl nog een uurtje gezwommen. Lynn was echt een waterrat.

Ze zei tegen haar klasgenootjes “de dokters zeiden dat ik nog maar een paar dagen had, maarre.. ik ben er gewoon nog hoor!” Super stoer voelde ze zich, en ik? Ik ben zó trots dat ik haar mama mag zijn, zo trots dat ze ons die kadoweken heeft gegeven in plaats van dagen.

Zo trots dat ik ons verhaal kan doen, en haar levend te houden, voor ons, voor Luke, en alle andere mensen om ons heen.